Het leven van Diede Smits staat in het teken van autisme. Door haar eigen diagnose, het syndroom van Asperger, vindt ze het moeilijk om contact te maken met onbekenden. Daten is helemaal een no-go: al heel lang staat haar liefdesleven op een laag pitje. Thuis wordt alle aandacht opgeslokt door haar eveneens autistische broertje, waardoor de spanning om te snijden is. Dan kruist haar pad dat van Robin, haar nieuwe buurjongen. Die heeft zo zijn eigen problemen. De relatie met zijn familie is door de reden van hun verhuizing nogal onder druk komen te staan, en ook bij hem is het thuis niet altijd even gezellig. Langzaam maar zeker ontstaat tussen Diede en Robin een steeds hechtere band. Maar kan Diede hem volledig vertrouwen? Wat heeft Robin te verbergen? En hoe moet ze hem zelf vertellen over haar kleptomane neigingen, haar rijangst en, vooral, haar diagnose?
Ik hartje Diede
Tijdens het lezen van Het museum van gevonden voorwerpen heb ik Diede in mijn hart gesloten. Wat een leuke meid! Het is makkelijk om met haar mee te leven. Ze heeft een eigen stem en een sterk karakter. Haar persoonlijkheid komt duidelijk naar voren gedurende het hele verhaal: haar liefde voor het Songfestival, haar kleptomane neigingen, haar worsteling met en twijfels over de liefde.
Het is interessant om een kijkje te nemen in het hoofd van iemand met Asperger. Diede’s diagnose is natuurlijk een belangrijk thema in het verhaal, maar voert niet continu de boventoon. Emma Zegers weet de verschillende aspecten van Diede’s leven goed te balanceren.
Vlot en grappig
Emma Zegers heeft een fijne schrijfstijl die goed aansluit bij de doelgroep van het boek (Young Adult). Ze schrijft vlot en grappig. Dat uit zich vooral in treffende vergelijkingen: ‘Dansen als een spastische sprinkhaan’ vond ik zelf origineel en beeldend, of deze: ‘Als onze toenmalige klas het Songfestival was, dan zou Dean Euphoria zijn en ik een obscure folksong uit de nationale voorronde van Estland.’ Het beeld is meteen duidelijk!
Setting en sfeer
Het museum van gevonden voorwerpen heeft een fijn verteltempo. Snel wordt de toon gezet en komt de setting tot leven. Op een natuurlijke manier – zonder infodumps – komt naar voren wat de sfeer is in huize Smits, en wat de relaties zijn tussen de personages onderling. Dat is goed gedaan.
Het enige moment waarop het verhaal wat gehaast voelt, is tijdens de onvermijdelijke dip die voorafgaat aan een happy ending. Dan escaleert de boel naar mijn idee iets te snel. Dat is echter een klein detail in het grote geheel der dingen.
Een fijne YA met een serieus randje
Ik heb Het museum van gevonden voorwerpen met veel plezier gelezen. De personages zijn leuk en de schrijfstijl is fijn. Ik vind mooi hoe Diede en Robin elkaar vinden en langzaam naar elkaar toe groeien. Een hoop serieuze thema’s passeren de revue, maar desondanks blijft het boek luchtig. Een heerlijke YA!