Deze blogjes heb ik tijdens mijn motorvakantie naar Kroatië geschreven op Polarsteps. Nu deel ik ze ook hier! Dit is deel 3. Lees hier deel 1, hier deel 2 en hier deel 3.
Dag 8: Bergen
Nu ik in een appartement in het Duitse Bergen op bed lig (wilde avonden gegarandeerd op vakantie met Kers & Mees), kan ik me bijna niet meer voorstellen dat we vanmorgen nog in Kroatië waren. Gelukkig was het nog vroeg en dus rustig op straat toen we vertrokken, want het moet een vreemd gezicht zijn geweest: ik klom heen en weer door het raam van de hotelkamer om de bagage aan te geven aan Mees, die in zijn korte broek en motorlaarzen rondliep om de motoren op te zadelen. Om een uur of acht reden we Vrsar uit. De temperatuur steeg terwijl we Kroatië en Slovenië doorkruisten, maar het was een stuk beter te doen dan op de heenweg. Een warm zonnetje + een frisse rijwind = een heerlijk ritje!
Perfect weer voor een ijsje, bovendien! Ik kocht een Magnum voor Mees tijdens de eerste tussenstop in Slovenië, maar mijn eigen oog viel opnieuw op de ijskoffie. Daar rust een vloek op, moet ik concluderen. De klant voor me probeerde tevergeefs met honderd verschillende pasjes te betalen voordat ze schaapachtig een biljet op de toonbank legde. Een ijstijd later (haha) was mijn koffie warm en de Magnum gesmolten – en ik bleek ook nog eens een classic te hebben gekocht in plaats van een almond. Ik zwoer plechtig dat ik mijn fouten zou rechtzetten én dat ik de volgende keer zelf ook een ijsje zou kiezen in plaats van koffie.
Dat werd niet tijdens de tweede stop. Inmiddels had ik mijn (lees: Mees’) regenjas aangetrokken omdat de rijwind niet meer lekker fris was maar stervenskoud. Ergens in Oostenrijk was de temperatuur omgeslagen. Ik begon te fantaseren over warme chocomelk in plaats van ijs. Eén groot voordeel: ik kon eindelijk mijn trui aantrekken. Had ik hem toch niet voor niks meegenomen! Superefficiënt inpakken is een vaardigheid voor avonturiers en ik voelde me een globetrottende motorreizigster in optima forma.
Rond het middaguur waren wij én onze motorfietsen hongerig. Het tankstation was rustig, dus Mees stopte bij pomp zeven en ik tankte bij die ertegenover. We waren tegelijkertijd klaar en terwijl Mees voor ons allebei afrekende, maakte ik nog wat leuke foto’s. Over efficiënt gesproken!
De Duitser achter me was het daar niet mee eens. Ik had oordoppen in, dus ik hoorde ik eerste instantie niet dat hij naar me aan het schreeuwen was. Duits verstaan? Dat lukt me af en toe een beetje. Een boze Duitser verstaan? Dat is een uitdaging. Met oordoppen in? Onmogelijk. Uiteindelijk begreep ik dat hij het onbeschoft vond dat we met twee motoren ‘het hele tankstation’ bezetten. Of ik niet een paar meter kon doorrijden, zodat zij konden tanken. Ik probeerde geduldig uit te leggen dat we net klaar waren en dat Mees in de rij stond om af te rekenen voor ons allebei. Dat ik nog niet betaald had en dat de pomp dus nog niet vrijgegeven was. Ik praatte tegen dovemansoren. Uiteindelijk gaf ik het op en rolde ik m’n motor naar voren. Toen Mees naar buiten kwam legde hij iets minder geduldig uit wat er aan de hand was. Ik deed nog een poging om hem te kalmeren via onze communicatieset, maar die stond niet aan (“Mees, doe je rustig? Laat nou maar gewoon. Mees! Mees? … Oh.”). Uiteindelijk werden we weggewuifd, volgens mij omdat de vriendelijke man zich realiseerde dat we toch niet zo asociaal bezig waren als hij in eerste instantie dacht.
Op naar het restaurant dus maar: een lopend buffet langs sfeervol ingerichte kraampjes. Het zag er zo schattig uit! Net een overdekte markt. Achteraf bezien hadden we op dat moment kunnen concluderen dat het een dure oefening zou worden. Een snelwegrestaurant dat gezelligheid uitstraalt en adverteert met ‘vers’ en ‘huisgemaakt’? Vraag dan maar alvast een tweede hypotheek aan.
Ik vond het helemaal niet erg om weer op de motor te stappen. We ruilden de snelweg in voor een route die ons tussen de bergen door leidde. Het was een uurtje langer, maar wat was dat het waard! Een paar haarspeldbochten hier en daar. Afdalingen en beklimmingen zo steil dat het lijkt alsof de rest van de wereld even scheef staat. En die bergen! Op de motor zit je er echt middenin en voelen ze nog grootser. “We zitten regelmatig met open mond op de motor,” appte Mees vanmiddag. “Ook goed voor de extra eiwit-inname.”
Over beestjes gesproken: bij elke stop kregen we gezelschap van een enkele wesp. Het is steeds dezelfde, concludeerden we bij het derde tankstation. Moet wel. Mees doopte hem Wespasianus (en ik was stiekem jaloers dat ik dat niet zelf had bedacht). De zon brak weer door terwijl we op een bankje bijkwamen van alle bochten. Tijd voor een ijsje – deel 2! Ik kocht nu wel de goede voor Mees én een ijsje voor mezelf. Wespasianus zoemde op gepaste afstand om ons heen.
“Bestemming bereikt,” kondigde de TomTom een uurtje later tevreden aan. Ons appartement was echter in geen velden of wegen te bekennen. Op het juiste huisnummer stond alleen een Gasthof met een naam waar ook booking.com nog nooit van gehoord had. Wat volgde was een soort omgekeerde escape room: we moesten niet de uitgang, maar de ingang van onze kamer vinden. Via de mail hadden we die ochtend een Duitse instructie gekregen, bleek niet veel later. De sleutel van het appartement konden we vinden in een ‘Holz Kommode’ in de eerste ‘suplade oben rechts’. En inderdaad, in een portiek van het verlaten Gasthof stond een kastje. Terwijl we binnen op zoek waren naar de juiste deur, werden we in de gaten gehouden door een camera die plotseling tegen ons begon te praten. Net een echte escape room!
Onze kamer zit boven een Grieks restaurant. Ook als je dat niet wist, had je het kunnen raden door de thematiek van het gebouw. Overal staan kitscherige beeldjes van willekeurige Griekse goden en historische figuren door elkaar. Het barst van de witte ornamentjes en ze zijn ook niet zuinig geweest met de goudkleurige verf.
De ingang van de restaurant was makkelijk te vinden dan die van het appartement. Helaas hing er op de deur een briefje: gesloten in verband met vakantie. In het enige restaurant dat open was in dit uitgestorven dorp (ik begon inmiddels te denken dat het één grote horror-escape room is) was er eigenlijk geen plek meer. Ik denk dat ze medelijden met ons hadden, want we mochten toch gaan zitten aan een tafel die later vanavond gereserveerd was. ‘Vier Nederlanders eten een container leeg’, was gisteren ons motto. Vandaag was het ‘Twee Nederlanders inhaleren een curryworst’.
Voor morgen staat er alvast een speurtocht op het programma: op zoek naar ontbijt. Daarna vervolgen we onze rit naar het noordwesten – met hopelijk evenveel ijsjes en prachtige uitzichten!
Dag 9: Hofheim am Taunus
Het was een ontzettend saaie dag vandaag. Ik zou hem zelfs in één woord kunnen samenvatten: Autobahn. (Doe ik niet natuurlijk. Je kent me.) In een paragraafje komt het op het volgende neer.
We checkten uit (ik was voorbereid op hersenkrakers op de vroege ochtend, maar we hoefden alleen maar de sleutels in een brievenbus te gooien) en reden de snelweg op. Na 520 kilometer namen we de afslag naar Hofheim am Taunus en parkeerden we de motoren bij Hotel Gasthof Grüner Wald. Daar hebben we heerlijk gegeten, hand in hand gelopen door het pittoreske dorpje en een ijsje gegeten. Toen leefden we nog lang en gelukkig. Einde!
Ik was heel erg toe aan een saaie dag, eerlijk gezegd. Toen ik wakker werd vanmorgen wilde ik mijn telefoon uit het raam gooien en verder slapen. Het is een heerlijke vakantie en ik geniet volop, maar al dat genieten is best vermoeiend. Die duizenden kilometers draag je toch een beetje met je mee. Rijden door de bergen is intensief en ook op de snelweg moet je je aandacht erbij houden. De route. De bochten. De warmte. De boze Duitsers. (Meervoud, want vandaag duwde een bestuurder bijna een andere auto van de weg in een poging om ons, stelletje wetteloze motorhooligans dat we zijn, te blokkeren terwijl we tussen de file door reden.) Telkens weer een nieuw hotel, appartement of gasthof.
En dan is er nog het natuurgeweld dat je overvalt tijdens de reis: het hobbitachtige heuvellandschap in Duitsland, de spectaculaire bergen in Oostenrijk, de rode aarde en mediterraanse bossen in Slovenië en Kroatië. Het is allemaal zó prachtig! Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat ik “Wow!” of een synoniem daarvan uitkraam, zou ik honderd paar waterschoentjes kunnen kopen in alle neonkleuren van de regenboog. De keerzijde? Het geheugenkaartje van mijn brein zit inmiddels vol. Heel veel meer bomen of bergen passen er niet meer bij.
Vandaag was geen hype-en-honderd-nieuwe-indrukken-dag, maar gewoon een hele fijne, rustige reisdag. De rit ging soepel en verbazingwekkend genoeg viel het aantal Baustellen best mee. Na de ochtendetappe had ik het koud en moest ik opwarmen met een warme chocomelk (vond ik heel erg natuurlijk), maar daarna was de temperatuur perfect en tijdens onze tweede stop aten we een ijsje. De kamer in het Gasthof is schoon en netjes, de Biergarten sfeervol en het eten heerlijk. Het centrum van dit dorpje vind je onder ‘schilderachtig’ in het woordenboek. Nog steeds zit ik volop in vakantiemodus, maar ik vind het ook helemaal prima om weer naar huis te gaan.
Vanavond nog niet, hoor. Ik ga eerst nog even genieten van een héle saaie avond: lekker lezen in bed. Welterusten!
Dag 10: Thuis
We zijn weer thuis!
Zo soepel als de rit gisteren ging, zo stroef liep het vandaag. Na een ontbijt met heerlijke broodjes stapten we vol goede moed op de motor. Nog geen half uur later keerden we om en reden we hetzelfde stuk in tegenovergestelde richting om de rugzak van Mees op te halen die was achtergebleven op de parkeerplaats. Poging twee! We vertrokken opnieuw, iets chagrijniger dan drie kwartier daarvoor. Heel even konden we gas geven – tot we in vertraging na vertraging terecht kwamen. Baustelle hier, inhalende campers daar. Op de alternatieve route die we namen om het gedoe te omzeilen was een ongeluk gebeurd, waardoor we terecht kwamen in de langste file van allemaal. De witte Citroën die we hier troffen wint de hoofdprijs in de categorie ‘Asociaalste verkeersdeelnemer aller tijden’. Alle auto’s gingen netjes opzij omdat de hulpdiensten erdoor moesten. Meneer de Citroën bombardeerde de Rettungsgasse ter plekke tot zijn eigen rode loper en reed zonder enige gêne tussen alle auto’s door naar voren. Als je je nog eens afvraagt hoe je iedereen op de weg zo snel mogelijk tegen je kunt keren: dit is de manier!
Natuurlijk begon het niet veel later ook te regenen. Om mijn natte trui te vergeten haalde ik een warme chocomelk met een gevulde koek. De regenjas trok ik tevoorschijn uit de krochten van mijn rugzak. We noemen het gewoon een mooie ringcompositie: tien dagen geleden vertrokken we in de regen, dus is het niet meer dan Nederlands om om ook in de regen terug te komen.
Op dat moment was ik het wel een beetje zat. Ik miste de zon, de zee, en zelfs de Duitse Autobahn waar mensen afstand houden en je tenminste een beetje tempo kan maken (tussen de werkzaamheden door). Nederlandse wegen lijken ineens klein en propperig.
Het is ook een bepaalde mindset, denk ik. Als ’thuis’ binnen bereik is en je eenmaal hebt besloten dat je niets liever wilt dan daar zijn, is zelfs een halfuurtje ineens lang. Wat in Oostenrijk “Oh, nog maar honderd kilometer!” is, wordt “Pff, dit duurt echt een eeuwigheid” zodra je de grens over bent.
En toen was het moment daar! De kippen kakelden ons tegemoet. Onze autistische kat moest even wennen aan het idee dat we weer terug zijn, maar wilde daarna heel graag geknuffeld worden op bed (niet ergens anders, want dat verpest blijkbaar de feng shui). En dan het comfort van je eigen spullen. Onze douche is ruim en het water is geen lavastraal of ijskanon! Wat zitten onze doorgezakte IKEA-banken heerlijk! Home is where er geen muffe aircogeur hangt en de hoopjes kattenharen een hooggebergte hebben gecreëerd.
Zou ik dit nog een keer doen? 100 procent! Ik kijk nu al uit naar ons volgende avontuur, want wat was het fantastisch.
Maar voorlopig is dit mijn laatste blogje op Polarsteps. Het is heerlijk om weer thuis te zijn!
Lees ook mijn andere blogjes over onze motorreis:
