Mijn dobbelstenen

Ik las The Happiness Project (verrassing, daar is ‘ie weer!) en was aangekomen bij hoofdstuk vijf. Be serious about play, was de titel. Eén van Gretchens doelen van deze maand luidde: begin een verzameling.

Volgens Gretchen Rubin zijn er twee soorten verzamelaars. De ene soort wil een ordelijke en complete collectie. Dat is mijn opa: die verzamelt markclips en houdt nauwkeurig bij welke hij al heeft op zijn website. De andere soort wordt verleid door de sirenenzang van spullen en verzamelt gewoon voor de heb. Dat ben ik. (Mijn moeder valt in een derde categorie: zij is geen verzamelaar, maar gooit gewoon nooit iets weg. Daar houd je vanzelf een verzameling van iets aan over.)

Gretchen Rubin begon een verzameling sialia’s (bluebirds in het Engels), omdat die voor haar geluk symboliseren. Ook maakte ze een Happiness Box, waarin ze haar spullen verzamelt die ze niet overal in haar huis wil laten rondslingeren, maar ook niet wil wegdoen vanwege hun emotionele waarde.

Wat een goed idee! Ik was meteen geïnspireerd. (Dat gebeurt wel vaker.) Ik wil ook een Happiness Box. Ik wil ook een verzameling.

Toen werd ik getroffen door een realisatie. Wacht. Ik heb al een verzameling.

Ik heb het niet over mijn Diddl-plaatjes, die nu ergens in een verbleekte multomap wegkwijnen op de zolder van mijn ouderlijk huis. Ik heb het natuurlijk over het belangrijkste accessoire bij het beste spel aller tijden: de dobbelstenen die je nodig hebt voor Dungeons and Dragons. Vierzijdig (d4) en tienzijdig (d10), twaalfzijdig (d12) en twintigzijdig (d20); effen, meerkleurig, gemarmerd of met glitters. Dobbelstenen met runen voor mijn dwarven cleric. Een set met blaadjespatroon voor mijn druid. Een glow in the dark-set, gewoon omdat het kan. Ik ben duidelijk een verzamelaar uit categorie twee: de glimmende dobbelstenen maken de ekster in mij wakker (dat blijkt trouwens een fabeltje te zijn) en voor ik het weet plaats ik een bestelling van 84 euro bij Jack of Dice. (Ter verdediging: dat was inclusief drie sets voor m’n zusje, een set voor een vriendin en een mindflayer Funko POP.)

Heb ik dertien sets nodig? Jazeker! Als ik aanval met mijn rogue swashbuckler en ik krijg mijn sneak attack bonus erbij rol ik 1d8 piercing damage, 2d6 lightning damage (lang leve magic items!) en 7d6 sneak attack damage. Ik heb dus in ieder geval negen zeszijdige dobbelstenen tegelijkertijd nodig. Dat is bijna dertien. Met een beetje fantasie.

Dertien sets polydice is eigenlijk nog niet eens echt een verzameling. Het is slechts een goed begin. Ze sparken joy, om met opruimgoeroe Marie Kondo te spreken, dus moet ik er meer van hebben. (Tenminste, ik denk dat Marie Kondo zoiets zegt. Ik heb haar boek nooit gelezen.) Bovendien passen mijn huidige sets nog zonder te proppen in mijn dobbelstenenbuidel. Ruimte te over, dacht ik zo.

Ruimte voor deze dobbelsteen hierboven, bijvoorbeeld, die in eerste instantie heel erg veel joy sparkte. De prachtigste d20 die ik ooit heb gezien kwam voorbij in een advertentie op Facebook. Was ik naïef? Misschien. Ik was in ieder geval zo enthousiast dat ik meteen naar de website doorklikte en de dobbelsteen in mijn winkelmandje mikte. Afrekenen en wachten op post uit China, dacht ik. En wachten. En wachten. Je begrijpt het: drie maanden later en nog steeds is het pakketje niet aangekomen. Inmiddels heb ik (dankzij de community r/DicePorn op Reddit) ontdekt dat ik opgelicht ben. De website is een scam; de afbeelding is gejat van de getalenteerde kunstenares TeaToucan. Stom. Ik had niet gedacht dat ik zoiets sufs zou doen, maar blijkbaar word ik van mooie dobbelstenen heel goedgelovig. (Een schrale troost: ik ben niet de enige. TrustPilot, waar ik natuurlijk mijn bescheiden mening heb achtergelaten over de webshop, loopt inmiddels vol met klachten.)

Tijd voor een vrolijke afsluiting: mijn eregalerij! Ik presenteer jullie mijn favoriete dice.