Het kan voor Flora niet veel erger worden: nadat ze haar grensoverschrijdende baas een kopstoot heeft verkocht en ontslag heeft genomen, treft ze thuis haar vreemdgaande vriend in bed met een ander. In een opwelling stapt ze op de geliefde motor van haar – inmiddels – ex en vertrekt ze naar haar vakantieadres in Wales. Wat een romantische verjaardagsweekend had moeten worden, eindigt in een vakantie voor één. Ze hoeft zich echter geen moment eenzaam te voelen. Al snel vindt ze aansluiting bij de mensen in het Kunstcafé. Bovendien ontmoet ze Jake, een knappe badmeester uit Australië. Terwijl Flora en Jake steeds dichter bij elkaar komen, begint ze zich af te vragen of ze op deze plek misschien een nieuwe toekomst op zou kunnen bouwen.
Thuis in het Kunstcafé van Sue McDonagh is het derde deel van haar feelgoodserie over het Kunstcafé. De personages uit de eerdere delen keren terug en uiteraard speelt het zich grotendeels af tegen dezelfde achtergrond. Toch hoef je de eerste twee delen niet gelezen te hebben om dit verhaal te begrijpen. Moeiteloos word je meegenomen in de aantrekkelijke, zomerse setting.
Een overdosis plot
Aan het begin van het boek gebeurt er veel: het incident op Flora’s werk, haar vlucht naar Wales nadat ze haar vriend heeft betrapt met een ander, haar ontmoeting met Jake die haar redt uit een benarde situatie, de kennismaking met het Kunstcafé. Dat zorgt er aan de ene kant voor dat verhaal interessant blijft: het wordt nergens saai. Aan de andere kant gebeurt er soms te veel tegelijk, of volgen de gebeurtenissen elkaar te haastig op. Af en toe maken alle plotlijnen het verhaal nodeloos rommelig.
Kleurrijke personages
Thuis in het Kunstcafé bevat een hoop kleurrijke personages. Jake en Flora hebben allebei een eigen, complexe persoonlijkheid, die gevormd is door hun (traumatische) ervaringen. Wat die ervaringen zijn, wordt niet meteen duidelijk. Dat blijft gedurende het boek een interessante vraag: wat hebben ze meegemaakt?
Flora is een goed uitgewerkt karakter met veel verschillende kanten: ze is niet alleen motorrijdster, maar ook kapster. Ze kan aardig zingen en is behoorlijk koppig. Haar eerlijkheid, soms op het botte af, is erg verfrissend.
Show, don’t tell
De schrijfstijl van Sue McDonagh is vrij simpel en leest prima weg. Af en toe is het iets te beschrijvend, meer tell dan show. Emotionele scènes zouden meer diepgang krijgen als de emoties wat meer zouden worden getoond, in plaats van verteld. Bij vlagen is het boek erg grappig: ik heb hard moeten lachen om het misverstand tussen Flora en haar moeder, die denkt dat Flora date met Chris Hemsworth omdat Jake lijkt op Thor.
Heerlijke setting
Zelf heb ik geen motorrijbewijs, maar ik zit regelmatig achterop de motor van mijn vriend. Hoewel dat niet helemaal vergelijkbaar is, kan ik me iets voorstellen bij het plezier dat de dames van het Kunstcafé hebben in motorrijden. De zomerse tochten, het avontuur, de verbondenheid (ik vind het zo leuk als motorrijders elkaar groeten onderweg): ik wil ook!
Ik heb een zwak voor boeken die draaien rond cafés, zeker als hoofdpersoon X of Y vertrekt naar een onbekende vakantielocatie om daar een café/bakkerij/stroopwafelshop op te zetten (The Beach Cafe van Lucy Diamond is mijn favoriet, denk ik). Ook Thuis in het Kunstcafé heeft daar iets van weg op het moment dat het hotel van Jake’s grootouders in beeld komt. Ik ben fan!
Een fijne feelgood
Ben je op zoek naar een zomerse feelgood met kleurrijke personages? Dan is Thuis in het Kunstcafé van Sue McDonagh een aanrader.
