Dagboek van een kattenvrouwtje #02: ze blijft!

In het post-coronatijdperk heb ik een paar dingen die ik daarvoor nog niet had, schreef ik eerder: een kat, een blog en een brommer. De brommer is een daverend succes. Bloggen blijkt ook heel leuk te zijn. De kat was een drama.

Al op dag drie veranderde Fela van een schattige kat in een miauwend monster – niet helemaal zoals ik me het had voorgesteld. Een paar weken later en mijn vriend en ik waren rijp voor het gesticht. We hadden ons gewillig laten meevoeren, denk ik. (‘Kies mij, kies mij!’) De isoleercel? Prima! Alles beter dan de hele dag opgesloten zitten (want: lockdown) met een jammerende kat die je langzaam van je verstand berooft.

Toen ik het eerste deel van mijn dagboek van een kattenvrouwtje schreef wist ik nog niet zeker hoe het zou aflopen. (‘Uit het raam’ heeft even door mijn hoofd gespookt.) Inmiddels zijn we een paar maanden later… en het gaat het zoveel beter! Haar jankbuien zijn gestopt en klagelijk miauwen bij het raam doet ze niet meer. Conclusie: ze blijft!

Kortpittig

Ik noem Fela nog steeds monster (liefkozend, hoor), want af en toe is ze wel een handvol. Dat had ik van tevoren kunnen weten: niet voor niets is ze door twee verschillende dierenartsen ‘een pittige tante’ genoemd. Ze gebruikt eindelijk de krabpaal, maar dat ging niet vanzelf. De banken hebben we al vrij snel opgegeven (ook al voor de komst van Fela, want ze zakten na een paar maanden al door) en een stuk van het gordijn is gesneuveld. De laatste tijd is de plant naast de bank steeds vaker de pineut.

Ze komt graag op de tafel, ook al is dat niet de bedoeling. Ze heeft in de thuiswerkperiode geleerd dat ik haar niet meteen van tafel schuif als ik achter mijn laptop zit (ik wilde mijn online lessen niet de hele tijd onderbreken), dus is dat hét moment waarop ze een poging onderneemt om de wijde vlakte van het tafelblad te onderzoeken. Ze is nu steeds heel verbaasd als ik wel meteen opsta om haar van tafel te tillen.

Spelen gaat steeds beter. Ze doet nu zelfs haar best om iets te vangen in plaats van dat halfslachtige gemaai met haar pootjes terwijl ze op de grond ligt. (Nog steeds heb ik soms het idee dat ik een voorstelling aan het opvoeren ben. Dan zit ze heel geïnteresseerd te kijken hoe ik een veer voor haar neus beweeg. Entertain me, human.) Ze jaagt heel graag op alles wat veertjes heeft, vooral op de stoffen vis met catnip die mijn zusje een keer voor haar heeft meegenomen. Voordat ze erop af springt heeft ze enorme pupillen en doet ze een dansje met haar wiebelkont. Zo schattig!

De kat die niet van dozen houdt

Een typische kat dus, op veel gebieden, maar ze zou onze kat niet zijn als ze niet ook een paar atypische trekjes zou hebben. Dozen? Heeft ze niets mee. (Behalve om kopjes tegen te geven, maar dat doet ze tegen alles.) Spullen van de vensterbank afschuiven is gelukkig ook niet echt haar ding. Het leukste vind ik hoe ze wakker wordt als ze heeft liggen slapen: ze strekt zich luid miauwend uit en rent daarna meteen naar haar voerbak om brokjes naar binnen te schrokken. (Ik snap je, poes.)

Wat eten betreft is ze trouwens heel kieskeurig. Toen we een keer Felix countryside sensations hadden meegenomen omdat de Felix inhome sensations op waren, keek ze me aan alsof ik in haar bakje had gepist. Zalm vindt ze niks (de katten in het ouderlijk huis van mijn vriend doen daar een moord voor) en de meeste vleeswaren laten haar ook koud.

Jurassic Cat

Zoals dat gaat hadden mijn vriend en ik besloten dat ze niet op bed mocht, waarna het bed prompt haar favoriete plek werd om te chillen. We zijn natuurlijk heel standvastig en laten ons niet commanderen door een kat, dus nu zit ze elke avond bij ons op bed voordat we gaan slapen. Het is een avondritueel geworden: eerst loopt Fela hard spinnend heen en weer over het bed terwijl wij haar aaien, dan gaat mijn vriend douchen, ik slapen en Fela op bed liggen tot mijn vriend haar naar de woonkamer stuurt.

’s Nachts blijft ze in de woonkamer, omdat ze anders de hele avond aan de slaapkamerdeur krabt. Die ze dan overigens ook open krijgt. Niet zoals de velociraptors in Jurassic Park, dat zou eng zijn. De slaapkamerdeur valt meestal niet goed in het slot, dus gaat ‘ie open als Fela er tegenaan loopt (of beukt, wat meer haar stijl is). Goed aandrukken dus (de deur, bedoel ik), anders heb je ineens om half vier ’s nachts een miauwende kat naast je oor.

Held op sokken

Ze is af en toe nog steeds luidruchtig. Als ze net heeft geslapen en daarna moet eten, dus, maar ook als ik ’s morgens de woonkamer binnenkom. Dan word ik enthousiast begroet en moeten we eerst even knuffelen (lees: Fela loopt rondjes om me heen en geeft me kopstoten – ‘kopjes’ dekt de lading niet – terwijl ik haar probeer te aaien).

Het gezegde ‘blaffende honden bijten niet’ is ook op Fela van toepassing, want ze mag dan wel luidruchtig zijn, ze is ook de grootste held op sokken die ik ooit heb gezien. Ze is zo bang voor de stofzuiger dat ze verdwijnt in een hoekje achter het gordijn als ik het apparaat alleen al tevoorschijn haal. Als het onweert schiet ze met haar staart tussen de benen onder de bank.

Het liefste monster ooit

Ik heb een kat! Een half jaar geleden had ik niets liever gewild dan een eigen kat, vier maanden geleden had ik een kat én spijt van die impulsieve beslissing en nu ben ik dolblij dat het goed is gekomen met Fela. Ze zal altijd een monster blijven, maar ze is wel óns monster: het liefste monster ooit.