Van overspannen naar ontspannen: steeds een beetje beter

Bron.

Eerst even dit…

Iedereen die me een hartje, een ‘sterkte’ of andere bemoedigende woorden heeft gestuurd: dankjewel! Iedereen die me persoonlijk heeft benaderd om eigen ervaringen te delen, me op het hart te drukken dat ik vooral mijn tijd moet nemen of me te bedanken voor mijn verhaal: dankjewel! Iedereen die me heeft gevraagd hoe het met me gaat of gezegd heeft “Goed je weer te zien!”: dankjewel! Dat waardeer ik ontzettend.

Alweer drie maanden geleden schreef ik over Kers 1.0: uitgeput, trotse bezitter van een disfunctionele ademhaling en emotioneel zo stabiel als een babygiraffe die net leert lopen. Kortom: overspannen. Inmiddels is het lente en werk ik nog steeds hard aan versie 2.0. Tijd voor een update!

Ninja-Kers

De afgelopen maanden ben ik af en toe op school geweest voor een gesprek met mijn leidinggevende. Soms was dat confronterend (het leven op school ging gewoon door, terwijl het voelde alsof dat van mij stil stond), soms werd ik er juist blij van (enthousiast zwaaiende leerlingen maken het leven altijd beter). Het was in ieder geval altijd een ninja-missie: zo snel mogelijk naar binnen en weer naar buiten. Dat had niks te maken met mijn leerlingen of collega’s, maar des te meer met mijn fragiele emotionele gesteldheid (ik verwijs u opnieuw naar de giraffe-vergelijking). Die ene keer dat ik begon te huilen in het zicht van heel lokaal 3.14 omdat een collega vroeg hoe het ging (“Ik ga me even verstoppen in het trappenhuis,” snotterde ik), vond ik niet voor herhaling vatbaar.

“Steeds beter!”

Twee weken geleden durfde ik naar school te gaan zonder me te verstoppen. Ik heb bijgekletst met mijn mede-classica en kwam in de wandelgangen tientallen collega’s tegen die vroegen hoe het met me ging.

“Steeds beter!” was dan mijn reactie.

“Wat een goed antwoord,” zei mijn classica-collega bewonderend.

Dat vond ik zelf eigenlijk ook. Lekker kort en krachtig, optimistisch, duurzaam inzetbaar (in tegenstelling tot ondergetekende) en het vat de situatie goed samen: het gaat steeds beter. Sterker nog, de afgelopen tijd zeg ik steeds vaker: het gaat een stuk beter.

Toegegeven: versie 2.0 is nog steeds work in progress. Ik ben inmiddels bij versie 1.6.8, zo ongeveer. Mijn slaappatroon is weer normaal. Ik heb nauwelijks lichamelijke klachten meer. Mijn emotionele stabiliteit is niet meer op het niveau van een babygiraffe; eerder een ietwat klungelige puber-giraffe. Qua energie ga ik vooruit, maar die vooruitgang is langzaam en de balans is kwetsbaar. Ik stap nog steeds regelmatig over mijn grenzen (bewust of onbewust), ben relatief snel overprikkeld en het kost altijd meer tijd dan ik denk om daarvan te herstellen.

Press X to Doubt: ik ben geen destructieve doorzetter

Eén van de oorzaken daarvan: ik heb ‘mijn best doen’ en ‘hard werken’ gemaakt tot een belangrijk deel van mijn identiteit. ‘Doorzetten’ is daar onlosmakelijk mee verbonden, net zoals ‘dingen afmaken’. En hiervoor geldt hetzelfde als voor alle goede eigenschappen: het is mijn kracht, maar tegelijkertijd mijn grootste valkuil. Een voorbeeldje:

In mijn zoektocht naar wat ik belangrijk vind, waar ik blij van word en hoe ik kan ontspannen, heb ik een nieuwe hobby ontdekt: naaien! Uiteindelijk wil ik prinsessenjurken kunnen maken en fantasykostuums, maar ik ben simpel begonnen met kussenhoezen, een tasje en een tube top die onderweg per ongeluk een rokje is geworden. Als ik eenmaal een nieuw project heb gekozen, kan ik er niet zomaar mee stoppen. Ik durf er geld om te verwedden dat ik minstens één keer per dag “Ik maak dit nog even af, hoor!” zeg. Ook als ik daar eigenlijk te moe voor ben.

Het resultaat? Nadat ik al vrij gefrustreerd was omdat ik een schroefje in het diepe duister van m’n naaimachine had laten verdwijnen (het apparaat had een stuk stof opgeslokt dus moest er een metalen plaatje open), heb ik het vervolgens ook nog gepresteerd om de zakken van m’n broek-in-wording aan de verkeerde kant vast te naaien. Superhandig… als je twee zakken bij je kruis wilt. Anders: not so much. (Echt een ontspannende activiteit, dat naaien.)

#fitgirl

Voorbeeld twee: Mees en ik zijn begonnen met hardlopen! Inmiddels zijn we al zeven weken bezig met het couch to 10k-programma van My Running Tips. Zeven weken! Mijn vorige hardlooppoging heeft ongeveer half zo lang standgehouden en dat wijt ik aan mijn tempo. Of liever: de discrepantie tussen mijn gewenste tempo en de genadeloze realiteit. ‘Mijn best doen’ vertaalt zich vaak naar ‘in één keer alles geven wat je hebt’. Zo ook zeven weken geleden. Als Dash uit The Incredibles (maar dan zonder superkrachten of, nou ja, überhaupt conditie) sprintte ik de straat uit, tot Mees me dwong om rustiger aan te doen. “Je moet het wel volhouden, hè?”

Oh ja. Ik begin inmiddels wat patronen te herkennen.

Motor & moestuin

Ik snap mijn eigen gebruiksaanwijzing steeds beter. Ik weet in welke vorm mijn lichaam alarmsignalen afgeeft en wat ik daar vervolgens mee kan doen. Over het algemeen lukt het me de afgelopen weken zelfs goed om de waarschuwingslampjes te voorkomen.

Soms weet ik van tevoren dat iets te veel energie gaat kosten en kies ik er bewust voor om het toch te doen. Ik moest en zou bij het voorstellingsweekend zijn van Arsenicum en oude kant, een toneelstuk van Scylla Theaterproducties waarvan ik één van de productieleiders was. Ben ik over mijn grenzen heen gegaan? Ja. Heb ik een paar dagen nodig gehad om daarvan te herstellen? Ook ja. Was dat het waard? Zeker weten!

Soms maak ik een verkeerde inschatting en kom ik terecht in een onvoorziene sneeuwbui op de motor, terwijl mijn vingers gevoelloos worden door de kou, er een file ontstaat en de benzinemeter begint te knipperen (oeps). Dan gaan ook bij mij alle alarmbellen af en doe ik het de volgende dag rustig aan.

Het blijft een kwestie van balans. Burgerlijkheid en studderen zijn net zo belangrijk als wilde plannen, zoals een inpromptu tuinverbouwing omdat we een moestuin willen aanleggen. Eén van mijn kersverse en baanbrekende inzichten? Ook wilde plannen kunnen ontspannen worden uitgevoerd! Tuinieren hoeft niet op tienduizend toeren.

Back to school

Inmiddels ben ik een klein beetje aan het werk. Twee dagen per week werk ik thuis twee uur aan laagdrempelige schooltaken zonder (tijds)druk. Het is niet veel, maar het is een begin! De komende tijd bouw ik dat langzaam op, terwijl ik ondertussen mijn dashboard met energiemeters en toerentellers goed in de gaten houd.

“Neem je tijd,” zegt iedereen die ik spreek. Een paar maanden geleden knikte ik braaf, maar vond ik eigenlijk dat het onderhand wel lang genoeg had geduurd. Nu pas voel ik hoe waar en belangrijk het is. Babysteps: net zoals een giraffe die leert lopen. En dan gaat het steeds een beetje beter.