Dat vervelende vakantiegevoel

Ken je dat? Dat vakantiegevoel? En dan bedoel ik niet witte stranden, palmbomen en cocktails. Ik bedoel dat gevoel dat je hebt als je hard hebt gewerkt, eindelijk vakantie hebt en vervolgens geen idee hebt wat je moet met al die vrije tijd. Daar kreeg ik vandaag, op mijn vrije dag, een voorproefje van.

Ik had me nog zo voorgenomen om te ontspannen. Expres had ik de wekker niet gezet, zodat ik kon uitslapen. Ik draaide me om acht uur nog eens om. Om negen uur besloot de kat, ondertussen luid spinnend, dat ik haar nieuwe klimtoestel was. Tijd om op te staan, dus. Ik danste het Just Dance-dansje op Disturbia van Rihanna, schreef in mijn dagboek (ik houd mijn eigen versie van Morning Magic aardig vol) en maakte volkoren appel-kaneel pancakes als ontbijt, gewoon omdat het kan. (Het recept komt van Laura’s Bakery en het is een aanrader!) Daarna plofte ik met mijn e-reader op de bank. Tijd om te relaxen.

Dat lukte me ongeveer een uur. Toen werd ik onrustig. In eerste instantie kon ik niet ontdekken waardoor, maar al gauw herkende ik de boosdoener: de gedachte dat ik productief moest zijn, ‘want anders is het zonde van je tijd’. Zucht. Gaan we weer. Het is niet de eerste keer dat deze ongewenste bezoeker op visite komt. Af en toe kruipt ‘ie in mijn hoofd. In december, bijvoorbeeld, toen ik ontdekte wat studderen is en dat ik dat te weinig doe. Soms laat ik de gedachte z’n gang gaan. Confrontatie ga ik liever uit de weg, zelfs als ikzelf mijn tegenstander ben – of beter gezegd: als mijn eigen gedachte dat is.

Niet vandaag. Vandaag besloot ik de confrontatie aan te gaan. Als ik mijn innerlijke dialoog zou moeten reconstrueren, zou ‘ie er ongeveer zo uit zien:

Innerlijke dialoog

“Hé,” zegt de gedachte. “Psst. Ga eens wat doen. Je bent vrij vandaag, dus moet je deze dag niet gebruiken om alles te doen op je bucketlist nu je daar eindelijk tijd voor hebt?”

Ik rol met mijn ogen en wijs naar mijn boek. “Ik ontspán. Daar zijn vrije dagen voor bedoeld, weet je nog?”

Hij kijkt me met half dichtgeknepen ogen aan. “Ontspannen,” zegt hij misprijzend. “En je blog dan? Moet je niet een nieuw artikel schrijven? Een planning maken? Hoe zit het trouwens met die writing promts waarmee je al heel lang wilt beginnen? En wilde je niet vaker zingen, om je stem een beetje in vorm te krijgen en die hoge noten te oefenen?”

“Daar heb ik later ook nog wel tijd voor,” antwoord ik zuchtend. “Ik wil nu gewoon lezen.”

“Is dat zo?” Hij laat een verwachtingsvolle stilte vallen. “Heb je daar later tijd voor? Is ‘lezen’ niet gewoon de makkelijke optie? Geeft het uiteindelijk niet meer voldoening om actief bezig te zijn? Om iets te creëren?”

 “Dat doe ik als ik dat wil,” snauw ik terug. “En nu wil ik, meer dan wat dan ook, gewoon even lezen op de bank. Gun me dat plezier en ga weg.”

Van writing prompt naar cognitieve gedragstherapie

Ja, ik zit te vaak in mijn hoofd. Ja, soms heb ik even last van een levendige innerlijke dialoog, haha. (Ik kan niet de enige zijn. Toch?) Het gekke is: nu ik die dialoog uitschrijf, is de gedachte weg en het onrustige gevoel verdwenen. Wat begon als spontane writing prompt, eindigt in cognitieve gedragstherapie.

Wat niet helpt als ik weer eens aan het strijden ben tegen mijn innerlijke demonen (een overdreven term, maar ik vind het wel een episch beeld), is op de bank blijven zitten en zwelgen in mijn stress. Terwijl mijn vriend zijn nieuwe skates uitprobeerde, heb ik dus buiten gewandeld door het park. Het ruikt zo anders na die ijskoude dagen. Het ruikt naar regen en groen en naar lente. De vogels floten en ik dacht zelfs een specht te horen (maar bij nader inzien kan dat ook het geluid zijn geweest van bouwapparatuur een eindje verderop).

Nu zit ik binnen en begint het zachtjes te regenen tegen de ramen. Ik wikkel me in een dekentje en pak mijn e-reader erbij, een kop thee en de brownie die ik gisteren heb gebakken. Tijd om – nu écht – te ontspannen.