Toegegeven, het is niet helemaal Lord of the Rings. I tried.
De eerste schoolweek zit erop. Best gek om dat na drie halve werkdagen te zeggen. En ik heb nog niet eens lesgegeven! Ben ik moe? Ja. Als ik een beer was (of een vleermuis of vetstaartkatmaki) zou ik nu een vervroegde winterslaap houden. Ben ik positief? Ook ja!
De cooling down
De eerste dagen (of zelfs weken) van de vakantie voelen meestal als de cooling down na een rondje hardlopen. (Steek je hand op als je ooit hebt gedacht dat ik deze vergelijking eens zou maken. Niemand? Ha. Nu ik de Rollercoaster Run heb gelopen vind ik dat het mag.) Je moet blijven bewegen, want je hart roffelt als een tapdanser, de rest van je lichaam draait op volle toeren en als je nu gaat liggen krijg je sowieso spierpijn (en druppelt het zweet van je voorhoofd in stroompjes op de bank). Hetzelfde geldt voor de overgang van het schooljaar naar de vakantie. Als je je een zo lang een slag in de rondte hebt gewerkt, kun je niet ineens stil staan. Ik in ieder geval niet: het duurt altijd even voordat ik tot rust kom en me herinner wat ontspannen ook alweer is. Vertragen heeft tijd nodig.
Dit jaar was dat anders. In juli werkte ik drie halve dagen per week. Meestal bracht ik die thuis door aan mijn bureau. Terwijl ik op mijn eigen tempo een syllabus maakte over Aisopos en daltongymnasiumproject “De Stad” verder uitwerkte, ging de hectiek van het schooljaar aan me voorbij. Ik stond aan de zijlijn, keek af en toe mee, liet steeds vaker mijn gezicht zien aan mijn verwelkomende collega’s. De toetsweek begon en eindigde. Daarna de rapportvergaderingen. Ik bouwde op terwijl het schooljaar afliep. Toen was het ineens vakantie. Ik hoefde niet op adem te komen na een eindeloze marathon. Vertragen was niet nodig, want dat had ik al gedaan. Heel anders dan de weken ervoor voelde de vakantie niet. Dacht ik.
Het einde van mijn proeftijd
Toch veranderde er door de vakantie wel degelijk iets. Met het einde van het schooljaar voelde het ook alsof mijn proeftijd erop zat. Ik had de afgelopen maanden de tijd en ruimte gekregen om te experimenteren met (de grenzen van) mijn energie zonder verplichtingen of consequenties. Wilde ik liever een ochtend thuis werken in plaats van op school vanwege de hoeveelheid prikkels? Dan deed ik dat. Lukte het een week niet om mijn uren te maken? Dan deed ik dat niet. Die ruimte zou er in het schooljaar niet meer zijn, want ik ga weer lesgeven. Heel leuk – je kunt maar zoveel lesmateriaal ontwikkelen voordat je uit verveling het participium gaat uitleggen aan je paspop – maar ook spannend. Houd ik dit vol? Wat als ik eenmaal thuis geen energie meer over heb voor al mijn nieuwe hobby’s (een paradoxaal maar veelvoorkomend gevolg van een burn-out, heb ik begrepen)?
Mijn conclusie: dan moet ik dus in de vakantie maar alles doen wat me daarna door mijn waarschijnlijke gebrek aan energie misschien niet meer gaat lukken.
(Denk hier even een facepalm-GIFje.)
Conclusie: ik ben geen ezel
Tja. Na ongeveer twee weken realiseerde ik me dat ik niet alleen obsessief maar ook destructief bezig was en heb ik me met moeite op het juiste spoor getrokken.
Vakantie is bedoeld voor ontspanning, weet je nog? Oh ja.
Vakantie is geen toverspreuk waardoor je plotseling al je energie terugkrijgt, heb ik geleerd.
Er bestaat zo’n spreekwoord over een ezel en een steen, waarmee ik weer eens onomstotelijk heb bewezen geen ezel te zijn. (Altijd fijn, even die bevestiging.)
De vakantie rekte ik zo lang mogelijk. De onvermijdelijke Terugkeer naar de Trappen van de Aula naderde. Toen het moment daar was, was ik vooral opgelucht en gek genoeg zelfs een beetje emotioneel. Ik doe weer mee! Ja, de eerste schoolweek is altijd spannend, en dit jaar nog een beetje meer. Maar het is ook hoopvol: een nieuw begin, een niet-meer-zo-overspannen versie van mezelf. (2.0 is nog steeds in progress.)
The Return of the Teacher
Het is ook confronterend. Dit is een Grote Stap, maar zelfs na deze grote stap ben ik nog best ver van mijn einddoel. Na drie halve dagen ben ik gesloopt. Gelukkig had ik me daarop ingesteld, dus valt het me minder zwaar. Het is oké dat ik na een werkdag een uurtje slaap nodig heb voordat ik weer enigszins functioneer. Het is oké als ik de rest van de middag en avond alleen nog energie heb om M*A*S*H te kijken (aanrader!) en samen met Mees Baldur’s Gate III te spelen. Het is een overwinning als ik ’s avonds plotseling energie genoeg heb om een nieuw naaiprojectje te starten.
Volgende week geef ik mijn eerste lessen. Doodeng, maar ik heb er ook zin in. Ik ben tutor (geen mentor dit jaar) van zo’n leuke mentorklas! Het is geweldig om te zien hoe ze allemaal hun eigen interesses en talenten hebben. De een spreekt een woordje Kantonees, de ander heeft haar toekomst als musicalactrice op Broadway al helemaal uitgestippeld. Toegegeven: het docentenberoep heeft zo zijn nadelen, maar het is op zijn mooist als je al die leerlingen ziet groeien – en nog iets mooier als je ze daar een beetje bij kunt helpen.
Het is tijd voor The Return of the Teacher.
Wordt vervolgd.
Dat heb je weer mooi geschreven en ik kan me zo goed vinden in verschillende aspecten van het onderwijs, hoe je tegen bepaalde dingen aanloopt, de vakantie die als een soort heilig oplaadpunt wordt gezien waar je dan ook alles uit moet weten te halen. Je hebt het weer mooi onder woorden gebracht. Uiteraard ook weer erg komisch, hihi. Thanks Kir voor het delen van je ervaringen. Liefs, je zussie.
Wat lief! <3 Ja, het onderwijs is een vak apart, haha.
Inderdaad weer mooi onder woorden gebracht; jij gaat vast een fijn schooljaar tegemoet.