Boeken die mij hebben geïnspireerd (deel 1)

Ik schreef eerder dat ik een lijstje heb met vier inspirerende boeken. Die ga ik in een blogpost met jullie delen, dacht ik. In één blogpost. Dat was een beetje optimistisch, want over de eerste twee kan ik al makkelijk duizend woorden neerpennen. Dit deel wordt dus vervolgd. Nu presenteer ik jullie alvast de eerste twee boeken in de categorie zelfhulp en zelfontwikkeling: Schrijven, kreng! en Je moet (bijna) niks.

Schrijven, kreng!, Lisette Jonkman

Heb ik al gezegd dat ik groot fan ben van Lisette Jonkman? (Ik beantwoord even mijn eigen retorische vraag: ja. Hier, namelijk. En hier ook.) Behalve een enorme reeks feelgoodromans heeft ze ook een boek geschreven over schrijven. Schrijven, kreng! heet het. ‘Voor iedereen die bruist van de ideeën, maar bang is voor de knipperende cursor.’ Hé! Dat ben ik! Ik ben een dagboekschrijver en sinds dit jaar dus een blogschrijver, maar ik blijf nog altijd een wannabe-fictieschrijver.

Het boek barst van de tips voor iedereen die wil beginnen met schrijven of vastloopt tijdens het proces. Op humoristische wijze beschrijft Lisette Jonkman een aantal valkuilen ‘die wel erg lekker liggen’, de meest gehoorde schrijfontwijkende smoezen (‘het lukt me toch niet’ is helaas een hele herkenbare) en natuurlijk komen alle ins en outs voorbij over het creëren van geloofwaardige personages, het schrijven van een goed plot, het verwerken van feedback en nog veel meer.

Het enige nadeel van het boek vind ik de rommelige lay-out: die maakt het geheel vrolijk, maar soms ook wat onoverzichtelijk.

Schrijven, kreng! is natuurlijk niet het enige boek met schrijftips. Het is wel het enige boek met schrijftips van Lisette Jonkman, en dat is voor mij al meer dan genoeg reden om erover te hypen. Haar schrijfstijl zorgt ook hier voor de nodige hilariteit en het geheel leest vlot weg. Het is niet alleen leuk om te lezen, maar ook zeker nuttig: de tips die ze geeft zijn concreet en praktisch.

Af en toe heb ik ineens een briljant idee voor een goed verhaal en begin ik een schrijfproject. Schrijven, kreng! sla ik dan steevast open. Door zijn motiverende woorden en handige tips is Schrijven, kreng! een bron van inspiratie.

(Een goede tip uit Schrijven, kreng!? Gooi je aandachtsgeile kat uit het raam.)

Je moet (bijna) niks, Lianne Keemink

Lianne Keemink, ook wel bekend als the self help hipster, verslond honderden zelfhulpboeken voordat zelfhulp een hype was en schrijft over zelfontwikkeling op haar blog. Je moet (bijna) niks is haar eerste eigen zelfhulpboek.

De titel wekte mijn interesse. Hoezo, ik moet niks? Ik heb nog honderd lijstjes! Dat is een terugkerend thema, geloof ik. Als ik alles wat ik op een dag wil doen ook daadwerkelijk zou uitvoeren, zou je me waarschijnlijk aantreffen met mijn neus in een boek en mijn linkerhand in een beslagkom, terwijl ik met mijn rechterhand een blogpost schrijf, met mijn voet de kat aai en meekijk met mijn vriend die Assassin’s Creed speelt op de bank. Zingend. (Ik dan, niet mijn vriend.) Ik wil te veel.

Maar Lianne Keemink heeft natuurlijk helemaal gelijk: ik hoef niks.

We realiseren ons allemaal niet goed genoeg wat we willen, zegt Lianne Keemink. We leven op de automatische piloot. We doen wat anderen van ons verwachten, wat erin gestampt is door de maatschappij of gewoon wat iedereen doet. Daardoor doe je niet per se wat je zelf belangrijk vindt. Pas als je beseft dat je niks moet, gun je jezelf de ruimte om te doen wat je wilt.

Ik moet écht niks. Ik heb al een aantal keer geprobeerd om dat besef tot me te laten doordringen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik heb de neiging om ook van mijn vrije tijd werk te maken. “Al jouw hobby’s hebben deadlines,” zegt mijn vriend wel eens. Dat klopt. Mijn recensies moet ik op tijd inleveren, mijn luisterboeken moet ik op tijd inspreken en nu ik een blog heb vind ik dat ik regelmatig iets moet publiceren. Inderdaad, moeten. “Ik moet nog even aan mijn blog werken,” zeg ik dan zuchtend tegen mijn vriend.

Maar hé: ik hoef geen blogpost te schrijven als ik dat niet wil. Het is niet alsof de wereld dan vergaat. Sporten? Ook dat hoeft niet, zegt de self help hipster: “Je hoeft ook helemaal niet te sporten, dus als je daar superongelukkig van wordt… Kap er dan lekker mee. Graag gedaan.” (Dit grijp ik dankbaar aan als excuus om niet meer te hoeven hardlopen.)

Je moet (bijna) niks houdt niet in dat je dan maar de hele dag lethargisch op de bank moet liggen. Het is goed om actief te zijn, maar je kunt ook doorslaan. “Natuurlijk deed ik wel leuke dingen, rustte ik af en toe uit en ontspande ik,” zegt Lianne Keemink, “maar ik had zolang ik me kon herinneren mezelf geen dag écht vrij gegeven: dat je jezelf toestemming geeft om alleen maar te doen waar je zin in hebt.” Oeps. Dit is iets te herkenbaar.

Je moet (bijna) niks is zo’n boek dat ik er af en toe even bij moet pakken als herinnering aan mezelf. In het kader van de kracht van herhaling zeg ik het dus nog maar eens: ik moet (bijna) niks.