Deze kaart van het Oriongebergte, waar mijn mini-avontuur zich afspeelde, is getekend door Mees (mijn vriend, de eeuwige DM en sinds kort gastblogger op happycherry.nl). Het was heel vreemd om die avond niet aan mijn vaste plek aan tafel te zitten. Normaal gesproken zit ik tegenover de Dungeon Master, maar nu had ik zijn plaats ingenomen. Met mijn laptop, notitieblok en nieuwe dobbelstenen (dit is…
Dungeons and Dragons is leuk, daar hoefde Kirsten mij al niet meer van te overtuigen. De voordelen die ze noemt in haar blogpost zijn overduidelijk en heb ik ook zelf ervaren. In dit artikel kijk ik op een andere manier naar het probleem dat ze aanstipt in haar post over het levensbelang van Dungeons and Dragons: mensen spelen minder. Volgens mij ligt het probleem niet…
Ik kan me niet herinneren of ik gegild heb. Was ik opgesprongen? Ik weet het niet meer. Met grote ogen staarde ik naar de dobbelsteen op het midden van de tafel, mijn blik gericht op het cijfer dat naar boven lag. De één staarde boosaardig terug. Dood. Mijn character Soovi, al tien levels, eenenveertig sessies en anderhalf jaar mijn rogue swashbuckler, was dood. Huilen om…
Daar zaten we dan, mijn vriend, mijn zusje en ik. We hadden alle drie een character sheet voor onze neus: een A4’tje met een hoop cijfers en termen erop die we nog niet snapten. Eén set dobbelstenen en een zak chips. Dat is hoe het begon. Inmiddels zijn we ruim twee jaar, vijf campaigns, dertien sets dobbelstenen, veertien levels, talloze one-shots en ontelbaar veel zakken…