Ik voelde me net Steve Irwin. Van een afstandje loerde ik naar mijn prooi. Hij had zich goed verborgen, zo half verscholen tussen de pannenkoekenmix en het amandelmeel. Niet verwonderlijk: hij was de laatste in zijn soort. Ik hurkte, reikte diep in het schap en greep hem vast. Gewillig liet hij zich meevoeren en zonder worsteling kreeg ik hem in mijn winkelwagen. Ik had het…
