December: studderen

Als echte Randstedeling (Randstadter?) was ik nog nooit boven Amsterdam geweest voordat ik mijn vriend leerde kennen. Inmiddels, vierenhalf jaar later, kom ik regelmatig in de Noordkop. Ik leer nog altijd nieuwe dingen. Dat ‘studderen’ een echt woord is, bijvoorbeeld. Ik lachte mijn vriend uit toen hij dat zei (ter verdediging: mijn vriend kraamt ook regelmatig onzinwoorden uit), maar moest mijn excuses aanbieden toen mijnwoordenboek.nl hem gelijk gaf. Op de pagina Westfries staat ‘studderen’ als synoniem voor ‘een beetje aanrommelen’ of ‘klooien’. (Die laatste staat onder ‘klonterige deeltjes in afwijkende melk door uierontsteking’, ‘stotjes’ geheten in het Westfries, wat ik tegelijkertijd heel smerig en hilarisch vind.)

Studderen dus. Een beetje aanrommelen, een beetje klooien. Lekker bezig zijn zonder een duidelijk doel, niet gericht op voortgang of resultaat: iets wat ik de afgelopen weken veel te weinig heb gedaan. Daarom staat december in het teken van studderen. Ik denk dat het mijn nieuwe favoriete woord is.

Een paar weken geleden voerde ik een goed gesprek met een goede vriendin. Terwijl mijn vriend en haar vriend motorhelmen uitzochten en druk in gesprek waren over vermogen en pk en cilinderinhoud en andere dingen waarin ik niet zo geïnteresseerd ben, dronken wij thee en praatten we over gevoelens (lekker rolbevestigend). Met name over één specifiek gevoel: het gevoel dat ik permanent te weinig tijd heb voor alles wat ik wil doen.

Te veel willen is op zichzelf niet zo problematisch – dat wordt het pas als ‘willen’ verandert in ‘moeten’. Ik wil niet alleen te veel, maar ik moet te veel. Van mezelf, welteverstaan. (Weet je nog dat ik twee weken geleden een artikel schreef over het boek Je moet (bijna) niks? Dat moet ik misschien eens herlezen.) Het gevolg: ik heb geen tijd meer om te studderen.

‘Vind je het gek?’ zei mijn vriendin (ik neem de vrijheid om haar woorden te parafraseren). ‘Tijdens de lockdown in maart hoefde je maar een paar uur per week online les te geven. Toen had je tijd om een blog te beginnen én audioboeken in te spreken én te recenseren. Nu ben je weer fulltime aan het werk en probeer je al die activiteiten in de helft van de tijd te proppen.’

Hm. Gek genoeg had ik me dat zelf nog niet helemaal gerealiseerd. (Zo zie je maar weer, je kunt prima twee universitaire masterdiploma’s hebben én traag van begrip zijn – of niet weten dat ‘studderen’ een woord is.)

De afgelopen weken waren de drukste periode op m’n werk sinds het begin van dit schooljaar. Ik had een aantal achterstanden opgelopen door corona (pindakaas is gelukkig weer 10/10 tegenwoordig) en gecombineerd met leerlingbesprekingen, een ouderspreekavond, een studiedag, vergaderingen en een sinterklaasviering is dat niet heel bevorderlijk voor de werkdruk. Toch bleef ik proberen om daarnaast te bloggen, recenseren en in te spreken. Om het huishouden bij te houden en mijn sinterklaas- en kerstinkopen op tijd te doen. Spoiler alert: dat lukt niet allemaal tegelijkertijd.

Ik kwam op het punt dat ik in paniek raakte als mijn kat aandacht wilde (‘sorry Fela, ik heb nu geen tijd’), als mijn vriend voorstelde om samen een stukje te wandelen (‘maar ik moet nu een blogpost schrijven’) of toen ik besefte dat ik nog geen paars kledingstuk had om naar school te dragen op Paarse Vrijdag – waarna ik me realiseerde dat vrijdag mijn vrije dag is.

Deze maand doe ik dat dus anders: ik ga studderen. Een beetje aanrommelen. Mijn nagels lakken, bijvoorbeeld. (Dat heb ik gisteren voor het eerst sinds maanden gedaan. Note to self: eerst naar de wc.) The Fellowship of the Ring lezen. Fangirlen over Hamilton, want ik heb de musical eindelijk gezien en het is een meesterwerk. En bloggen, natuurlijk. Zonder thema en zonder deadlines deze maand. Ik schrijf waarover ik op dat moment wil schrijven en zie wel waar het schip strandt. Ik moet namelijk helemaal niks, behalve studderen.