persoonlijk

Vliegen en vrijheid: een Kers op de motor

Poseren bij de motor van mijn vriend.

Daar ging ik dan. In mijn motorpak en met m’n helm onder mijn arm zag ik er indrukwekkender (of, nou ja, in ieder geval breder) uit dan ik me voelde. Ik wilde “ooit nog wel een keer een proefles doen”, had ik tegen mijn vriend gezegd. Die wist net zo goed als ik dat dat mijn manier is om te zeggen dat ik iets engs voor onbepaalde tijd uitstel – zelfs als ik het eigenlijk heel graag wil. Hij nam dus het heft in eigen handen, belde de rijschool om de hoek en boekte mijn eerste motorrijles.

Don’t be like Bella

Stiekem had ik al eens eerder op een parkeerplaats op zijn motor gezeten en met het gas geprutst. Ik was eigenlijk vooral bang voor het apparaat. Het ene na het andere doemscenario speelde zich af in mijn hoofd. Wat als ik de motor laat vallen? Wat als ik, zoals Bella in New Moon (die de motor niet eens laat afslaan tijdens haar eerste poging om weg te rijden, verbazingwekkend genoeg – want dát is natuurlijk het onrealistische aan het hele verhaal), niet weet hoe ik moet sturen en na een spectaculaire koprol op de weg land? Je weet wel, in die scène waarin Jacob vervolgens zijn shirt uittrekt? (Geen idee waarom ik me dit gedeelte van de film zo goed herinner. Dat zal wel door die sexy motorfiets komen.) Of wat als ik eindig als een van de vele Home Videos, slippend en glijdend en crashend ten onder?

Ik hield mezelf voor: een motorfiets is gewoon een grote Mash. Je kan dit wel. Het wordt vast leuk.

Proefzitten op de Mash in m’n motorpak.

Round and around and around and around we go…

En dat was het. Sterker nog: het was fantastisch! Ik had echt niet gedacht dat ik er zo enthousiast over zou zijn. Hooguit dat ik het ‘wel leuk’ zou vinden. Dat ik meteen zou besluiten om verder te lessen en voor m’n rijbewijs te gaan, had ik zelfs in het meest optimistische scenario niet voorzien.

De proefles ging verrassend goed! Wegrijden op de motor ging vrij makkelijk, want door mijn schakelbrommerervaring weet ik precies waar alle besturing zit en hoef ik daar weinig meer over na te denken. Ik kon door met de volgende stap: rondjes rijden over de parkeerplaats. Ik voelde me echt ontzettend stoer terwijl ik met nog geen twintig kilometer per uur heen en weer reed. (Je moet toch ergens beginnen…) Daarna stuurde mijn rij-instructeur me de snelle slalom in. Ik reed geen constante snelheid en mijn ritme was verre van soepel, maar ik heb in ieder geval alle pylonnen ontweken. (“Wat als ik ze allemaal omver rijd?” vroeg ik paniekerig. “Dan heb je wat te doen,” was het droge antwoord van mijn grijnzende instructeur.) Hype, dus!

Over aanhangers en militaire colonnes

De hype zwakte iets af toen ik me realiseerde dat ik bij een rijbewijs ook een theorie-examen hoort. Het CBR-examen is erger dan ongeveer elk willekeurig tentamen dat ik voor mijn studie heb moeten maken. (Behalve misschien het legendarische tentamen waarvoor ik tientallen pagina’s Latijnse tekst had voorbereid om vervolgens de zeer specifieke vraag te krijgen wat het Latijnse woord voor ‘aardbeiplant’ is). Het is niet moeilijker, maar wel vervelender. Ik weet niet precies waardoor het komt, maar ik word er opstandig van.

Misschien is het de hoeveelheid nutteloze feiten die je voor het examen moet weten maar in praktijk nooit gaat gebruiken. Ik bedoel maar, waarom moet ik leren dat een aanhanger tweeënhalve meter achter de achterste as van de motor mag uitsteken? In het onwaarschijnlijke scenario dat ik eens van plan ben met een aanhanger te rijden, zoek ik dat toch gewoon op?

Misschien is het de hoeveelheid onrealistische situaties (zeg nou zelf, wie heeft er ooit op een kruispunt gestaan tegelijkertijd met een militaire colonne, tram én bromfiets?) of de vragen die geen eenduidig antwoord hebben. (Waar moet je extra goed opletten? A. In de file. B. Op 80 km/h wegen. C. Op afritten van autosnelwegen. Uhm, all of the above? CBR, wat wil je horen?)

Hoe dan ook… In de kerstvakantie heb ik het theorieboek van kaft tot kaft doorgelezen en een stuk of twintig examens geoefend. Die gingen steeds beter, behalve natuurlijk het allerlaatste oefenexamen dat ik maakte. Een paar uur voordat ik met knikkende knietjes naar het CBR in Rijswijk vertrok, vestigde ik een nieuw record met maar liefst elf fouten. Gelukkig belooft een slechte generale een goede première – aan die strohalm klampte ik me in ieder geval vast.

Eerlijk? Het examen viel mee. Het was zelfs beter te doen dan de oefenexamens, vond ik. Toch had ik klamme handen toen ik doorklikte naar de uitslag. Nergens voor nodig, want: geslaagd! Het eerste examen van de drie is in the pocket.

Ik heb deze maar niet gekocht vanwege het iets te hoge Calimero-gehalte #blijei

Perfectionisme en pylonnetjesfrustratie

Nu de rest nog! Ik ben inmiddels een paar lessen verder en ben hard aan het oefenen op mijn voertuigbeheersing. Het is altijd uitdagend, meestal is het leuk en soms is het frustrerend. Het is een leerproces, dus steekt natuurlijk mijn perfectionisme weer de kop op. Ik ben teleurgesteld dat ik na twee lessen nog steeds alle pylonnen omver rijd tijdens de langzame slalom (ik hoef ze gelukkig niet zelf weer overeind te zetten), al weet ik dat dat een van de moeilijkste oefeningen is. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat er heel veel wèl goed gaat. En, nog veel belangrijker: dat het leuk is!

Vliegen en vrijheid

Heen en weer naar de parkeerplaats mag ik nu op een ‘eigen’ motor (in plaats van achterop bij de instructeur). Voordat ik de eerste keer werd losgelaten in het verkeer was ik een bonk zenuwen. Zo’n motorfiets is toch een ander verhaal dan een lesauto waarin iemand anders het stuur kan overnemen of op de rem kan trappen. Nu moest ik het echt zelf doen. De angst duurde hooguit een paar minuten. Daarna nam de euforie het over. Want wat is motorrijden geweldig! Het is vliegen, het is vrijheid, het is zoveel meer in contact met de wereld dan wanneer je in een auto rijdt.

Ik ben pas net begonnen, maar ik heb nog een lange weg te gaan naar mijn rijbewijs. Een weg die ik, al afschuinend, ontwijkend en slalommend, lachend tegemoet ga.

Getagd , , , , , , ,

Over Kirsten

Kirsten | Kers | docent | classica | scare actor | bookdragon | amateur-musicalactrice | schakelbrommerrijder | chocoladeliefhebber | Dungeons and Dragons-nerd | kattenmens | fan van lijstjes | controlfreak |
Bekijk alle berichten van Kirsten →

2 gedachten over “Vliegen en vrijheid: een Kers op de motor

  1. Wat leuk Kirsten, dat je het hebt aangedurfd! Ik heb er ook ooit over nagedacht en kreeg zelfs een proefles cadeau van de kinderen, maar heb deze nooit gebruikt…
    Ik zag ook erg op tegen een theorie-examen.
    Dat wordt lekker samen met Mees genieten, o.a. van de ritjes naar Callantsoog😊

Laat een antwoord achter aan Marja Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *