Mei: bewegen

In mijn middelbare schooltijd kwam ik in aanraking met een quote die ik perfect op mij van toepassing vond: ‘I don’t run. And if you ever see me running, you should run too because something is probably chasing me.’ Het liefst had ik die tekst op mijn gymkleding laten drukken. Gym was veruit mijn minst favoriete vak. Ik had vooral een hekel aan alles wat met hardlopen te maken had. Na een traumatische shuttle run test dronk ik zoveel water dat het er net zo snel uitkwam als ik het naar binnen had geslokt. Toen ik gym eindelijk afgesloten had was ik dolblij. Geen piepjestest of coopertest meer voor mij, dankjewel.

Buiten de verplichte gymlessen op school heb ik een aantal sporten geprobeerd, maar niets was van lange duur. Snorkelen heb ik een tijdje gedaan, tot ik met snorkel en al onder water moest en daarna mijn snorkel moest klaren. Doodeng vond ik dat (ik was negen en niet zo heldhaftig), dus stopte ik ermee. Ik heb op turnen gezeten en op rhönradturnen – je weet wel, die sport waarbij je turnoefeningen doet in zo’n hamsterrad. (Nee? Hier is een linkje.) Was ik er goed in? Nee, niet echt. Ik kan zeggen dat ik heb meegedaan aan de Nederlandse Kampioenschappen, maar dat was alleen omdat de sport toen nog zo klein was dat iedereen die lid was van een vereniging mocht meedoen.

Dansen is de enige vorm van beweging die ik langer heb volgehouden. Vanaf mijn zevende tot mijn veertiende heb ik musicallessen gevolgd en dansen hoorde daar natuurlijk bij. Ik heb een tijd Zumba gedaan. Sinds een jaar of zes doe ik regelmatig mee aan theater- en musicalproducties. Meestal hoort daar wel enige vorm van choreografie bij. Ook in de voorstellingen van Aida die de cast en ik in tussen 12 en 15 maart gespeeld hadden moeten hebben, komen de nodige dansen voor.

Het voorstellingsweekend liep anders dan verwacht. We stonden in kostuum, gezenderd en gesoundcheckt, klaar om de generale te spelen, toen we het bericht kregen dat alle evenementen met meer dan honderd man werden afgelast. Gelukkig kunnen we de shows alsnog spelen in oktober. De repetities liggen echter stil. Ik dus ook. Op de bank, voornamelijk. Niet dat ik voor COVID-19 nou zoveel bewoog (naast de dansrepetities van Aida wandelde ik elke dag van en naar de bushalte naar mijn werk), maar de minimale beweging die ik had is nu gereduceerd tot nul.

Afgelopen maand at ik mezelf klem aan koekjes, Peanut Butter Cups, schuimpjes en taart. Nu is het tijd om die calorieën te verbranden. Hier zijn mijn doelen voor de maand mei:

Hardlopen
Ik vertel mezelf en de rest van de wereld altijd dat ik alleen ren als ik een bus moet halen. Hardlopen? Niks voor mij. Door een inspirerende vlog van Carrie Hope Fletcher ben ik echter gaan twijfelen. Net zoals zij dacht ik altijd: ‘Hardlopen? Daar ben ik niet voor gemaakt.’ Nu moet ik toegeven dat het gewoon een stom excuus was om het niet te hoeven proberen. Deze maand ga ik me er toch aan wagen: rode wangen, een bezweet voorhoofd en het gevoel alsof mijn longen elk moment kunnen exploderen. Ik wil weten of het echt zo erg is als mijn flashbacks naar de piepjestest me doen geloven.

Dansen
Tijd om mijn Just Dance-score te verbeteren en de choreografieën van Aida weer op te frissen.

Touwtje springen
Een van mijn mentorleerlingen stuurde in de klassenapp dat hij zijn springtouw had herontdekt sinds de coronacrisis. Een springtouw! Dat doet me meteen denken aan vroegâh, toen we op straat het springtouw aan de lantaarnpaal vastknoopten en ‘beertje, beertje, draai je om’ zongen. De tijd van inspringen, elastieken en klapspelletjes. Ik ga mijn springtouw maar eens afstoffen, denk ik.

Ik durf mijn post bijna niet te publiceren, want dat betekent dat ik er niet meer aan ontkom. Het is zover. Tijd om van de bank af te komen, mijn sportkleding uit de krochten van mijn kledingkast op te diepen en mijn sportschoenen aan te trekken.