Cactuskoekjes

Ik voelde me net Steve Irwin. Van een afstandje loerde ik naar mijn prooi. Hij had zich goed verborgen, zo half verscholen tussen de pannenkoekenmix en het amandelmeel. Niet verwonderlijk: hij was de laatste in zijn soort. Ik hurkte, reikte diep in het schap en greep hem vast. Gewillig liet hij zich meevoeren en zonder worsteling kreeg ik hem in mijn winkelwagen. Ik had het laatste pak tarwebloem bemachtigd.

Even was ik bang dat ik mijn plan voor deze week kon vergeten, maar het is toch gelukt. Ik heb eindelijk mijn cactuskoekvormpjes gebruikt! Toen ik de uitstekers kocht (dat was vorig jaar in februari) was de cactusrage op een hoogtepunt. Ook als classica moet je een beetje met de tijd mee, dus omarmde ik de trend vol enthousiasme: ik heb een telefoonhoesje met cactussen, een dekbedovertrek met cactussen en drie echte exemplaren.

Eén daarvan moest ik een paar weken geleden vervangen, want helaas was hij gesneuveld. Toen ik in mijn studentenkamer in Leiden woonde vermoordde ik mijn Dracaena Marginata van de IKEA omdat ik hem vergat water te geven. Inmiddels ben ik ouder en wijzer en komt dat niet zo vaak meer voor. Bovengenoemd exemplaar heb ik per ongeluk verzopen. Ik had het pas door toen een van de armen plotseling losliet en naast de pot lag. Het was heel sneu.

Cactuskoekjes dus. Het bakken zelf was niet de uitdaging (met dit recept van Laura’s Bakery krijg je perfecte koekjes die niet uitlopen – ik heb de chocoladevariant gebruikt), maar koekjes decoreren had ik slechts één keer eerder gedaan. Die poging was niet helemaal geslaagd. De royal icing liep uit en ik was bang dat ik besmet zou raken met salmonella door de eiwitten, dus durfde ik de koekjes niet achter elkaar naar binnen te werken zoals ik normaal gesproken doe. (Wat, besef ik nu, misschien niet eens zo heel slecht is geweest.)

De oplossing voor het uitloopprobleem is eiwitpoeder. Door poeder te gebruiken in plaats van verse eiwitten heb je veel meer controle over de consistentie van je icing en maak je zonder problemen lijntjes die op hun plek blijven. Daar besloot ik dus in te investeren. Het duurde alsnog even voordat mijn icing de juiste dikte had, namelijk dik genoeg om lijntjes mee te zetten die niet uitlopen maar ook weer niet zo dik dat het niet meer uit de spuitzak komt, maar na wat experimenteren had ik de perfecte consistentie.

Andere elementen uit het decoreerproces vormden uitdagingen waar ik van tevoren niet echt goed over na had gedacht. Ik had geen spuitzak, dus fabriceerde ik er een van een plastic diepvrieszak. Ook had ik alleen rode, gele en blauwe kleurstof van Dr. Oetker en niet de kleurstofgels of –poeders die eigenlijk veel geschikter zijn voor icing. Gelukkig ging dat ook prima.

Het hele proces kostte een hoop tijd: koekjes bakken, laten afkoelen, niet ondertussen de hoeveelheid koekjes halveren omdat ze zo lekker ruiken, icing maken, lijntjes trekken, meer icing maken, tussen de lijntjes kleuren, acht uur laten drogen, details aanbrengen. Verveel je je thuis? Ga koekjes decoreren! Het is een fantastisch soort bezigheidstherapie. Wil je deze intelligente lockdown gebruiken om jezelf te ontplooien en een geduldiger mens te worden? Ga koekjes decoreren!

Ik moet zeggen: ik vind ze heel goed gelukt, zeker voor een eerste poging. Het kan hier en daar natuurlijk nog wat strakker, maar het is een goed begin. Je moet even wegdenken dat de koekjes zelf wat zompig zijn geworden door het vocht van de icing, ook nadat ik ze een uur in de oven (voor de gelegenheid omgedoopt tot droogkast) had laten staan – een probleem dat ik de volgende keer ga aanpakken. Voor herhaling vatbaar dus!

Volgende week maak ik Reese’s Peanut Butter Cups – de versie van Claire Saffitz van Bon Appetit. Ik voorzie nu al een paar uitdagingen: (een gebrek aan) een keukenmachine, suikerthermometer en gasbrander. Wordt vervolgd.