Hoe het begon (poging #02)

Ik was The Happiness Project van Gretchin Rubin aan het herlezen toen het figuurlijke gloeilampje boven mijn hoofd plotseling oplichtte. Eureka! Ik had een geniale ingeving: ik zou een blog beginnen. Ik had zelfs al bedacht hoe mijn blog moest heten (Happy Cherry, want mijn vriend noemt me soms Kers) en waarover ik zou schrijven (#QuarantineGoals). Elke week een ander thema (bijvoorbeeld ‘bakken’), elke week een paar doelen (leer fudge maken, bak een taart met drie lagen) en daarmee zou ik niet alleen zelf een hoop dingen leren, maar ook de wereld inspireren. Ik zou een boek aanschaffen met blogtips en een cursus fotografie volgen om de perfecte plaatjes te kunnen schieten voor bij mijn posts. Voilà! Briljant!

Ik moet jullie iets bekennen. Opvallend genoeg vertoont dit bovenstaande idee een hoop overeenkomsten met mijn vorige blogpoging. Het was 2018. Ik las The Happiness Project van Gretchen Rubin en was plotseling geïnspireerd. Eureka! Ik zou een blog beginnen! Ik kocht een domeinnaam en kondigde op facebook aan dat ik was begonnen met bloggen. Ik was trots op mijn lay-out. Maakte een blogplanning. Ik schreef een paar artikelen en na een maand of wat loste mijn project langzaam op in het niets. Alle sporen van mijn enthousiaste opwelling – de herinneringen aan mijn falen – wiste ik. Poging mislukt.

Ik stopte met bloggen, maar niet met schrijven. De afgelopen jaren schreef ik dagboeken vol over de boeken die ik heb gelezen, de lessen die ik heb gegeven, musicals waarin ik heb meegespeeld, koekjes die ik heb gebakken, mijn huis, mijn vriend, mijn familie en vrienden en soms zelfs over Grote Thema’s zoals geluk of de zwarte pietendiscussie. Nu ik het coronavirus bestrijd door thuis te zitten schrijf ik zelfs meer dan ooit.

Dit wordt poging twee. Ga ik bloggen? Ik ga bloggen. Ik ga het minder radicaal aanpakken dan de vorige keer en koop niet meteen een domeinnaam, maar begin rustig op WordPress. Mijn wilde plannen probeer ik te temmen. Ik hoef niet drie keer per dag te posten. Elke dag een ander #QuarantineGoal is misschien iets te veel van het goede. En die fotografiecursus laat ik voorlopig ook maar even zitten.

Nu ik in de startblokken sta heb ik, zoals altijd, het volste vertrouwen in de slaagkans van dit project. En weet je? Voor nu is dat genoeg. Wanneer ik de finishlijn bereik zie ik vanzelf wel. Misschien struikel ik na vijf meter of misschien ren ik een marathon. (Als je me kent weet je hoe ironisch het is dat ik een sportmetafoor gebruik.) Ik ga het in ieder geval proberen. Bring it on!