Deze kaart van het Oriongebergte, waar mijn mini-avontuur zich afspeelde, is getekend door Mees (mijn vriend, de eeuwige DM en sinds kort gastblogger op happycherry.nl).
Het was heel vreemd om die avond niet aan mijn vaste plek aan tafel te zitten. Normaal gesproken zit ik tegenover de Dungeon Master, maar nu had ik zijn plaats ingenomen. Met mijn laptop, notitieblok en nieuwe dobbelstenen (dit is geen excuus om mijn collectie uit te breiden, want je hebt natuurlijk gewoon een aparte set nodig als je DM bent) zat ik achter het DM-scherm. De muziek gaf het startsein: mijn eerste sessie als Dungeon Master was begonnen.
Goed, het was strikt gezien niet mijn allereerste sessie als DM. Het was wel mijn eerste sessie die ik draaide sinds, nou ja, bijna anderhalf jaar. Na die eerste keer (een one-shot waarin ik een herberg moest improviseren, mijn spelers de eindbaas misleidden door zijn landhuis te infiltreren als de voedsel- en warenautoriteit en het gevecht ontweken door de bandieten één voor één ongemerkt van de trap te duwen) besloot ik dat ik het leuker vond om te spelen dan om het spel te leiden. DM’en was eng, vond ik. Voorlopig bleef ik speler: lekker in mijn comfortzone.
Fast forward naar anderhalf jaar later. Ik speelde al een tijdje met het idee om nog eens te DM’en, vooral toen een andere speler uit mijn spelersgroep een mini-campaign had gedraaid van vijf sessies. Hm. Misschien moest ik het toch gewoon proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik schreef een mini-avontuur van twee sessies en nam plaats op de stoel van de DM.
Ik was net zo zenuwachtig voor deze sessie als voor de eerste one-shot die ik anderhalf jaar geleden draaide. Zou de sessie wel lang genoeg zijn? Wat als mijn combats veel te moeilijk zijn en ik per ongeluk de hele party na de tweede encounter kan opvegen? Misschien geef ik wel te weinig informatie weg, of juist te veel. Wat vinden ze van mijn verhaal? Enzovoort, enzovoort. Ik was weer eens mijn perfectionistische zelf.
Het verhaal: de toverspiegel
TL;DR: mijn mini-avontuur begint met een bard die een sprookje vertelt over een magiër en zijn toverspiegel. Dan verschijnt plotseling de schim van een mysterieuze vrouw uit de spiegel van de bard. Ze vraagt om hulp…
Jullie zijn in Bergzicht, een halflingdorp ten zuiden van het Oriongebergte. Een paar tientallen huizen en één herberg: erg veel meer stelt het niet voor. Aan het uithangbord van het herberg ‘Het Lamme Schaap’ hangt een belletje, dat vrolijk tinkelt in de wind. Naast het houten gebouw is een schapenweitje, waar een paar schapen grazen en berggeitjes vrolijk ronddartelen.
In de herberg lijken alle kinderen van het halflingdorp verzameld te zijn. Zoals elke avond om een uur of acht is het ook nu tijd voor een verhaaltje voor het slapengaan. Jasper, de bard, vertelt een sprookje. In zijn ene hand heeft hij een handspiegel, die hij enthousiast heen en weer zwaait. Op de fluit in zijn andere hand speelt hij af en toe een vrolijk of juist triest deuntje. De kinderen hangen aan zijn lippen.
‘De tovenaar droeg de spiegel altijd bij zich, want daarin nam hij zijn gevangen prinses mee,’ vertelt Jasper. ‘Het was haar verdiende loon, vond hij, omdat ze niet met hem wilde trouwen…’ Hij laat een betekenisvolle stilte vallen. ‘Maar op een dag kwam de prins haar redden. Hij had ge-’
Op dat moment zien jullie dat de spiegel oplicht. De kinderen happen naar adem en Jasper kijkt met grote ogen naar het voorwerp in zijn hand. Een schim van een jonge vrouw verschijnt. Haar krullende haren hangen los om haar gezicht. Ze laat haar blik glijden over de aanwezigen in de herberg. Als ze jullie ziet, blijft haar blik hangen. ‘Red me,’ fluistert ze. Ze kijkt jullie recht aan. En zo snel als ze verscheen, verdwijnt ze weer…
De sessie
De zenuwen verdwenen vrij snel toen ik me inleefde in mijn NPC’s, de party betrokken raakte bij het verhaal en de spelers grappen maakten over het geluid van de borende buurman. (Dat interpreteerden ze in game als een berggeit met diarree. Smakelijk, wel.) Mijn spelers volgden keurig mijn gerailroade verhaal en alle characters hadden onderling al snel een leuke dynamiek. Ze overleefden de gevechten met zombies en skeletten. Wel wilden ze bijna mijn waarzeggerautomaat slopen, één van de pronkstukken van mijn sessie, al zeg ik het zelf. Op dat moment pinkte ik in gedachten een traantje weg. (Gelukkig is het goed gekomen: ze hebben het apparaat slechts een beetje gesaboteerd.)
Het ging veel beter dan ik van tevoren had kunnen bedenken. De sessie liep grotendeels zoals ik hem van tevoren had ontworpen (de controlfreak in mij werd daar heel gelukkig van), maar de leukste dingen waren de momenten die ik niet zelf had kunnen verzinnen. Ik rolde bijna van mijn stoel van het lachen door de eerder genoemde berggeiten (sorry, poephumor) en de droge opmerkingen van onze stokoude halfling monk (die tijdens de gevechten plotseling zijn jeugdigheid hervond).
Aan het einde van de sessie voelde ik me een klein kind na een lange dag in een speeltuin: moe, maar volmaakt tevreden en gelukkig. Ik kan DM’en! En, sterker nog, ik kan het niet alleen, maar ik vind het ook nog eens hartstikke leuk.
De highlights
Eén van de leukste onderdelen van het avontuur vind ik mijn waarzegmachine. Ik wilde mijn spelers graag raadsels voorschotelen en zocht naar een manier om die te laten passen binnen de setting van mijn avontuur. Best een uitdaging, vond ik. Uiteindelijk is dat goed gelukt, al zeg ik het zelf. De avonturiers gaan op pad naar Pennie de Alwetende, om daar meer informatie in te winnen over de toverspiegel van Jasper de bard. Pennie is echter niet zo alwetend als men in Bergzicht denkt: ze is een beginnende divination wizard die een zakcentje verdient door met veel bombarie de ‘toekomst te voorspellen’ aan onschuldige reizigers. Buiten haar excentrieke heksenhut staat een waarzegmachine die de bezoeker raadsels voorschotelt. Pas als de bezoeker drie raadsels goed heeft beantwoord (en drie zilverstukken in de machine heeft geworpen) gaan de deuren open en mag hij Pennie ontmoeten.
Toen mijn spelers aankwamen bij de machine waren ze niet van plan om hun kostbare zilverstukken te verspillen aan dit soort oplichterij. De barbarian stelde voor om het apparaat te slopen, maar gelukkig hadden de magiërs een andere oplossing: mage hand. Met een spreuk wisten ze het mechanisme te activeren en kregen ze toegang tot de raadsels met al hun munten nog op zak. Geniaal.
In de tovenaarstoren vochten de avonturiers met Gargoyles, probeerden ze een schilderij te misleiden (waarin ze bijna slaagden… tot de bard laag rolde op zijn deception check) en lokten ze op meesterlijke wijze de eindbaas in de val. Had ik dat gepland? Niet allemaal. Maar het was fantastisch.
Wordt vervolgd…
Zo zenuwachtig als ik van tevoren was, zo enthousiast was ik na afloop. Ik wil nog een keer! Ja, het kost veel voorbereidingstijd. Ja, het is spannend, want de controlfreak in mij moet leren loslaten. Maar wat is DM’en een geweldige ervaring! Je kunt er ongelofelijk veel creativiteit in kwijt. Wil je je focussen op het schrijven van een goede verhaallijn? Daar is alle ruimte voor. Geïnteresseerd in worldbuilding? Ga wild. Stemacteur worden? Dit is je oefenterrein. Toch liever puzzels verzinnen? Kaarten tekenen? Coole combats creëren? Het kan allemaal.
Dit was mijn eerste (oké, oké, tweede) keer als DM, maar zeker niet de laatste. Er zijn nog geen concrete plannen, maar ik heb stiekem alvast een stukje gelezen in The Lost Mines of Phandelver, het avontuur uit de Starter Set.
De volgende ochtend kwam ik de woonkamer binnen en lagen de herinneringen aan de mooie avond nog op tafel. De battlemat, het Player’s Handbook, een heleboel mokken en glazen en chipskruimels. Inmiddels is de tafel opgeruimd, maar het gevoel van euforie blijft als ik denk aan mijn mini-avontuur. I did it! Mijn eerste ervaring als Dungeon Master zit erop.
