Coronacoping

Toen de quarantaine begon, werden op sociale media al gauw twee groepen thuiszitters zichtbaar: mensen die van de quarantaine genieten en er het beste van maken (‘haal het meeste uit je lockdown!’) en mensen die zich daar hartgrondig tegen verzetten. Zoals Marine Coutereel:

Blijkbaar is ‘niets doen’ in zijn puurste vorm maatschappelijk verboden. Je lichtjes vervelen is al net zo uit den boze. Nee, in quarantaine moet je een nieuwe hobby vinden, een passie. En dan moet je daar verslag over doen voor de hele wereld, elke dag opnieuw.

Uit: ‘Nee, ik ga door de quarantaine geen betere versie van mezelf worden’ door Marine Coutereel.

Ik voelde me natuurlijk meteen ongemakkelijk na het lezen van dit artikel. Ook ik las de eerste twee weken van de lockdown alle artikelen met tips, lijstjes en stappenplannen voor een efficiënte quarantaine. Bovendien had ik net voor de eerste keer in mijn leven hardgelopen en was ik een blog begonnen met als ondertitel quarantine goals. Zit de prestatiecultuur dan zodanig ingebakken dat ik als vanzelf meega in de trend om van de quarantaine een zelfverbeteringstraining te maken?

“Mijn weekenden waren leeg, dus had ik tijd om eindelijk de dingen te doen die op mijn ongeschreven bucketlist stonden: ik wilde (vaker en meer) boeken lezen, koekjes decoreren, (beter) gitaar leren spelen,” schreef ik eerder. Begon ik mijn blog met het doel om ‘een betere versie van mezelf te worden’? Of om aan de wereld te laten zien dat ‘mijn quarantaine beter is dan die van jou’? Ik denk het niet. Mijn quarantine goals zijn een vorm van coping. Ik houd van lijstjes. Lijstjes zijn voor mij de manier om grip te krijgen op een situatie, vooral als die situatie onzeker en verwarrend is.

Iedereen copet op zijn eigen manier en dat is prima. De een leert pottenbakken, breit een trui en volgt een online meditatiecursus. De ander brengt zijn tijd niksend door op de bank, al dan niet geïnspireerd door de nieuwe Nederlandse wellnesstrend (ik schreef onlangs een recensie over het boek Niksen). De meesten doen een beetje van allebei, denk ik. De ene dag experimenteer ik met cakerecepten en schrijf ik fanatiek aan mijn blog; de volgende dag bestel ik een pizza en hang ik met mijn vriend op de bank terwijl we de hele avond Avatar: The Last Airbender bingewatchen. (Inderdaad, die kinderserie. Het is fantastisch.)

Het is precies zoals Renske de Greef uitlegt in haar tekencolumn: aan het begin leek het alsof iedereen in hetzelfde schuitje zat. Na een tijdje bleek dat onzin te zijn: we schipperen weliswaar allemaal in dezelfde storm, maar ieder in zijn eigen bootje.

Mijn bootje is stabiel en mijn positie bevoorrecht, dat snap ik maar al te goed. Ik ben gezond. Ik heb een partner, een huis en een baan. Ik mag me gelukkig prijzen dat niemand in mijn nabije omgeving getroffen is door het virus of de gevolgen ervan. Wat dat betreft is mijn leven tijdens corona niet heel anders dan het leven in het pre-coronatijdperk. Het verschilt in slechts een paar opzichten: in mijn post-coronaleven heb ik een kat, een blog en een brommer.

Aan het begin van dit jaar had ik nooit kunnen denken dat ik mijn leven zou indelen in een voor- en na-tijdperk. Terwijl het virus zich verspreidde in andere delen van de wereld lachte ik nog om mensen die – of all things – wc-papier aan het hamsteren waren. Voor corona waren mondkapjes in de supermarkt nog een rariteit. Pre-corona had ik een klaslokaal met leerlingen die terugpraatten, ook als de Wi-Fi eruit lag.

What were they thinking? ‘It’s an alien apocalypse! Quick, grab the beer!’

Rick Yancey, The 5th Wave. Ik durf te wedden dat hij de wc-papiercrisis zag aankomen.

Het einde is nog niet in zicht. De wereld voelt een stuk normaler nu ik weer naar school ga om mijn mentorlessen te geven, maar terug naar normaal is helaas niet de realiteit. De realiteit is dat de pandemie nog niet over haar hoogtepunt heen is. We moeten het dus nog even volhouden. Als ik het helemaal zat ben en op bed lig terwijl ik mijn derde chocoladereep van die dag naar binnen prop, herlees ik deze wijze woorden van Renske de Greef:

Je hoeft hier niet ontspannen, fit, Mandarijn sprekend en modern-spiritueel uit te komen, je moet er vooral gewoon uitkomen.

Renske de Greef in haar tekencolumn.

Voorlopig blijf ik dus nog maar even doorcopen op mijn eigen manier: met een kat, een blog en een brommer.

(Joost mag weten waar dit eindigt. Een alpaca, een boekenserie en een privé-vliegtuig? Zou toch leuk zijn.)