Recensie: Midnight Sun

Fangirl

Het was 2008 en ik zat in de tweede klas van de middelbare school. Op een regenachtige middag – we waren vroeg uit – ging ik met twee vriendinnen naar de bioscoop. Het was een spontane beslissing geweest en we hadden geen tijd om een weloverwogen filmkeuze te maken. Het werd Twilight, besloten we in een split second. Prima. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de trailer was wel spannend.

Al snel werd ik meegezogen in het verhaal. Een mysterieuze vampier, een onmogelijke liefde en als afsluiting een knappe bad guy: het perfecte menu om voor te schotelen aan een tienermeisje dat precies valt in de categorie ‘Young Adult fantasyfangirl wier puberhormonen makkelijk op hol te brengen zijn door een heftige romance met een bovennatuurlijk tintje’. (Een van mijn vriendinnen was niet zo enthousiast. ‘Zeg het dan, trut,’ riep ze ongeduldig naar het scherm terwijl Bella aan Edward opbiechtte dat ze zijn geheim kende. Ze had natuurlijk gelijk – de film is helemaal niet zo goed – maar mijn dertienjarige ik vond dat ze haar mond moest houden en me niet zo moest afleiden.)

Ik kocht alle boeken, keek uit naar de films en hypte met een vriendin op de sportvereniging over de soundtrack. Vooral het nummer Decode van Paramore, dat het begin inluidde van mijn Paramorefase.

Inmiddels ben ik ouder en wijzer en niet meer de Twilightfan die ik vroeger was. Toch vind ik het nog steeds leuk om de boeken eens in de zoveel tijd te herlezen. Je kunt veel zeggen over de franchise, maar het heeft in ieder geval een hoop betekend voor Young Adult als genre. Alleen al daarom verdient de serie een plek in mijn boekenkast. De films… tja, die kunnen beter herinneringen blijven, denk ik.

Midnight Sun

Toen Midnight Sun werd aangekondigd was ik in eerste instantie niet heel enthousiast. Ja hoor, dacht ik, er wordt weer eens een serie uitgemolken.

Ik vreesde ook voor De ballade van slangen en zangvogels, de prequel van De Hongerspelen die een paar maanden eerder zou verschijnen. Toch wilde ik hem lezen toen ik hem zag liggen in de boekhandel. Mijn zorgen bleken onterecht. Het boek wist me – tegen mijn verwachtingen in – te overtuigen en op heel veel manieren werd ik positief verrast.

Ik kreeg hoop voor Midnight Sun. Misschien was het wel net zo goed. Misschien zou het een feest van herkenning zijn en een waardige toevoeging aan de immens populaire Twilightserie. Ik werd nu toch wel heel nieuwsgierig. Zou het mijn verwachtingen overtreffen?

Helaas is het antwoord ‘nee’. Zelfs de supertoffe boekenbox waarin ik het boek ontving kon dat niet goedmaken. De hoofdstukken zijn lang en weten niet continu te boeien. Het boek, dat met 672 pagina’s behoorlijk wat ruimte van de plank opslokt, had een stuk korter gekund. Nu valt het te vaak in herhaling.

Van te voren had ik de serie herlezen en dat had ik beter niet kunnen doen. Natuurlijk wist ik dat hetzelfde verhaal vanuit een ander perspectief overeenkomsten zou vertonen met het originele boek, maar het was af en toe wel erg veel meer van hetzelfde – zeker nu alle gebeurtenissen en gesprekken uit Twilight nog vers in mijn geheugen lagen. Waar ballade wat mij betreft precies de goede balans treft tussen herkenbaar en vernieuwend, is Midnight Sun net iets té herkenbaar.

Toch heeft Midnight Sun wel ander sausje dan Twilight. Je leert Edward van een andere kant kennen – een kant die veel duisterder is dan je als lezer van Twilight kan vermoeden. Edward is niet alleen maar zoals Bella hem ziet: de nobele (en, ook niet onbelangrijk, knappe) vampier die zijn best doet om het monster in hem te weerstaan. In Midnight Sun ís hij dat monster. Edwards worsteling met zijn bloeddorst krijgt veel meer nadruk, waardoor hij als personage een complexiteit krijgt die in Twilight niet naar voren komt. Een pluspunt, dus, zeker omdat het einde op deze manier veel logischer aansluit bij de gebeurtenissen in het vervolg.

Een leuke toevoeging is de manier waarop Edwards gave wordt beschreven. Stephenie Meyer gebruikt het gedachtelezen van Edward om een nieuw licht te werpen op bestaande gebeurtenissen en personages. Plotseling krijg je als lezer een heel ander beeld van bijvoorbeeld Jessica en Mike, die er respectievelijk best wel valse en onfatsoenlijke gedachten op na blijken te houden. Ook de band die Edward en Alice hebben wordt hierdoor uitgediept.

Twilight met een twist, dus. Midnight Sun heeft mijn hoopvolle verwachtingen niet overtroffen, want daarvoor is het te weinig vernieuwend. Het is geen uitblinker, helaas, wel een leuke toevoeging aan de reeks. Bovenal is het een nostalgische trip down memory lane voor iedereen die ooit net zo’n Twilightfangirl was als ik.