Uitzicht op onze tuin en de garage (het huis erachter is niet van ons, wij zitten hier tegen het huis aan).
Maandag 20 december 2021. Het is het begin van een rare werkdag. Over een week begint de kerstvakantie. Ik ben op een school zonder leerlingen vanwege de zoveelste lockdown. Eigenlijk moet ik een rooster maken voor mijn online lessen deze week, maar mijn concentratie is ver te zoeken. Rond het middaguur zal de makelaar bellen met nieuws over ons bod: het enige waaraan ik die ochtend kan denken.
Ik heb me natuurlijk voorgenomen om niet alvast ons potentiële nieuwe huis in gedachten volledig in te richten. Ik heb geprobeerd om niet alvast inspirerende moodboards en collages te maken van perfecte woonmagazinehuizen. Ik heb een poging gedaan om me niet voor te stellen hoe geweldig het zou zijn om een eigen tuin en een garage te hebben.
En uiteraard heb ik al die voornemens na een dag of twee opgegeven. Het lukt me gewoon niet om niet volledig door te slaan na een bezichtiging. Ik zie mezelf al liggen in die massieve badkuip (inclusief bergen schuim en glitterbruisballen). Heb stiekem al een tuinset uitgekozen. Nog net geen huisnummerbord besteld met onze namen erop.
Ik droomde, maar durfde er niet écht op te hopen. Ik bedoel maar, we waren net weer aan het rondkijken en hadden één eerdere bezichtiging gedaan. In tegenstelling tot twee jaar geleden (elk huis was prima, als we maar konden samenwonen) hadden we nu een eisenlijstje. We wilden een tuin en een garage. In de Randstad. En dat in een oververhitte huizenmarkt. Was het realistisch? Misschien niet. Gingen we het toch proberen? Jazeker.
Kers klust
Spoiler alert: de makelaar bracht goed nieuws. Het huis was van ons! Ik was vooral verbijsterd. Hoe dan? Plotseling was ik de toekomstige eigenaar van een Volwassen Grotemensenhuis met meerdere verdiepingen en een eigen voordeur! Een Volwassen Grotemensenhuis waar nog een hoop aan moest gebeuren, dat wel. We wilden een paar extra muren in de woonkamer om van de balzaal een knusse zithoek te maken. In de bovenste verdiepingen zat nog enkel glas. De kozijnen en deuren moesten geschilderd. De muren konden wel een frisse lik verf gebruiken in plaats van muurvullend tijgerkopbehang (overloop), vijftig tinten blauw/zwart/goud (slaapkamer) of rimboeprint met vogels en luipaarden (kinderkamer, vermoed ik).
Klussen is zwaar werk, maar geeft ook ontzettend veel voldoening. Vroeger speelde ik fanatiek The Sims, en nu kon ik Simsen in het echt! Inclusief cheatcode (Ctrl + Shift + C, ‘motherlode’, anyone?), want zo voelt de overwaarde van ons appartement die we nu in dit huis kunnen steken.
Toch is het zeker niet altijd rosebud en maneschijn.
Wat ik heb geleerd van onze verbouwing
- Het maakt me een beetje bipolair. Soms loop ik manisch door het huis, lyrisch over hoe prachtig alles wordt (move over, Extreme Home Makeover!). Soms lig ik jankend op de bank, omdat het zo ontzettend veel werk is en ik bang ben dat het nooit af komt en we eindigen in een Help Mijn Man Is Klusser-huis.
- Behang van gipsplaten afkrabben is een rotklus. Begin er nooit aan. Echt. Doe het niet. Sloop gewoon meteen de hele gipsplaat van de muur, want (1) dat gaat veel sneller en (2) bespaart je de neiging om uit wanhoop je hoofd tegen de muur te bonken à la Dobby de huiself.
- Bovendien: gipswandjes afbreken is leuk! (Zie mijn blije hoofd op de foto hieronder.) Ooit wel eens geprobeerd? Zo niet, doen! Liefst met een maniakaal lachje erbij. Lucht op. (Op een gezondere manier dan de Dobby-methode.)
- Er passen in ieder geval negen hele gipsplaten in een Mini.
- Ik kan meer dan ik denk. Ik heb geschuurd, geplamuurd, geschilderd en geschroefd. En onlangs heb ik ontdekt dat ik best in m’n eentje een Billy in elkaar kan zetten, ook al zegt IKEA dat je dat eigenlijk met twee personen moet doen.
- Tuinsets in elkaar zetten is moeilijker dan ik dacht. Tuinsets bestellen trouwens ook (hoezo is er een verschil tussen ’tuinset links’ en ’tuinset rechts’?).
- Tuinsets kunnen klem komen te zitten in de deuropening.
- Er zijn altijd tegenslagen. Soms blijkt het behang niet afkrabbaar te zijn. Soms blijk je een Kwaaitaalvloer te hebben met wat betonrot hier en daar en moet je dat laten repareren voordat je kunt isoleren. Soms bestel je jaloezieën en blijk je van een exemplaar de lengte- en breedtemaat verwisseld te hebben (oeps).
- Een huis opknappen is een Neverending Story. Er is altijd meer te doen. Er is nooit genoeg tijd. En het leven gaat door. Er staan – drie maanden na de verhuizing – nog steeds verhuisdozen en IKEA-meubels die erom smeken in elkaar gezet te worden. Dan moet ik mezelf weer even herinneren aan mijn vorige post: dat lijstje wacht wel. They’re more like guidelines anyway.
- Ik heb zoveel lieve mensen om me heen die ons zo ontzettend veel hebben geholpen! Shout out naar opa, pap, mam, Mylène, schoonpap, schoonbroers, Bas en Marloes: jullie zijn de beste!
Een schommel en een appelboom
Eén van de dingen op het veel te lange lijstje-met-dingen-die-nog-in-huis-moeten-gebeuren was de tuin (we hebben een tuin!). De vorige bewoners hadden grijs grind gezaaid naast de heg. In ons gazon (we hebben gras!) prijkte een gapend gat waar ooit een boom had gestaan. Geen bloemen, geen planten, geen bomen. Dat wilden we anders.
Afgelopen weekend zijn we aan de slag gegaan onder leiding van Mees’ jongste broer. We hebben het grijze grind vervangen door kleurrijke bloemen en planten, het gat opgevuld en een kleine border aangelegd, een appelboom geplant, de heg gesnoeid, het gazon gemaaid, onkruid weggehaald, potten gevuld met kruiden, hanging baskets opgehangen en, last but not least, een schommel gekocht! (Ik zeg ‘we’ maar ik bedoel ‘ik’.) Het leukste vond ik onze excursie naar het tuincentrum: we hadden twee wagens volgeladen met bloemen, die we met veel moeite in de Mini hebben gepropt. (Het zat zo vol dat ik lopend naar de supermarkt ben gegaan terwijl Mees thuis de auto uitlaadde. Daarna is hij me op komen halen.)
Inmiddels heb ik een paar heerlijke zomerdagen in de tuin doorgebracht. Zonnen in het gras, afkoelen in ons zwembadje, hangen op de tuinset en cocktails drinken, marshmallows roosteren boven de vuurschaal. Wat is het fijn om een tuin te hebben!
Home is where my Kliko is
Eén van mijn voornemens voor 2022 was om van mijn nieuwe huis een thuis te maken: check. Al hebben nog niet alle muren plinten, al moeten de deuren nog worden geschilderd en is de zolder een grote puinhoop, ik voel me hier thuis. Het is bizar hoe snel het went. Toch probeer ik af en toe stil te staan bij alle dingen die nu bijna vanzelfsprekend zijn, maar dat een paar maanden geleden niet waren. Ik heb een enorme vriezer waarin ik eindeloze voorraden ijs kan opslaan! Er passen zelfs tien broden in als ik dat zou willen! De douchecabine heeft een deur, dus de wastafel blijft droog als ik onder de douche sta! Ik hoef niet te Tetrissen met kledingkasten die eigenlijk niet in de slaapkamer passen! Ik heb twee bovens! Ik kan in mijn eigen tuin in de zon zitten! Ik hoef de brommer niet meer met een beetje geweld de berging in te forceren, maar kan hem parkeren in de garage!
Een eengezinswoning is de ultieme bevestiging van mijn burgerlijkheid. Het toppunt? Ik was trots toen ik voor het eerst de Kliko buiten had gezet, en voelde me een blije Klikomama toen hij daarna weer veilig thuis was.
We hebben nog steeds een hoop te doen. Het huis is nog lang niet af. Maar het is óns huis – met Kliko, badkuip, tuin, garage en schommel – en inmiddels ook ons thuis. Want home is where my Kliko is. (And my schommel.)
Links: toen. Rechts: nu. Jup, het gras was groener bij de vorige bewoners. Maar wij hebben bloemen en een appelboom! En een tuinset en een zonnescherm!
2 gedachten over “Gelukkig nieuw huis!”