Halloween Spooky Days (deel 1)

Ik beloofde plechtig om uitgebreid te schrijven over de Spooky Days, dus ging ik er maar eens goed voor zitten. Ik zette thee en opende mijn laptop. Mijn kat keek me verwachtingsvol aan vanuit het raamkozijn, alsof ze wist dat ik van plan was om het beste artikel ooit te schrijven (waarschijnlijker scenario: ze wilde gewoon brokjes of aandacht). Ik staarde naar de knipperende cursor op het veel te witte scherm… en had geen flauw idee waar ik moest beginnen.

Waar vind ik de woorden om deze intense en buitengewone maand te beschrijven? Waarover schrijf ik eerst? Over zwaardvechten met piraten, een polonaise met trollen of chillen met vampieren in hun doodskist? Die keer dat Walibi bijna te laat was voor de openingsshow? (Nooit gedacht dat de woorden “Waar is Walibi?” zo ongelofelijk veel stress konden veroorzaken.) Het moment dat ik met een nachtblinde Daysee en mijn mede-tribe gillend en gierend door Jefferson Manor liep, terwijl we bijna in onze broek plasten van het lachen?

Ik heb een beter idee: ik neem jullie mee naar het begin.

De uitslag

Na mijn auditie op 24 juli (waarop ik een dronken piraat heb gespeeld, mijn veters moest strikken, mijn beste redneck-impressie heb gedaan en een Latijns gedicht heb voorgedragen) volgde een periode die misschien nog wel spannender was dan de auditie zelf: het wachten op de uitslag. Vier weken zou het duren. Ik had mijn geld ingezet op vrijdag 13 augustus (“Als ik bij Walibi werkte zou ik dat dus een perfecte dag vinden om de uitslag te sturen,” schreef ik in mijn dagboek), maar het werd de 27e.

Mees en ik waren op dat moment onderweg naar Texel op de brommer. Net zoals het jaar daarvoor (toen reden we naar Callantsoog) was dat een fantastisch avontuur, maar in tegenstelling tot het jaar daarvoor was het nu koud en regenachtig. Terwijl we probeerden onze verkleumde vingers en tenen op te warmen tijdens een pitstop bij mijn schoonfamilie, kreeg ik de mail binnen. Ik las het onderwerp en werd meteen net zo zenuwachtig als voor de auditie. Het verlossende woord was eindelijk daar: ik was aangenomen!

*Ik wist niet hoe snel ik op ‘Bericht lezen’ moest klikken…*

D’rollenlijst

Ik werd lid van de Facebookgroep voor alle monsters van het Halloweenteam. Daar ontdekte ik – als het naïeve babyspookje dat ik was – dat het nagelbijten nog niet gedaan was. Ik had een nieuwe reden om mijn mail elke vijf minuten te verversen: de rollenlijst. In dit felbegeerde document staat welke rol je mag vervullen tijdens het tofste Halloween-evenement van Nederland. Door de nieuwe coronamaatregelen zou het document langer op zich laten wachten dan gebruikelijk. Begin september hield ik het al niet meer. Halverwege september verschenen er steeds meer rollengerelateerde afbeeldingen in de Facebookgroep, met als hilarisch hoogtepunt (of dieptepunt, net hoe je het bekijkt) de D’rollenlijst (ook wel bekend als de zeer smakelijke Bristol stool chart). Op 21 september was het dan eindelijk zover: MAIL!

Dayseetribe 2

De rollenlijst was binnen! Mijn naam stond (tegen een passende lichtroze achtergrond) naast de rol die ik zou spelen: Dayseetribe 2. Samen met Dayseetribe 1 was ik de tribe van Daysee – it’s in the name. En wat was het een fantastische rol!

Daysee is het gezicht van de Spooky Days, net zoals Eddie de Clown dat is voor de Fright Nights. Ze is arrogant, dominant en een beetje bipolair. Soms vriendelijk, soms gemeen, en altijd op de grens tussen leuk en eng. Dat is het doel van de Spooky Days: niet om kinderen te laten schrikken, maar om ze mee te nemen in een verhaal dat spannend is en soms net té griezelig.

De aanhangers van Daysee – mijn mede-tribe en ik, dus – zijn licht gestoord, trots en lachen graag. We zijn onderdanig naar Daysee, maar voelen ons duidelijk verheven boven de rest van de monsters. Als grootste fans van Daysee volgen we haar en doen haar na – maar net niet helemaal op de goede manier of telkens net te laat. We zijn dom (ik) en dommer (Dayseetribe 1). Daysee gebruikt ons vooral om af en toe haar dosis complimenten te krijgen, maar vindt ons al snel vervelend. Onze rollen samengevat in één woord? Freak (Dayseetribe 1) en huppelkutje (Dayseetribe 2, c’est moi).

Het leukste aan deze rol? Ik stond niet in een zone of walkthrough, maar volgde Daysee door het hele park. We gingen dus regelmatig bij de andere acteurs op bezoek. Ik heb de trollen geholpen met blokken bouwen en ben op de thee geweest bij Alice in Spookyland. Ik ben betoverd door voodoopriesteres Marie Laveau bij de piraten. Als het regende gingen we naar de Hall of Fame om Daysee-merchandise te slijten aan bezoekers of ringwerpen in de Speed Zone.

Ook heel erg tof: we mochten meedoen in de openingsshow! Dat ging niet helemaal vlekkeloos (lees: iets met confettikanonnen die niet afgaan en tutu’s die blijven hangen bij opkomst). Daarover zal ik jullie op een later moment alles vertellen… in mijn volgende artikel: Spooky Days (deel 2).