Mijn vriend kijkt me vol afgrijzen aan als ik de woonkamer binnenloop en de bakplaat onder zijn gezicht schuif. ‘Wat een gedrocht,’ merkt hij op – of woorden van diezelfde strekking. Ik moet toegeven dat ik het met hem eens ben. De honeycomb ziet eruit als een kwalachtig monster. Ik weet niet helemaal zeker of dit de bedoeling is. Volgens het recept op Laura’s Bakery moet de karamel amberkleurig zijn voordat je de baksoda toevoegt en de massa op een bakplaat stort. Ze zegt echter niks over de substantie van het geheel. Hoort het te lijken op een blobvis? Joost mag het weten.
Mijn bakplanning heb ik dus iets aangepast, zoals jullie kunnen lezen. Ik was van plan om Reese’s Peanut Butter Cups te maken, maar ik vond een taart toch beter passen bij mijn verjaardagsweek. Bovendien had ik beloofd om gebak mee te nemen naar mijn ouders. Ik besloot daarom mijn honeycomb chocoladetaart deze week te maken. Twee vliegen in één klap.
Honeycomb, ‘een soort luchtige, brosse karamelreep’ (aldus Laura’s Bakery), bestaat uit drie ingrediënten: honing, kristalsuiker en baksoda. Het recept is niet heel ingewikkeld. Breng de honing en suiker aan de kook, blijf ervan af, voeg de baksoda toe als het amberkleurig is en stort het dan op een bakplaat. Dat is alles! Wees niet bang als het er in dit stadium uitziet als een gedrocht: bij mij is het ook goed gekomen. De massa wordt hard en plat en eindigt als een goudkleurige plaat honingkaramel.
De chocoladecake zelf was niet heel uitdagend, maar stelde wel mijn geduld op de proef. Ik heb één taartvorm met een doorsnede van vijftien centimeter. Daarin moest ik drie keer een laag afbakken: beslag in de vorm, half uur in de oven, uit de oven, cake eruit, vorm afwassen, opnieuw invetten, besla erin, in de oven, enzovoort. Dat was het moment waarop ik ontdekte dat ik (1) niet zo goed ben in het op het oog verdelen van beslag en (2) fan ben van biscuitdeeg, dat niet zo lang in de oven hoeft en je gewoon in lagen kan snijden.
Ik was heel benieuwd naar de botercrème van Laura’s Bakery. Net zoals zij (en vele anderen) houd ik niet zo van botercrème waarin de smaak van boter overheerst. In haar recept gebruikt ze daarom melk en bloem. Deze versie is inderdaad geslaagd, hoewel ik nog steeds niet helemaal overtuigd ben. Een goede cream cheese frosting vind ik nog altijd lekkerder.
De wijze les die ik heb geleerd is dat je niet met een taart moet gaan wandelen in stralend lenteweer. Na dertig minuten in de zon kwam mijn creatie verlept aan in mijn ouderlijk huis. De botercrème vormde vetrolletjes die tussen de lagen uitpuilden. De toefjes op de taart waren veranderd in smurrie. Ook de honeycomb keerde langzaam terug naar zijn originele staat (blobvis). (Ik overdrijf. Het viel mee, maar ik was wel teleurgesteld.) Gelukkig heb ik de foto’s nog.
Ik ben best tevreden met het eindresultaat. De taart ziet er homemade uit (lees: ik ben nog niet zo goed in taarten afsmeren) en hij smaakt goed. Missie geslaagd.
Volgende week ga ik aan de slag met Reese’s Peanut Butter Cups – en dan echt. Met suikerthermometer, want die heb ik inmiddels voor mijn verjaardag gekregen. Tot dan!
