Even voorstellen: Kers 2.0

Throwbackje naar toen het zomers was.

Dearest gentle reader,

ik ben Grootvorstin Anastasia Nikolajevna Romanov (daarover later meer) terug!

Na de langste pauze ooit op mijn blog besloot ik precies een week geleden om mijn inktpotjes af te stoffen en op zoek te gaan naar een nieuwe schrijfveer (figuurlijk, dan, omdat het beter klinkt dan “Ik klapte mijn laptop open”). De aanleiding? De diploma-uitreiking van de examenklas. Nippend aan mijn Piña Nolada kletste ik bij met wat leerlingen toen het onderwerp ter sprake kwam.
“Ik heb al een hele tijd niks voorbij zien komen op happycherry,” merkte één van hen op. Tien maanden is inderdaad best een hele tijd. Gedurende die tien maanden heb ik wel honderd ideeën gehad. Ik wilde schrijven over de voorstellingen van Doornroosje; de paar dagen Halloween Spooky Days die ik afgelopen jaar heb meegedraaid als clown, Annie Oakley en vampiermeisje; mijn overspanniversary (alleen al omdat ik die titel goed bedacht vond, al zeg ik het zelf); alle naaiprojecten waaraan ik heb gewerkt; hoe ik met Mees een motor heb gehuurd in Kroatië en over het eiland Brač heb getourd; dat ik langzaam mijn plezier in het lesgeven heb teruggevonden.

Sommige ideeën heb ik uitgeschreven tot een opzet of concept, maar geen enkele poging heeft het daglicht gezien. In was zo druk bezig met ervaren en beleven (en herstellen) dat er geen tijd overbleef om erover te schrijven. Hoe langer het duurde, hoe moeilijker het werd om de eerste woorden op papier te zetten. Want waar begin je dan? Schrijven is net als fietsen, volgens dit artikel, tenminste. Beide verleer je niet, maar als je al maanden geen fiets hebt aangeraakt, zijn die eerste meters even wennen – zeker als je band permanent lek is en je de fietsconditie hebt van een aardappel, zoals ondergetekende. Ik wiebel door de eerste bocht omdat ik het gewicht van een brommer of motor gewend ben, eenmaal de straat uit beginnen mijn beenspieren te branden en na een blokje om hijg ik als een paard met astma.

Het schrijven van een blogpost ging de afgelopen dagen ongeveer net zo voorspoedig: toen ik voor de honderdste keer de eerste zin aan het herschrijven was, heb ik mijn vorige opzet uit het raam gegooid en ben ik een paar dagen later aan een nieuw artikel begonnen.

Kers 2.0: hetzelfde, maar toch anders

Voordat ik begin met schrijven, is het misschien goed om me opnieuw voor te stellen. We hebben elkaar immers behoorlijk lang niet gesproken. Ben ik dan zo veranderd? Ja en nee. Nee, want ik ben nog steeds Kirsten. Docent, classica, amateur-musicalactrice, kattenmens. Koppig, burgerlijk en een nerd. Een introvert die heel enthousiast is over heel veel dingen, maar het soms moeilijk vindt om dat in levenden lijve met anderen te delen en er daarom over schrijft op een blog.

Ben ik veranderd? Ja. Ik ging voor Kers 2.0, een ontspannen in plaats van overspannen versie van mezelf. Anderhalf jaar later kan ik zeggen: dat is best goed gelukt. Ik heb geleerd hoe ik mijn grenzen kan herkennen en hoe ik daar vervolgens naar kan handelen. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is om jezelf écht rust te gunnen in plaats van “hobby’s die tellen als ontspanning maar eigenlijk in dienst staan van productiviteit”. Ik wil nog steeds te veel, maar ik ben een stuk beter geworden in “het hoeft niet allemaal en het hoeft niet allemaal nú”.

Overspannen zijn gaat je echter niet in de koude kleren zitten. Ik ben nog steeds warriger, vergeetachtiger – hoewel dat ook zou kunnen komen door het einde van het schooljaar of de leeftijd (bijna-dertiger hier, haha). In een aantal opzichten ben ik minder angstig dan voor mijn overspanning, maar ik blijf nog altijd bang voor een terugval. Alle alarmbellen gaan af als ik moe ben. Ben ik te ver gegaan? Moet ik gewoon een nachtje (of een paar) goed slapen of moet ik nú ingrijpen en een week leven als een kluizenaar, gewoon uit voorzorg? Ik kan me inmiddels niet meer voorstellen hoe ik me twee jaar geleden voelde en dat is vreemd. Natuurlijk, ik wéét het en ik herinner het me. Maar het gevoel, het opgebrand en uitgeput zijn, wordt ongrijpbaarder naarmate er meer tijd verstrijkt. Met die tijd groeit de angst dat ik gewoon weer in dezelfde valkuilen zal stappen, hoe alert ik ook denk te zijn.

“Je wordt nooit mee helemaal hetzelfde,” heb ik meer dan eens gehoord. Dat klopt wel, denk ik. En dat is iets goeds! Ik wil niet weer zijn hoe ik was; dat zou betekenen dat ik er niks van geleerd heb. Maar het is ook confronterend.

Hoi! Aangenaam!

Hetzelfde dus, maar toch anders.

Laat ik me dus opnieuw aan jullie voorstellen. Om het kort te houden maak ik een lijstje (zie je, ik ben niks veranderd) met tien feitjes over mijn afgelopen tien maanden.

1. Ik heb kippen! Op mijn verjaardag dit jaar vond ik een kippenhok in de garage. Een paar weken daarna gingen we op weg naar Dierenspecialist Hoogendoorn. We kwamen thuis met Hera (je bent classica of je bent het niet), Disco (met haar gestippelde veren werd ze eerst discodip en vervolgens discokip gedoopt), Wilhelmina (afgekort Mientje, met grijze veren)… en Peggy (die net als de laatste Schuyler Sister in Hamilton een beetje achter de rest aan loopt). Mijn leven verandert langzaam in Stardew Valley en ik voel me steeds meer een (Disney)prinses.
   
2. Dansen heb ik altijd gedaan, maar uitsluitend in musicalcontext. Tot dit jaar! Ik volgde een danscursus modern jazz bij Deluxe Dans en het was fantastisch. De choreo’s van Esmee zijn een van de weinige manieren waarop ik het me lukt om mijn hoofd écht uit te zetten – vooral omdat het behoorlijk aanpoten is, haha. Ik heb een hoop geleerd en het was bovendien heel gezellig. Voor herhaling vatbaar, dus!
   
3. Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn haar laten verven en nu heb ik blonde highlights! Ik heb die middag langer bij de kapper gezeten dan tijdens al mijn afspraken van de afgelopen vijf jaar bij elkaar opgeteld, denk ik.
   
4. Ik heb eindelijk Bridgerton gebingewatched en ik heb mezelf volledig ondergedompeld in de hype. Na de eerste twee seizoenen heb ik de boeken verslonden, die, ja, vrij herhalend en cliché zijn, en, ja, heel smutty. And I’m here for it.
   
5. Al eerder schreef ik over mijn eerste zelfgemaakte korset, dat ik droeg naar Castlefest vorig jaar. Voor Elfia Haarzuilens besloot ik om een cottagecoreversie te maken van Erika’s jurk in Barbie: Princess and the Pauper. Inmiddels ben ik alweer bezig met mijn volgende project: een over the top Bridgertonjurk! Ik heb de regency stays al gemaakt – nu de rest nog, hopelijk op tijd voor de volgende editie van Castlefest.

6. Ik was te zien in een aflevering van Het verhaal van Nederland – Oranje Nassau! Een jaar geleden deed ik een figuratieklus waar ik toen nog niets over mocht zeggen en in februari was ik eindelijk te zien in aflevering 4. Kijken? Dat kan hier (ik verschijn in beeld rond minuut 46, in het roze).
   
7. Het heeft even geduurd, maar ik durf eindelijk te zingen! En dan bedoel ik niet in het ensemble van een musical of onder de douche, maar als solist of in een duet. Lang twijfelde of ik daar wel goed genoeg voor was. Wie ben ik nou, dat ik op een podium ga staan en verwacht dat mensen naar me willen luisteren? Tot ik dacht: nou en! Ik houd van zingen! Ik vind het heerlijk, dus ik ga het vaker doen. Na de musical singalong in het Buytenpark heb ik opgetreden tijdens route-079 en zing ik hier en daar een nummer mee als Mylène optreedt. (Kijk vooral eens op haar website!) Wist je trouwens dat zingen een stuk beter lukt als je niet overspannen bent? Tja…
   
8. In mei zijn Mees en ik samen met Bas en Marloes op motorvakantie geweest naar Cochem en dat was geweldig! Ik heb voor het eerst haarspeldbochten gereden en voor het eerst mijn motor laten vallen (oeps). Geen zorgen! Mijn motor en ik kwamen weer veilig thuis. Min een halve koppelingshendel, dat wel.
   
9. Na mijn eerste hardloopevenement vorig jaar, de Rollercoaster Run in Walibi Holland, kreeg ik de smaak te pakken. Ik heb de Santa Evening Run, de Lansingerlandrun en de volgende editie van de Rollercoaster Run gelopen. Begin ik hardlopen nou leuk te vinden? Tussen Kers 1.0 en versie 2.0 is toch iets van kortsluiting ontstaan, vrees ik.
   
10. Ik ga Anya/Anastasia spelen in de kerstproductie Anastasia van Greg & Baud! IK BEN ZOOOO BLIJ! Na een zenuwslopende auditie en callback kreeg ik een mail met de uitslag. Die moest ik eerst even aan Mees laten lezen voordat ik het kon geloven. Ik ben gecast als Anya! Ik heb een hoofdrol, en wat voor één. Ik mag In my dreams zingen en Once upon a december en Journey to the past! Met een geweldige cast mag ik dit sprookje tot leven brengen in de kerstvakantie en ik kan niet wachten!
    
    Wordt vervolgd. Beloofd.