Ik bak inmiddels al een paar jaar met enige regelmaat, maar er zijn zoveel dingen die ik nog nooit geprobeerd heb. Vaak val ik toch terug op bekende recepten. Cranberrykoekjes met witte chocolade, bijvoorbeeld (aanrader!). Of brownies. Tijd dus om eens wat nieuws te proberen. Schuimpjes zijn lekker en niet zo moeilijk, las ik. Een goede aftrap van mijn bakproject.
Ik gebruikte het recept van Laura’s Bakery, mijn favoriete bakblog. Voor de schuimpjes heb je maar vier ingrediënten nodig. Eiwitten, kristalsuiker, poedersuiker en maïzena, en that’s it! Nog een reden waarom ik wilde beginnen met schuimpjes: je hebt er geen bloem voor nodig. Dat is maar goed ook, want afgelopen week was dat nog steeds in geen enkele supermarkt in de buurt te vinden.
Eén van de leukste dingen aan bakken – op het eetbare resultaat na, dan – vind ik dat je een mengsel voor je ogen ziet transformeren. De eiwitten met suiker worden een soort ijslandschap als je het lang genoeg klopt. Daarna voeg je poedersuiker en maïzena toe (sneeuw!) en je waant je bijna in een kerstshow. (Maar misschien heb ik gewoon last van een wilde fantasie, haha.)
Ik raakte een beetje in paniek toen ik in het recept las dat het ongeveer vier minuten zou duren om de eiwitten op te kloppen en ik na tien minuten nog steeds bezig was. Ik heb de mixer toch maar op een hogere stand gezet. Na een tijdje kon ik mooie pieken maken van het schuim. Gelukt! Ik vroeg mijn vriend of hij het slachtoffer wilde zijn van de ultieme schuimpjestest (als je de kom boven je hoofd op zijn kop houdt en het schuim blijft zitten, is het mengsel goed), maar daar had ‘ie niet zoveel zin in. Flauw. Ik besloot dat ik maar beter niet onze nieuwe kat als proefkonijn kon gebruiken (ik ben nog niet levensmoe), dus deed ik het uiteindelijk toch zelf. Het werkte, de goden zij gedankt, want ik had net gedoucht. (Als je thuis werkt mag dat om 15.00 uur ’s middags.)
Ik maakte mooie hoopjes schuim met een geïmproviseerde spuitzak en na een uur haalde ik ze uit de oven. Ze hadden nog wel iets langer gemogen, want toen ik ze van de plaat haalde liet een aantal schuimpjes hun ingewanden achter op het bakpapier. Ik had ze ook iets langer kunnen laten afkoelen, denk ik. Geduld is een schone zaak, maar niet mijn sterkste punt als het om bakken gaat (of eten in het algemeen). Desondanks zijn de meeste goed gelukt! Ze smaken prima en zien er best leuk uit. De buitenkant is knapperig en de binnenkant zacht. Experiment geslaagd, zou ik zeggen.
Volgende week ga ik aan de slag met koekjesdeeg, cactusvormpjes en royal icing. Benieuwd hoe dat me afgaat? Ik ook. Tot volgende week!
