Het is oktober! Ik weet niet precies hoe of wanneer ik ben veranderd van een achtste groeper met een trauma na de spooktocht tijdens schoolkamp in een soort van Jehovah’s Getuige voor Halloween. Is dat ontstaan toen ik in 2015 als vampier mocht spoken in het spookmuseum van Drievliet? Of een jaar eerder, toen ik voor het eerst als scare actor meeliep tijdens de Halloween…
Ik beloofde plechtig om uitgebreid te schrijven over de Spooky Days, dus ging ik er maar eens goed voor zitten. Ik zette thee en opende mijn laptop. Mijn kat keek me verwachtingsvol aan vanuit het raamkozijn, alsof ze wist dat ik van plan was om het beste artikel ooit te schrijven (waarschijnlijker scenario: ze wilde gewoon brokjes of aandacht). Ik staarde naar de knipperende cursor…
Verrassing! (Ik ben dus de fladderige pruik links.) Ergens in mei schreef ik vol afschuw dat ik anderhalve week niet had geblogd. Anderhalve week! Ahum. Kuch. Volgens mij heb ik één keer met mijn ogen geknipperd en toen was oktober voorbij. Oktober bestáát niet eens op mijn blog. Het was september en ik schreef over epische theaterprojecten en het begin van het schooljaar. Daarna was…
Bron. De rit naar Walibi Holland was buitengewoon oncomfortabel. Dat kwam niet door onze heerlijke auto. (De broer van mijn vriend, van wie we hem hebben gekocht, beschreef de Rover terecht als ‘een rijdend bankstel’.) Het kwam zelfs niet helemaal door mijn volle blaas, waardoor ik het laatste halfuur zo nodig moest plassen dat het zweet me uitbrak bij elke drempel waar we overheen moesten.…
Een beetje een gek contrast wel… Er was eens, in 2021, niet heel ver hier vandaan, een meisje met een blog. (Meisje? Streep dat maar door. Laten we haar een jonge vrouw noemen, al ligt haar innerlijke leeftijd waarschijnlijk een stuk lager dan haar zesentwintig levensjaren, zeker in Disneyland. * ) Haar blog was een impulsief idee geweest, zoals ze die wel vaker had gehad.…