Kers en Mees op motorreis naar Kroatië

Deze blogjes heb ik tijdens mijn motorvakantie naar Kroatië geschreven op Polarsteps. Nu deel ik ze ook hier! Dit is deel 2. Lees hier deel 1, deel 3 en deel 4.

Dag 2: Gmünd (Oostenrijk)

Ik ben een trendsetter. Of, nou ja, laten we het dichter bij de waarheid houden en het ‘experimenteel met kleding’ noemen. Mijn ontbijtmode bestaat tegenwoordig uit een hippe rafelige spijkershort (al kun je uit het gebruik van het woord ‘hip’ al afleiden dat deze bijna-dertiger zeker weten niet meer hip is) en een sportshirt. Dat zit namelijk lekker op de motor, ontdekte ik. Een groot pluspunt: het is zweetplekproof! Dat is nodig in dit weer. Vanmorgen sjouwden we onze spullen van de kamer naar de motoren. Ik besloot alleen mijn motorondergoed aan te trekken (een soort temperatuurregulerende legging die ik onder m’n motorbroek draag), want die broek is héét. Mees wilde niet in z’n legging naar buiten, want: “Zweet is tijdelijk, schaamte is voor altijd.” (Mees, 2024)

Over hete motorbroeken gesproken: weet je wat ik vanmorgen ontdekte? Ik ga er niet veel over zeggen, behalve dat het dus niet helpt om de wintervoering in je broek te laten zitten. Verklaart een hoop.

Op de Duitse Autobahn vlogen de kilometers voorbij. Tijdens onze eerste stop wilde ik ‘even’ een caramel iced macchiato halen, want ik heb mijn ijskoffiefase in mijn tienertijd gemist en ben die nu ruimschoots aan het inhalen. Zo gebeurd, dacht ik. Er stonden vier mensen voor me in de rij. De bessen voor de smoothie van de klant voor me moesten echter nog met de hand geplukt worden, gok ik, want het duurde láng. Mees appte me na een kwartier of ze de koe nog aan het melken waren. Toen ik eindelijk mijn macchiato had, viel die ook nog eens tegen. “Hij smaakt niet eens naar karamel,” pruilde ik. Ik had natuurlijk gewoon even moeten roeren. De laatste twee slokken waren alsof ik een hapje had genomen uit Willy Wonka’s snoepfabriek – zelfs voor mij was het te zoet. Eigen schuld natuurlijk. Volgens mij heeft de kapper tijdens het verven van mijn highlights ook wat hersencellen geblondeerd.

Het motto van de dag was tweeledig vandaag: “Oh wauw! / Weer Stau…”, al dan niet gerelateerd. Filerijden is vermoeiend. De prachtige bergen maken het gelukkig een stuk beter te doen, zeker als je de snelweg verlaat. Net een Almhofreclame met Milkakoeien!

Het is nu kwart over negen en we zitten in de hotelkamer van pension Alte Mühle. Het is zo’n leuk huisje! Het is geel, dus in mijn boekje heb je het dan als vakantiehuisje sowieso al helemaal gemaakt. Heb je ook nog eens een douche? Dan kan mijn dag niet meer stuk. Douchen na een hele dag zweterig motorrijden is goddelijk.

Het restaurant in de burcht van Gmünd was slechts acht minuten lopen – vlak, volgens Google Maps. Dat was bijna waar. De wandeling was gelukkig prima te doen, niet alleen omdat ik werd gemotiveerd door honger. Je had me een stuk achterband kunnen serveren met een sausje van motorolie en ik had het opgegeten, denk ik. Gelukkig hoefde ik niet te knabbelen aan mijn Kawasaki, want de Wienerschnitzel was heerlijk. In de categorie ‘niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen’: schnitzel met jam is echt een goede combi. (Kan ook zijn dat de honger mijn beoordelingsvermogen had aangetast.) Ik heb in een restaurant bovendien nog nooit zo snel eten gekregen: alsof ze wisten dat die twee hongerige Nederlands door flauwte de trappen weer af zouden stuiteren als ze niet binnen tien minuten een berg calorieën in hun mik konden schuiven. Kudos voor het burchtrestaurant! De omgeving maakte het nog honderd keer geweldiger. Wat een uitzicht! Wat een fotogenieke steegjes! Wat een kleurrijke huisjes!

Na alle indrukken zijn mijn uitroeptekens op. Deze stoere motorrijdster gaat om een hele burgerlijke tijd naar bed vanavond. Morgen rijden we door Slovenië naar Kroatië, maar ik reis eerst ins Traumland. Gute Nacht!

Dag 3: Tussenstop in Slovenië

Onze tussenstop in Slovenië moet natuurlijk ook worden vastgelegd (Polarsteps or it didn’t happen!).

Een korte samenvatting:
– We stopten eigenlijk in Divača omdat we de Grotten van Skocjan wilden bezoeken, maar alle tours van vandaag waren al uitverkocht. Helaas… Gelukkig was er wel een restaurant!
– Ik had ijskoffie en het was koffie met échte bollen ijs en ik was gelukkig.
– De hamburgers waren gigantisch.
– Er waren superschattige koetjes (ik bedoel, kijk nou!).
– Ik hoop dat er geen causaal verband bestaat tussen de schattige koetjes in de wei en de lekkere hamburger op mijn bord.
– Het uitzicht bij het uitkijkpunt was prachtig! Was het de 250 meter lopen (in motorpak, bergop en met 34 graden) waard? Als je het aan mij vraagt wel. (Niet aan Mees vragen.)
– Mijn handventilator trok nogal wat aandacht in het restaurant, dus heb ik hem toch snel weer weggestopt.

Dag 3: Aankomst in Vrsar

We zijn er!

Na zo’n 1400 kilometer hebben we onze eindbestemming bereikt: de kustplaats Vrsar (Orsera/Orser), waaraan Casanova twee keer in zijn leven een bezoek bracht; waarvan het grootste naturisten-resort van Europa op een steenworp afstand ligt (staat niet op onze planning); en waar geen enkele straat vlak is.

1400 kilometer motorrijden? Probleemloos. De trap van de haven naar de hotelkamer? We werden genadeloos geveld. Ik hield me vast aan de illusie dat ik nog een restje hardloopconditie in mijn kleine teen had, maar ik lig nu aan de beademing op bed. (Met Pringles, uiteraard.) Ik ben kapot. Niet alleen omdat ik moet bijkomen van de gratis work-out die ‘wandelen door Vrsar’ heet, maar ook door het laatste stukje van de reis. Ik schrijf dus een kort en saai blogje vandaag. (Ik ga mijn best doen. Pinky swear.)

Vanmorgen werden we gewekt door de Milkakoeien, die klonken alsof ze ter plekke tot reep vermalen werden. Ik schopte vandaag eens niet de planning door de war en stipt om tien uur vertrokken we. Het Sound of Music-achtige landschap veranderde langzaam in een mediterraanse variant: nog steeds bergen en weilanden, maar dan in vijftig tinten geel (en nog steeds verrassend veel groen!). Dat betekende ook dat de temperatuur flink werd opgeschroefd.

Misschien is het je opgevallen dat ik vrij veel schrijf over zweet. Of hitte. Of klotsende oksels. Dat komt omdat we close zijn, transpiratie en ik. Onafscheidelijk, zou je zelfs kunnen zeggen. Boven de 21,5 graden stromen de Niagara Falls over mijn gezicht (de Horseshoe Falls over mijn voorhoofd, de American Falls over mijn bovenlip en de Bridal Veil Falls over m’n kin).

De afgelopen dagen had ik er tijdens het rijden verbazingwekkend weinig last van. Dat veranderde vandaag. Naarmate de temperatuur steeg, werd de omgeving een grote heteluchtoven. Mijn benen stoofden langzaam in de warmte van het motorblok. Voor het eerst keek ik stiekem uit naar het einde van de rit.

Dat betekent niet dat de rit niet fantastisch was! Het hoogtepunt was een kleine weg richting de kust door het binnenland van Istrië. Nauwelijks ander verkeer, heel veel groene maisvelden, honderd meter later beekjes en bomen en dan weer bergen en haarspeldbochten. Geweldig mooi!

De laatste kilometers keek ik verlangend naar alles wat met water te maken had: een zwembadreclame, en billboard voor een Aquapark, de zee die ik kon ruiken en niet veel later zelfs kon zien. En toen, na het inchecken en en omkleden en strompelen naar het strand, was het moment daar. Zwemmen! In de Adriatische zee! Ik denk dat ik daar ga wonen de komende dagen.

De rest van de avond vat ik in steekwoorden samen, want mijn niet-meer-zo-korte blogje loopt weer eens volledig uit de hand. Ready? Gaan we:

Zweet. Pizza margherita. Kaas. Kaas. Kaas. Waterschoentjes. Opblaasband. Steil. Zweet. Airco! Douchen. Boem-boem-boem-muziek. Schrijven. Kort blogje. Lang blogje. Slapen.

Dobro spavaj!