Kers en Mees op motorreis naar Kroatië

Deze blogjes heb ik tijdens mijn motorvakantie naar Kroatië geschreven op Polarsteps. Nu deel ik ze ook hier! Dit is deel 3. Lees hier deel 1, deel 2 en deel 4.

Dag 4: Opblaasbanden en kiezelstranden

Ik heb als een blok geslapen vannacht. Tot half negen, in ieder geval, toen we werden gewekt door het geluid van onze hotelkamerdeur die van het slot werd gedraaid. De deur zwaaide open en na een zeer eloquent “huuughh?” van mij weer dicht. Een hele enthousiaste schoonmaakster die niet kon wachten om de bende in onze rommelige hotelkamer op te ruimen? Een hele verwarde schoonmaakster die eigenlijk bij de laundry room vlak naast onze kamer moest zijn en zich rot is geschrokken toen ze in plaats van beddengoed twee snurkende toeristen aantrof? Joost mag het weten. Als ik mag kiezen wil ik liever die lieflijk loeiende koeien van gisteren als wekker.

Na een ontbijt waar ik wel aan kan wennen (sinaasappelsap, een croissantje en uitzicht op zee) pakte ik mijn sexy neonoranje waterschoentjes in en vertrokken we naar het strand. Uiteraard ging onze nieuwe opblaasband ook mee! Klein nadeel: dat opblazen moest nog wel even gebeuren. Als strong independent woman heb ik me natuurlijk gewoon door Mees laten helpen en samen hebben we ons een rood hoofd en hoge bloeddruk geblazen. Worth it! We hebben heerlijk gedobberd en gedreven in belachelijk warm zeewater. Mees heeft wat stenen opgedoken en mij twintig keer van de zwemband gekieperd; ik heb gelezen en ben in slaap gevallen op m’n handdoek.

Ken je die filmpjes van honden die een veel te grote tak meenemen en vervolgens niet meer door de deur passen? Dat was ik met de zwemband op de terugweg bij de ingang van het hotel. De jongen achter de balie moest me helpen toen ik tegen de glazen deuren botste en heeft me daarna vast heel hard uitgelachen.

Tijdens het avondeten hadden we goed gezelschap: Stern en Gors waren aangekomen op de camping! Samen aten we ćevapčići aan het water, praatten we bij over de reis en hebben we een verliefd stel weggejaagd van een strandje omdat we te luidruchtig ijs aan het eten waren (oeps). (Het was wel lekker! En heel gezellig.)

Doe mij morgen maar weer zo’n dag!

Dag 5: Ik ben een Teletubbie!

“Doe morgen maar weer zo’n dag,” schreef ik gisteren. En ik moet zeggen: dat is goed gelukt! Dit wordt dus écht een kort blogje, want veel spannends heb ik niet te melden vandaag. Ik heb zelfs precies nul foto’s gemaakt. Mees gelukkig wel, al heeft hij geen plaatjes geschoten die de titel kunnen illustreren.

Stern en Gors hebben allebei een snorkelmasker: een duikbril en snorkel in één waarmee je door je mond of neus kan ademen. Ik heb wel vaker met een losse set gesnorkeld (in een ver verleden heb ik zelfs snorkelles gehad), maar zo’n masker had ik nog nooit geprobeerd. Vanmorgen mocht ik hem testen en vanmiddag heb ik er zelf een gekocht. Wat is dat makkelijk! Ideaal om in ondiep water een beetje aan de oppervlakte te drijven en garnaaltjes, vissen en kreeftjes te spotten. Enige nadeel: met zo’n tuit op je hoofd ben je net een Teletubbie. (Ach ja. Het is niet alsof ik zo modebewust bezig was deze vakantie.)

Als ik zoveel blijf eten word ik trouwens ook net zo rond als een Teletubbie. Een patatje als lunch, een handje Pringles tussendoor (ik heb me ingehouden want ze waren niet van mij), een gigantische pljeskavica met kaas (en groenten en meer patat, uiteraard) als avondeten en vooruit, nog wat Skittles als late night snack. Ik hoop dat mijn Kawa me nog bergopwaarts krijgt over een paar dagen.

Ik zou naar een “beach gym” kunnen gaan, of een rondje kunnen hardlopen zoals ik een paar fanatieke mensen heb zien doen. Ik heb zelfs een poster gezien die een “sunset workout” adverteerde. Ik weet niet of ik daar vreemder van opkeek (blijkbaar doen daar echt mensen aan mee) of van de flyer waarin reclame werd gemaakt voor een rondrit op een quad gecombineerd met een wijnproeverij (blijkbaar doen ze hier niet zo moeilijk over dronkenschap achter het stuur).

Heen en weer lopen van en naar het strand vind ik workout genoeg, eerlijk gezegd. En zwemmen is ook sport! Vermoeiend genoeg om daarna op mijn handdoek in slaap te vallen, in ieder geval. Straks kruip ik onder de dekens met het geluid van regen op de achtergrond. Vannacht schijnt het behoorlijk te gaan onweren – tijdens het eten kregen we al een klein voorproefje in de vorm van een bliksemspektakel in de verte. Ik denk dat ik heerlijk slaap. Welterusten!

Dag 6: Oude stenen in Pula

Er was eens… een Griekse jongen genaamd Jason. Zijn vader Aison wordt van de troon gestoten door zijn halfbroer. Als Jason volwassen is, eist hij de troon van zijn vader terug. Daarvoor moet hij het Gulden Vlies bemachtigen, de gouden vacht van een ram. Van Aietes, koning van Kolchis, mag hij het meenemen. Tenminste, nadat hij twee vuurspuwende stieren heeft getemd en krijgers uit drakentanden heeft verslagen. Hij krijgt dit alles voor elkaar, grist het vlies onder de neus van een draak vandaan en vaart er snel vandoor met het Gulden Vlies én de dochter van Aietes. Die is not amused en stuurt een grote groep Kolchiërs achter Jason aan. Ze krijgen hem niet te pakken. De Kolchiërs durven niet meer terug naar koning Aietes, dus besluiten ze zich te settelen op de Adriatische kust. Daar stichten ze een nieuwe stad: Polai, ‘de stad van de toevlucht’. Pula, dus.

Daar waren Mees en ik vandaag! Het zou vandaag eindelijk wat koeler worden, dus besloten we dat het een goed moment was om de bikini’s in te ruilen voor motorpakken en wat oude stenen te gaan bekijken. De rest van de wereld had precies hetzelfde idee: de navigatie gaf aan dat we vijftien minuten zouden doen over de laatste twee kilometer in de stad. (Zoals mijn favoriete nummerplaat van vandaag het verwoordde: KAK.) Gelukkig waren we op de motor en is verkeer in Kroatië net zo wetteloos als in elk ander mediterraans land. Stukje over het verdrijvingsvlak? Kijkt niemand van op. Stukje spookrijden langs de file? De Kroaten aan de andere kant van de weg gaan netjes voor je opzij. When in Croatia, do as the Croatians do, zeggen we dan maar. We rolden dus Pula binnen en parkeerden op de stoep voor het amfitheater.

Wat een mooi stapeltje stenen is dat! Het gevaarte behoort tot de zes grootste nog bestaande Romeinse amfitheaters en staat er al sinds de eerste eeuw. Blijft een bizar idee, vind ik.

Na een tussenstop bij een zeer gammele uitkijkpost kwamen we aan in een overtrokken Vrsar. De wolken hebben ons niet weerhouden van een duik in zee, want het water hier is zo warm dat het op zichzelf al bewijs genoeg is voor klimaatverandering. Ik heb heerlijk gelezen terwijl Mees snorkelde, een poging gedaan tot steentjes ketsen en Mees geholpen met bouwen aan zijn toren. De regen heeft zich de hele dag netjes ingehouden tot we ’s avonds op een overdekt terras zaten met een spaghetti bolognese en een mixed grill.

In Nederland was ik er een paar weken terug helemaal op uitgekeken, maar nu vind ik het heerlijk verfrissend, zo’n avondje regen! De onmogelijke klim naar het hotel is een stuk beter te doen als de zon niet ondertussen een poging doet om je te smoren in je eigen zweet. Als het een paar graden koeler is functioneer ik plotseling een stuk beter.

Terwijl ik aan het schrijven ben staan de ramen open om de muffe aircogeur te verdrijven. De regen roffelt vrolijk tegen de straten. Onze bovenburen zingen hard en vals mee met Bohemian Rhapsody. Een glaasje kruskovac erbij en het sfeertje is compleet! Proost!

Dag 7: Schrokken en snorkelen

Tijd voor een quizvraag! Hoe zoemen Kroatische muggen?

A. Žžžžžž
B. In het Italiaans, dus met veel handgebaren
C. Ze maken geen geluid, dus je denkt dat ze er niet zijn en smeert je niet in met DEET (die je speciaal voor deze vakantie hebt gekocht maar nog niet hebt gebruikt) en de volgende dag ben je een omgekeerde paddenstoel: wit met rode stippen.

(Hoewel ik inmiddels een klein beetje bruin ben geworden! Of in ieder geval iets minder lichtgevend. Afgezien van mijn knaloranje waterschoenen dan.)

Ik heb een hekel aan muggen. Als ik ze nachts hoor zoemen moét het licht aan en gewapend met mijn elektrische vliegenmepper sla ik als Rambo in het rond tot ik alle muggen gefrituurd heb. “Steek me maar,” roep ik wanhopig als ik ze niet te pakken krijg. “Als je maar niet zoemt in m’n oor!” Dat is dus precies wat Kroatische muggen doen. Ik heb geen enkel exemplaar gehoord, maar heb wel overal jeuk. Voordat ik net onder de dekens ging liggen, heb ik elke vierkante centimeter van mijn lichaam bedekt met DEET. Heb ik het op de laatste dag toch nog gebruikt.

De laatste dag in Kroatië. Time flies. Morgen stappen we weer op de motor en ik bid dat mijn broek nog past. Vandaag heb ik zo godsgruwelijk veel gegeten dat alle muggen die me vannacht steken spontaan obesitas en diabetes ontwikkelen. De komende maand eet ik vegetarisch, want ik kan geen vlees meer zien. Maar man man man, wat kunnen die Kroaten koken. Gelukkig hebben we vandaag ook heen en weer gezwommen naar een eilandje een meter of tachtig verderop, om daar te snorkelen. Dat compenseert de boel misschien een beetje.

Ik ga het missen. Het heerlijke zeewater, het zwemmen en dobberen en snorkelen, het zonnen, ijsjes, eindeloos lang lezen, het eten en het gezelschap (thanks Mees, Stern en Gors!). Tegelijkertijd kijk ik ernaar uit om weer te rijden, want dat is op een hele andere manier net zo fantastisch. Bovendien zijn er dingen hier die ik helemaal niet ga missen.

– De muffe aircogeur in de hotelkamer.
– Het gebrek aan buitenruimte (we hebben geen balkon), waardoor we onze natte spullen allemaal binnen moeten laten drogen. Dat maakt de geur er zeker niet beter op.
– De sticker die op de ventilator in de badkamer zit en lijkt op een geplette naaktslak (blegh).
– De trappen des doods die me confronteren met mijn gebrek aan conditie.
– Onze handdoeken werden smerig, dus moest ik wel twee hele grote en dure strandlakens kopen. Die geven blijkbaar af als je ze nog niet hebt gewassen, dus was ik na het zwemmen pluizig en blauw. “En oranje!” voegde Mees toe, wijzend naar mijn waterschoenen. (Je leest het goed: ik refereer niet alleen aan de Teletubbies, maar ook aan Sesamstraat. Het niveau is weer hoog hier.)
– De muggen.

Zie je? Eigenlijk heel vervelend hier. Hoog tijd om weer naar huis te gaan.