Een Midzomernachtsdroom: elfjes, bitchfights en verantwoord vreemdgaan

Een Midzomernachtsdroom heeft elfen en magie. Het speelt zich af aan het Atheense hof onder hertog Theseus. En, last but not least: in het toneelstuk wordt gerepeteerd voor een ander toneelstuk (een soort theaterinception), dat nota bene nog een klassieke mythe vertelt ook! Als fantasynerd, classica en theaterliefhebber kan ik me geen betere combinatie voorstellen. Ik heb dus maar heel even getwijfeld of ik me zou aanmelden voor de auditie. Toen ik Marloes (BFF/classica-collega/human ranger/elf Leeuwerik) over de productie vertelde, werd ook zij enthousiast. Al snel besloten we: we doen samen auditie! Mij leek de rol van Hermia het leukst en Marloes ging juist voor Helena. Dat was het droomscenario waar we allebei stiekem op hoopten. Nu alleen nog even auditie doen…

Shakespeariaanse monologen

Toen ik auditie deed voor de Halloween Fright Nights wilde ik niets liever dan auditiemateriaal dat ik kon voorbereiden. Een monoloog, een dialoog, voor mijn part de liedteksten van alle nummers uit Hamilton (ik denk dat best een eind kom): anything, als het maar niet alleen maar improvisatie zou zijn.

Een paar weken later kreeg ik de uitnodiging voor de auditie van Een Midzomernachtsdroom met de opdracht om een monoloog te kiezen en in te studeren. Op dat moment brak het zweet me uit. Een échte, Shakespeariaanse monoloog. Lange zinnen, complexe metaforen, meer stijlfiguren dan lettergrepen. De laatste keer dat ik een monoloog had moeten leren voor een auditie was járen geleden en waarom konden we nou niet gewoon wat improvisatieopdrachten doen?

De auditie

Als een ware Sherlock Holmes heb ik uit deze observatie twee conclusies getrokken:

• Het maakt niet uit wat je wel of niet moet voorbereiden voor een auditie, want tijdens welk auditieproces dan ook is elk alternatief altijd aantrekkelijker.
• Het auditieproces is ongeveer een kwartiertje leuk, namelijk tijdens de auditie zelf. Daarvoor en daarna is het verschrikkelijk.

Om 19.00 uur was het mijn beurt. De hele dag was ik een hoopje zenuwen, maar tijdens de auditie was het eigenlijk heel gezellig. De twee regisseurs kende ik al (Marit heeft de dans van het 4×4-festival gechoreografeerd en met Johannes heb ik in eerdere stukken van Scylla Theaterproducties samengewerkt), dus dat zorgde voor een relatief ontspannen sfeer. Ik speelde mijn monoloog één keer, twee keer, drie keer; woedend en tragisch en manipulatief; alleen en met Marit als tegenspeelster. Eén keer knipperen met mijn ogen en mijn auditie zat erop. De volgende anderhalf uur, wachtend op de uitslag (die kregen we namelijk dezelfde avond – wat een luxe!), voelde als een eeuwigheid. Marloes en ik zaten samen nagelbijtend op de bank tot de verlossende mail ein-de-lijk binnenkwam (godzijdank in onze beide inboxen):

“GEFELICITEERD! Jij mag meedoen aan Scylla’s ‘Een Midzomernachtsdroom’.
En lang hoef je niet te wachten voor we aan de slag gaan, want morgen is de eerste repetitie al!”

Kennismaking

Wist je dat ongeveer driekwart van de cast Dungeons and Dragons speelt? (En terecht, want zoals ik al eerder schreef is dat van levensbelang.) We hadden tijdens de eerste repetitie dus meteen genoeg om over te praten. Sommige medespelers kende ik al (een beetje), andere helemaal niet. Na het introductiespel was het duidelijk: dit is een hele gezellige groep. Maar hoe leuk en gezellig het ook was om elkaar te leren kennen, iedereen wachtte vol spanning op het moment dat de rollen bekend gemaakt zouden worden. Volgens de mail zou dat ‘op een bijzondere manier’ gebeuren.

Een voor een werden we naar de gang geroepen, waar we onze rol te horen kregen. Die mochten we nog niet bekend maken aan de rest. “Hoe was je dag?” vroeg Johannes droogjes. Ik antwoordde goed (en dat ik verder helemaal niet nerveus was of zoiets). “Dan gaan we je dag een stukje beter maken, denk ik,” zei Marit. “Jij speelt Hermia.” Yes! Ik deed een klein vreugdedansje…

Elfjes in Athene

… en toen moest ik met een pokerface terug de zaal in om naast Marloes te gaan zitten. We durfden elkaar niet aan te kijken. Dat duurde láng. Eén voor één druppelden de cast de zaal uit en weer in. Op geen enkel gezicht stond iets te lezen. Toen we weer compleet waren, introduceerde Johannes het spel waardoor we ieders rol zouden ontdekken: Weerwolven van Wakkerdam, of, zoals de titel bij ons luidde: de elfen van Athene. In onze versie waren de inwoners van Athene de burgers en de elfen uit het woud de weerwolven.

Iedereen sloot zijn ogen. Om de beurt werden de spelers – in hun rol – gewekt. Aan het begin van de nacht ontwaakte Hippolyta. Vervolgens was het de beurt aan alle geliefden. Ik deed als eerste mijn ogen open. Mijn geliefde Lysander werd wakker, daarna mijn toekomstige echtgenoot (door mijn vader uitgekozen) Demetrius en vervolgens mijn BFF/frenemy Helena. Ik staarde Marloes aan, hopend dat zij terug zou kijken, en inderdaad: ze opende haar ogen. We did it! Ons droomscenario was uitgekomen! De rest van de rollen kwamen we snel te weten, want in de eerste nacht werd ik aangewezen om opgegeten/ontvoerd/betoverd (wat was het ook alweer?) te worden door de elfen. Dat betekende dat ook Lysander (want: mijn geliefde), Demetrius (want: aan mij beloofd door mijn vader) én Helena (want: aanbidder van Demetrius) uitgeschakeld waren. Het is het snelste potje Weerwolven dat ik ooit heb gespeeld en zeker één van de meest epische.

Na de repetitie hebben we ons beider vriendjes wakker gebeld en hysterisch gegild over hoe leuk dit wel niet zou worden. Spoiler alert: het werd alleen nog maar veel leuker!

Vette eskimo

Fun fact: Marloes en ik hebben samen een scène gespeeld in de theaterwandeling Oberon als elf Leeuwerik (Marloes) en Dauwdrop (ik). Drie keer raden in welke komedie Oberon en zijn vrouw Titania een grote rol spelen? Juist, Een Midzomernachtsdroom!

Marloes en ik zijn ook elkaars tegenspelers geweest in de Octavia van (pseudo-)Seneca als Octavia (Marloes) en Poppaea (ik). In die tragedie speelden we geen frenemies, maar regelrechte rivalen. Octavia is verlaten door keizer Nero, die haar aan de kant schuift om te trouwen met Poppaea. Volgens Octavia is Poppaea een arrogante snol, dus tijdens het repetitieproces begroette Marloes me in de collegezaal regelmatig met een enthousiast ‘Hé sloerie!’. Dat vonden we vooral heel grappig, maar laten we het method acting noemen en zeggen dat het een manier was om ons in te leven in onze personages.

Fun fact: Poppaea’s schoonheid is onovertroffen, zegt het koor in de Octavia: ‘Jij, Poppaea, jij bent zelfs knapper dan Helena, die bloedmooie vrouw die Paris meenam naar Troje.’ Een grappige parallel met Een Midzomernachtsdroom, waar Helena beklaagt dat haar schoonheid onderdoet voor die van Hermia.

In de Octavia zijn er geen scènes waarin Octavia en Poppaea elkaar treffen – behalve woordelijk, dan. In Een Midzomernachtsdroom daarentegen… We mogen elkaar uitschelden in heerlijke, Shakespeariaanse termen (zie dit tussenkopje voor een spoiler). En vorige week sprak Marloes in de groepsapp de legendarische woorden: ‘Heb je de muziek van de wurgchoreo ergens?’ Ja, dat is precies zoals het klinkt.

Midzomernachtszoenen

Door de aangescherpte coronamaatregelen moesten we in november helaas afscheid nemen van twee van onze castleden. We moesten op zoek naar een nieuwe Spillebeen en een nieuwe Demetrius. Ik keek vriendlief aan… Al eerder had ik geprobeerd Mees te overtuigen om auditie te doen, maar eerder wilde hij er niets van weten. Net als ik houdt hij van theater, maar in tegenstelling tot mij was het voor hem jaren geleden dat hij in een productie had gespeeld. Componeren, arrangeren, liedteksten schrijven, een koor leiden: dat had hij de afgelopen jaren vaak genoeg gedaan. Acteren was een ander verhaal. Aangestoken door het enthousiasme van Marloes en mij deed hij toch auditie… en meteen die avond repeteerde hij mee in de rol van Demetrius.

Dat had een aantal interessante gevolgen. Eén: Mees zat nu in de zaal terwijl Matthijs (Lysander) en ik een zoenscène repeteerden. Twee: Mees en Marloes eindigen als elkaars geliefden, dus ook voor hen staat er een romantische kus op het programma (en bovendien een paar scènes met aardig wat seksuele spanning). Verantwoord vreemdgaan, noemen we het grappend. Eerst moest ik erg aan dat idee wennen, maar een paar goede gesprekken en een hoop repetities later vind ik het niet zo raar meer. Het blijft immers acteren. En wat is het fijn dat dat weer kan! Wat is nou nog leuker dan zo’n tof stuk spelen met zulke leuke mensen?

Waarom je naar Een Midzomernachtsdroom moet komen kijken

1. Het is Shakespeare en de stukken van Shakespeare zijn ook eeuwen later nog episch.
2. Je leert nieuwe, creatieve scheldwoorden.
3. Sander in een jurk.
4. Over kledingstukken gesproken: rondvliegende kledingstukken.
5. De opvoering van Pyramus en Thisbe (het toneelstuk-in-het-toneelstuk) is zo hilarisch dat je gegarandeerd met buikpijn van het lachen naar huis gaat.
6. Er zitten toffe gevechtschoreografieën in.
7. Glitterconfetti.
8. De geliefden eindigen in ondergoed op het podium.
9. Het is waarschijnlijk de eerste (en laatste) keer dat je elfjes de cancan ziet doen.

Ik kijk er ontzettend naar uit om eindelijk weer op de planken te staan. Het wordt magisch!

Kom je ook? Je kunt hier kaarten bestellen voor de voorstellingen op zaterdag 7 en zondag 8 mei om 20.00 uur.