Voor de schoolvakantie stond ik met een paar collega’s in een (veel te lange) wachtrij in de Efteling. Ik was de enige zonder vakantieplannen. Nou ja, plannen genoeg. Lijstjes vol. Te veel zelfs om in mijn zes weken lange vakantie te proppen. Maar ik had nog geen reis geboekt: geen vakantie naar een tropisch eiland of de mediterrane kust.
Op vakantie gaan vind ik heerlijk, maar ik vind het net zo heerlijk om thuis te blijven. (Daarmee verdien ik nog een burgerpuntje, denk ik.) Het is (meestal) niet zo heet, ik heb geen stress over vliegtuigen die wel of niet vertrekken en ik kom niet doodmoe thuis van een reis waarop ik veel te veel gedaan heb, want FOMO. Ik ben nog huismusseriger geworden sinds ik een tuin heb. Zonnen op het gazon, afkoelen in het zwembadje, lezen op de bank onder het zonnescherm, marshmallows roosteren boven de barbecue, pokeren met vrienden bij het licht van de vuurschaal en ’s nachts lekker slapen in je eigen bed: ook dat is het ultieme vakantiegevoel.
Toch vind het ook fijn om ‘er even helemaal uit te zijn’. Want, eerlijk is eerlijk, het kost af en toe wel moeite om die volle wasmand te negeren. En hoewel ik dus een echte huismus ben, ben ik best in voor een beetje avontuur op z’n tijd.
Motormuizen met zadelpijn
Een beetje avontuur, dus. En wat is er avontuurlijker dan een reis op de motor? Eén motor, helaas, want in juni zakte ik voor mijn examen verkeersdeelname. Mees reed dus en ik moest achterop. We besloten daarom om niet te ver van huis te gaan. Het werd een dorpje in Saint-Côme-de-Fresné aan de Normandische kust, 670 kilometer verderop. Eén dag heen, twee dagen daar, één dag terug.
Twee jaar geleden vreesde ik voor mijn arme achterwerk toen we besloten om naar Callantsoog te rijden met z’n tweeën op één brommer. Vorig jaar reden we onze Mash naar Texel en kreeg ik op de terugweg spijt dat ik geen schapenvachtje had meegenomen voor op het zadel. Deze vakantie was de overtreffende trap: na die 670 kilometer wist ik zeker dat de buddyseat van schuurpapier was gemaakt en nam ik me voor om meer te squatten en crashpants te kopen met wollen kontbescherming.
Was het comfortabel? Neuh. Is de CB650 geschikt als toermotor? Nou ja, de website van Honda omschrijft de fiets als een ‘rauwe, sportieve street fighter’, ‘klaar om je mee te nemen op een onvergetelijk stadsavontuur’. Stadsavontuur. Trek zelf je conclusies maar. (Side note: dat deze motor niet het meest geschikte voertuig is voor een toer naar Normandië betekent niet dat het geen hele toffe motor is!)
Was het geweldig en avontuurlijk? Jazeker! Zou ik het nog een keer doen? Jazeker! Inmiddels ben ik mijn zadelpijn weer vergeten en behalve dat kleine detail is een motorvakantie episch. Hopelijk rijd ik de volgende keer zelf!
Dag 1: strandenbingo en oorlogsverhalen
Als op vakantie bent aan de Normandische kust, ontkom je niet aan D-day. Operatie Overlord (de codenaam voor de landing door de westerse geallieerden) is alom aanwezig. In de tanks die je overal ziet, de talloze musea, monumenten, bunkers en batterijen. De portretten van de gevallen soldaten vond ik aangrijpend: allemaal jonge mannen, sommigen niet veel ouder dan de zesdeklassers die ik lesgeef; de meesten jonger dan ikzelf. De Tweede Wereldoorlog is een ver-van-mijn-bed-show, een gebeurtenis die net zo mythisch voelt als de toch van Hannibal over de Alpen (je weet wel, met die olifanten). Het verschil is dat dat laatste millennia geleden is. Toen ik geboren werd, was WOII nog maar vijftig jaar voorbij. Mijn vijftigste verjaardag lag op dat moment even ver in de toekomst als de bevrijding in het verleden. Een vreemde gedachte, vind ik.
Oorlogsverhalen voelen soms bijna als een D&D-avontuur. Neem Pointe du Hoc, een locatie op één van de kliffen tussen twee invasiestranden. De Second Rangers kregen de missie om de Duitse kanonnen daar te vernietigen. Na de landing bereikten de overlevenden de voet van de kliffen. Dertig meter hoog. Toen ze erin waren geslaagd om met touwladders de top te bereiken (‘maak maar een DEX check’), ontdekten ze daar dat de kanonnen uit de bunkers waren weggehaald. Ze vonden de kanonnen een paar kilometer verderop en vernietigden ze. En toen kwam het moeilijkste nog: afgezonderd van de rest van de troepen moesten ze de Duitse tegenaanvallen zien te weerstaan om hun positie te behouden. Pas de volgende ochtend kwam er versterking.
Nu is Pointe du Hoc een maanachtig landschap vol kraters met hier en daar resten van Duitse bunkers. De zon schijnt en de bloemen bloeien en ik kan er echt niet bij dat dit verhaal niet zomaar een verhaal is, maar geschiedenis.
We hebben alle invasiestranden bezocht: strandenbingo, noemden we het. Op het strand van Ouistreham hebben we een ijsje gegeten en zijn we in het reuzenrad geweest. Tegen de achterwand bij de uitgang van het reuzenrad prijkte enorme posters van de invasie. Een bizar contrast.
Dag 2: tapijtfangirl
Op dag twee reden we naar Bayeux voor nog meer oorlogsverhalen, maar nu in de vorm van een wollen stripverhaal geborduurd op een linnen strook van ongeveer zeventig meter lang: het tapijt van Bayeux. Het is zo’n highlight die je gezien moet hebben als je toch in de buurt bent, dacht ik van tevoren. Ik had niet verwacht dat ik na mijn bezoek getransformeerd zou zijn tot tapijtfangirl. Serieus: dit wandkleed is fantastisch! Fan zijn van een eeuwenoud tapijt klinkt niet heel sexy, maar geloof me als ik zeg dat dit tapijt het fangirlen waard is. Want:
- Het is een middeleeuws stripverhaal. Alleen dat al concept is awesome.
- Het verhaal is superinteressant. Korte samenvatting: koning Eduard (Edward the Confessor) van Engeland heeft Willem (Guillaume le Conquérant), hertog van Normandië, aangesteld als troonopvolger. Harold (II) krijgt de opdracht om naar Normandië te reizen en Willem dit nieuws te brengen. Dat doet hij. Hij zweert Willem bovendien dat hij hem zal helpen om koning te worden. Eenmaal terug in Engeland wijst de stervende koning Eduard Harold aan als zijn opvolger. (Oeps.) Harold wordt gekroond tot koning. Als Willem daarvan hoort, organiseert hij direct een expeditie naar Engeland. Tijdens de Slag bij Hastings wordt Harold gedood. De Engelsen vluchten en de eerste stap in de Normandische verovering van Engeland is gezet.
- Sommige scènes zijn hilarisch: paarden worden met lachende gezichten afgebeeld omdat ze zin hebben in de expeditie. Als Harold en zijn mannen aan boord gaan van hun schip, hijsen ze hun kleding op zodat ze niet nat worden. En de man op de afbeelding rechts lijkt uiterst geïrriteerd door de hoorn die vlak naast zijn gezicht wordt geblazen. (Misschien ligt het aan mij, maar ik vind dit dus echt heel grappig.)
Op deze website, waar ik de afbeeldingen vandaan heb, vind je nog veel meer interessante details op het tapijt.
- Het Latijn is veel makkelijker te lezen dan ik van tevoren had gedacht. Sterker nog, het is eigenlijk heel simpel en meestal heel droog: “Hier wordt een huis in brand gestoken.” Uh, oké.
- Er zijn zoveel details verweven in het tapijt! Een leuk detail is de afgebeelde komeet Halley, de vroegste (vastgelegde) waarneming van het passeren van een komeet langs de aarde.
- Tijdens de Franse revolutie diende het tapijt als afdekmateriaal voor wapentuig. In de Tweede Wereldoorlog sleepten de nazi’s het overal mee naartoe, want voor hen vormde het tapijt het bewijs dat Engeland te verslaan moest zijn.
Chichis, Private Ryan en Planet coaster
Na onze excursie naar Bayeux wachtte ons een paar kleine teleurstellingen. Het kasteel in Caen bleek geen kasteel te zijn, maar een ruïne. (Niks mis met oude stenen! Gewoon verkeerde verwachtingen.) En nadat we ons de hele dag hadden verheugd op pizza (note to self: niet je levensgeluk verbinden aan voedsel), bleek dat de pizzatent gesloten was. Gelukkig waren daar de chichis! Franse churros zijn hemels als je honger hebt en alle restaurants gesloten zijn op zondagavond. Hemels, maar niet vullend, dus zaten we om een uur of tien in de McDonalds – net zoals de rest van Normandië, want het was de enige plek in de wijde omgeving waar je nog iets te eten kon krijgen.
De terugreis was ongeveer even pijnlijk als de heenreis, maar de prachtige uitzichten maakten een hoop goed. Door de heuvels, op de Pont de Normandie over de Seine, tot het landschap weer plat en groen werd. Ik was moe maar voldaan toen we ’s avonds op de bank ploften. We hebben pizza besteld (want we waren vastbesloten om aan onze pizzacravings te gehoorzamen), Saving Private Ryan gekeken (om in het thema te blijven) en Planet Coaster gespeeld (geïnspireerd door het reuzenrad in Ouistreham). Hoe heerlijk vakantie ook is, het is ook altijd weer fijn om thuis te komen.
