boeken, recensie

Recensie: De Ademdief

De Chicklit.nl Leesclub

Ik had De Ademdief al eens voorbij zien komen op de Facebookpagina van Dutch Venture Publishing. Het boek sprak me meteen aan: een mooie kaft met daarop een veelbelovende spreuk (‘Dood de Ademdieven. Vernietig de magie. Verbreek de vloek.’) en een blurb (ik vind ‘blurb’ een veel leuker woord dan ‘flaptekst’) die spanning, magie en romantiek belooft. Op mijn TBR, dus!

Toen ik zag dat Chicklit.nl VIP-readers zocht om De Ademdief te lezen voor de Leesclub, meldde ik me meteen aan. De deal? Je ontvangt het boek van de uitgeverij en in ruil daarvoor lees je het, schrijf je een korte recensie en beantwoord je drie keer een aantal vragen over het boek in de Facebookgroep. Dat was me al eerder goed bevallen, dus ik hoopte uitgekozen te worden.

En guess what? Ik werd een van de gelukkige VIP-readers! De afgelopen drie weken las ik De Ademdief en vandaag deel ik hier mijn conclusies.

Het verhaal

In De Ademdief van Miranda Peters maken we kennis met Thalia, die op de vlucht is voor de Jagers van Artames, en Quinn, een Jager die de taak heeft om Thalia op te sporen en te doden. Thalia is namelijk een Aspirata, een magiër. Haar volk heeft duizenden jaren geleden een vloek uitgesproken die Jagers laat sterven op hun twintigste verjaardag. Zolang er Aspiratar leven, wordt de vloek in stand gehouden. Op het moment dat Quinn en Thalia elkaar treffen, lijkt hun lot bezegeld. Eén van hen zal sterven. Maar dan gebeurt het onmogelijke: ze tonen elkaar genade. Plotseling staat hun wereldbeeld op zijn kop. Niet alle Aspiratar zijn Ademdieven, en niet alle Jagers blijken slecht…

Anders dan anders

In het dankwoord legt Miranda Peters uit hoe het idee voor De Ademdief is ontstaan. ‘Wat als je iemands adem zou kunnen stelen?’ dacht ze, toen ze op tv iemand zag die mond-op-mondbeademing gaf. Tada! Het concept voor De Ademdief was geboren. Het idee dat je iemands adem zou kunnen stelen is niet helemaal nieuw. (Een oud verhaal gaat dat katten adem kunnen stelen. Onzin natuurlijk. Toch ben ik er heilig van overtuigd dat ze het zouden doen als ze die gave wel zouden hebben.) De uitwerking is dat zeker wel. Doordat Miranda Peters dit concept verweeft met elementen uit Etruskische, Griekse en Romeinse cultuur krijgt het al snel een ander smaakje dan ‘standaard’ fantasy.

Side note: ik was heel verbaasd dat Artemis Artames werd genoemd en Apollo Apulu. Zonde, vond ik, zo’n rare verbastering van de Griekse namen. Pas later viel het kwartje: de namen zijn Etruskisch. Haha, oeps.

Viva Hollandia!

Ook de setting is vernieuwend. Het verhaal speelt zich grotendeels af in ons eigen kikkerlandje. Dat is niet heel verwonderlijk als je bedenkt dat de uitgeverij (Dutch Venture Publishing) als doel heeft dat hun aanbod voor minstens 60% uit titels van Nederlandse bodem bestaat. Een groot deel van die boeken speelt zich dan ook daadwerkelijk af in Nederland. Supernerd van Emmy van Ruijven is daar een voorbeeld van en het nog te verschijnen De Korf, dat zich afspeelt in een dystopisch Rotterdam. Ik ben fan van deze ontwikkeling!

Een echte YA

De Ademdief is een echte Young Adult. Eén van de grote thema’s in De Ademdief is identiteit en keuzes maken: heel herkenbaar voor Young Adults. Thalia en Quinn raken niet alleen in conflict met hun tegenstanders (eerst elkaar en later een gezamenlijke vijand), maar worstelen ook met zichzelf. Quinn weet niet wie hij is zonder zijn missie om de Ademdieven uit te roeien, en ook Thalia’s leven wordt voor een groot deel bepaald door haar gave. Dat maakt ze geloofwaardig.

Een pluspunt is dat we ook vanuit Quinns perspectief lezen en niet alleen vanuit dat van Thalia. Dat zorgt ervoor dat Quinn meer wordt dan ‘de bad guy die stiekem ook een beetje good guy is – en toevallig ook nog eens superaantrekkelijk’.

Deus ex machina

Het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven komt ook de spanningsboog ten goede. Toch verliest het verhaal voor het einde wat tempo en zakt de spanningsboog in. Tot de laatste hoofdstukken: dan wordt er ineens heel veel nieuwe informatie onthuld en worden er nog allerlei personages geïntroduceerd. Daardoor voelt het einde erg gehaast. Sommige ontknopingen lijken uit te lucht te komen vallen.

Ook vond ik het zelf jammer dat Thalia en Quinn allebei plotseling heel bijzonder bleken te zijn, nog meer dan ze überhaupt al waren door hun gaven. Dat maakt ze wat minder menselijk en wat meer ‘special snowflake’.

Desondanks (of misschien wel juist daardoor) maakt De Ademdief de lezer nieuwsgierig naar het vervolg. Hoe ontwikkelt de relatie tussen Thalia en Quinn zich? Hoe zit het met hun gaven?

In één adem uit

De Ademdief is origineel, vlot en verrassend: een modern sprookje dat je in één adem uitleest.

(Psst, het is alweer tijd voor een nieuwe editie van de Leesclub. Lijkt het jou leuk om het boek American Royals te lezen en over het boek mee te praten? Lees dan even de oproep en meld je aan!)

Getagd , , , , , , ,

Over Kirsten

Kirsten | Kers | docent | classica | scare actor | bookdragon | amateur-musicalactrice | schakelbrommerrijder | chocoladeliefhebber | Dungeons and Dragons-nerd | kattenmens | fan van lijstjes | controlfreak |
Bekijk alle berichten van Kirsten →

2 gedachten over “Recensie: De Ademdief

  1. Pingback: DIY: bookstagram

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *