Anastasia: het begin

Heb ik het castalbum honderd keer geluisterd? Uiteraard. Wordt Mees gek van me omdat ik non-stop nummers (of nog erger: steeds dezelfde twee zinnen) uit de show zing of neurie? Jup. Heb ik op Castlefest een tiara gekocht die ik vind passen bij Anastasia en draag ik die nu op willekeurige momenten, bijvoorbeeld tijdens het vouwen van de was? Misschien.

Nog één nachtje slapen en dan beginnen we met repeteren voor Anastasia. Voor het geval je uit de eerste alinea nog niet kon opmaken dat ik daar enthousiast (en misschien een tikje obsessief) over ben: ik kan niet wachten!

In dit hak-op-de-tak-blogje neem ik je mee naar het begin: de audities.

De show

De musical is gebaseerd op de gelijknamige animatiefilm uit 1997 en vertelt de legende over grootvorstin Anastasia Romanov. De Russische keizerlijke familie is vermoord, maar het gerucht gaat dat de jongste dochter Anastasia is ontsnapt en nog leeft…

Een paar jaar na de Russische Revolutie ontmoeten we een jonge vrouw, Anya, die lijdt aan geheugenverlies. Ze sluit zich aan bij twee oplichters, Dmitri en Vlad, die haar willen voordoen als de verloren prinses Anastasia om een beloning te krijgen van haar grootmoeder in Parijs. Terwijl Anya zich steeds meer herinnert van haar verleden, begint ze te geloven dat ze echt Anastasia zou kunnen zijn.

Ik vind het een prachtige musical. Aan de ene kant is het een magisch sprookje over een jonge vrouw die ontdekt dat ze een prinses is, inclusief transformatie met baljurken en tiara’s. Een kinderdroom dus – maar ook nu ik bijna dertig ben spreekt de rags-to-riches-troop nog altijd tot mijn verbeelding. Aan de andere kant speelt het verhaal zich af tegen de gruwelijke achtergrond van een tragische geschiedenis: de Russische Revolutie. In werkelijkheid werden Anastasia en haar gezin in 1918 geëxecuteerd door de bolsjewieken. De revolutie telden miljoenen doden.

De musical mengt sprookje en realiteit en stelt een alternatieve tijdlijn voor: één waarin we kennismaken met en leren over een wrede periode uit de geschiedenis, maar waarin een verhaal van hoop de boventoon voert.

De auditie

Audities blijven verschrikkelijk, hoe vaak je het ook doet. Er is altijd een moment in het proces waarop ik me voorneem om een nieuwe hobby te zoeken en gewoon op de bank te gaan breien. Een klein gelukje: tijdens de eerste ronde begon ik met de dansauditie. Dansen is één van de weinige manieren waarop ik mijn hoofd uit kan zetten. Niet nadenken, alleen bewegen. Spieren opwarmen en spanning loslaten. En ‘Paris vindt de weg naar je hart’ is zo’n energiek nummer dat je er wel vrolijk van moet worden!

Zangaudities vind ik doodeng, maar gelukkig ging deze goed (behalve dat ik een stukje tekst vergat en vol overtuiging LALALA heb gezongen). Ik mocht het nummer een tweede keer zingen, maar dan op een iets serieuzere toon. ‘Volwassener,’ legde de één uit. ‘Sensueel,’ vulde de ander aan. Ik raakte even in paniek, maar blijkbaar heb ik sensueel genoeg gezongen.

De callbacks

Vrijdagnacht om 1.52 uur kreeg ik een uitnodiging voor de callbacks op zondag. Ik had mezelf voorgenomen om niet oneindig m’n mailbox te blijven refreshen, maar toen ik om een uur of drie naar de wc moest kon ik het niet laten om te kijken. Ik mocht terugkomen voor de rol van Anya! Daarna was ik veel te hyper om te slapen, dus begon ik maar alvast tekst te leren. Gelukkig had ik daar de hele zaterdag voor, want de voorbereiding bestond uit drie spelscènes en de lastigste solo uit het stuk.

Die zondag was zenuwslopend. Om 10.00 uur zat ik met acht andere potentiële Anya’s aan tafel en pas om 16.00 uur plofte ik uitgeput op de bank. Ik mocht ‘In my dreams’ een tweede keer zingen met wat regie-aanwijzigingen en ze vroegen me om te blijven om een extra scène te spelen. Op dat moment had ik geen idee of dat een goed teken was of juist niet.

“Ik heb in ieder geval alle kansen gehad om mezelf te laten zien,” appte ik naar vrienden, “en ik denk ook dat ik alles heb laten zien wat er nu in zit – de vraag is of zij dat goed genoeg vinden / ik pas bij het beeld dat zij hebben van Anastasia / het matcht met de tegenspelers die ze willen casten.”

De uitslag

Toen ik zondagavond de mail kreeg waarin stond dat ik was gecast als één van de twee Anya’s (shoutout naar Suus, met wie ik de rol dubbel!), heb ik hem eerst aan Mees laten lezen voordat ik het zelf kon geloven. “Het staat er echt, toch?” vroeg ik, terwijl ik mijn mobiel onder zijn neus duwde. Pas toen hij bevestigde dat ik niet aan het hallucineren was door slaapgebrek, heb ik door het huis gestuiterd. In pyjama zijn we door de McDrive gereden om het moment te vieren met een ijsje.

De rol

Ik ben zo blij dat ik deze rol mag spelen! Anya is veel stoerder dan ik, maar ik deel haar koppigheid, haar doorzettingsvermogen en haar (soms naïeve) optimisme.

Het verhaal van Anya is een verhaal over de zoektocht naar jezelf. Dat thema is niet alleen herkenbaar als je – à la Anya – je eigen naam niet kunt herinneren door geheugenverlies, maar natuurlijk ook als je je identiteit aan het vormen bent als tiener of wanneer je opnieuw aan het ontdekken bent wat je belangrijk vindt in het leven na een burn-out. (Ik noem maar even een willekeurig voorbeeld.)

De cast

Behalve het stuk en de rol is de cast ook nog eens fantastisch. Tijdens de audities was de sfeer al heel goed. Nu we de kick-off gehad hebben én een zomerborrel weet ik zeker dat we een ontzettend leuke tijd tegemoet gaan met een groep enthousiaste, gezellige en getalenteerde mensen.

Het begin

Kijk ik al weken uit naar het moment dat de repetities beginnen? Jazeker. Vind ik het behalve fantastisch ook angstaanjagend? Honderd procent. Het is mijn eerste grote musicalrol en wat voor één. Nu moet het nog wel waar maken. Heb ik er zin in? Als dat inmiddels nog niet duidelijk is, kan ik beter stoppen met bloggen, denk ik.

Nog één nachtje slapen en dan beginnen we met repeteren voor Anastasia. Ik kan niet wachten!