Dit artikel is deel 2 van mijn verslag over de Spooky Days. In deel 1 schrijf ik over het wachten op de uitslag, D’rollenlijst en de leukste rol van de Spooky Days (maar ik ben misschien een beetje bevooroordeeld): Dayseetribe 2. Benieuwd naar mijn auditie voor de Halloween Fright Nights? Klik dan hier.
De try-out
“Jullie zijn gecast als Daysee Tribe leden. Wat het exact inhoud komen we natuurlijk op terug. Maar jullie gaan ook onderdeel zijn van het dagelijkse openingsmoment van Daysee op het hoofdpodium.”
YES! Na deze mail van Mart, de regisseur van Walibi Holland, deed ik een dansje door de woonkamer. Hoe vet is dat? Ik mag op het hoofdpodium staan!
Op 1 oktober, de de dag van de try-out, moest ik om 9.15 uur aanwezig zijn om te repeteren voor de openingsshow. Ik besloot extreem vroeg van huis te vertrekken, want voor de audities was ik nét op tijd geweest. Ik stierf toen al duizend doden door de zenuwen en moest ook nog eens heel nodig plassen, dus de file onderweg bracht me gevaarlijk dicht bij een zenuwinzinking. Nu zat ik om 07.00 uur in de auto. Na een soepele rit kwam ik om 08.30 uur aan. Beter te vroeg dan te laat, zullen we maar zeggen.
Mijn mede-Dayseetribe kon niet bij de try-out zijn, dus werd haar rol ingevuld door een flex. Zij was er al toen ik aankwam. We hebben meteen kennisgemaakt en gekletst tot het tijd was om te repeteren. De ontmoeting was tekenend voor alle ontmoetingen die daarna nog zouden volgen: iedereen is open en in voor een praatje. Het maakt niet uit of het je eerste jaar is of je tiende, je wordt met open armen verwelkomd in het Halloweenteam.
Tot een uur of half elf hebben we gerepeteerd. Het is vooral een kwestie van timing. We komen op om Walibi te scaren, zijn daarna aan het slijmen bij Daysee en… tromgeroffel… schieten een partypopper af! (Yay! Confetti!) Niet heel ingewikkeld, in theorie. Toch kan er in een korte show als deze best een hoop mis gaan, zo blijkt. (Wordt vervolgd.)
Wachten, en wachten, en wachten…
De rest van de try-out bestond vooral uit wachten. Na de openingsspeech van de regisseur probeerde ik mezelf in mijn kostuum te hijsen. Mijn eerste outfit – een oudroze, ballerina-achtig jurkje – paste niet, dus terwijl ik wachtte werd er iets nieuws voor me verzameld (zie de foto hierboven!). Daarna ontmoette ik mijn grimeuse, die aan de slag ging met mijn nieuwe look. Mijn wenkbrauwen werden vakkundig weggewerkt, mijn neus werd roze en mijn lippen zwart. Ik kreeg een pastelkleurige pruik (die aan mijn hoofd moest worden vastgeplakt) en voilà: mijn eerste transformatie tot Dayseetribe was compleet! Ik miste mijn scaretraining toen ik in de grime zat, dus de regisseur heeft me achteraf bijgepraat.
Ik lunchte en – je raadt het al – wachtte tot het tijd was voor de opening. Om iets voor vieren stond een kleine groep kinderen klaar voor de try-out. We speelden de show – vlekkeloos – voor het eerst voor een publiek. De kinderen liepen daarna een vaste route door het park die eindigde bij ons: Daysee en haar tribe. We wachtten tot ze er waren. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos, want ik was inmiddels flink afgekoeld door de motregen en alweer zenuwachtig. Ik had me geen zorgen hoeven maken. De groep kinderen verzamelde zich om ons heen, we knoopten een praatje aan en even snel als ze gekomen waren, waren ze weer weg. Het was in een oogwenk voorbij. Mijn eerste dag als Dayseetribe zat erop!
Dag 1: show zonder confetti
Het was zaterdag 9 oktober. Voor het hoofdpodium stonden vloggers, bloggers en andere die hard fans te wachten op de opening van de eenentwintigste editie van de Spooky Days. Achter het hoofdpodium stonden Dayseetribe 1 en ik enthousiast (en zenuwachtig) te wachten op ons teken om het podium op te sluipen. Op het juiste moment ritsten we het zeil open. We stormden het podium op om Walibi eens flink te laten schrikken… en Dayseetribe 1 bleef met haar tutu hangen aan een van de haken achter het zeil. Paniek! We waren net-niet-helemaal op tijd voor de scare. Jammer, maar kan gebeuren. Daarna zou alles goed gaan. Toch?
Helaas. Het goede nieuws? We ontdekten dat de beveiligingsstickers nog op de partypoppers zaten. Het slechte nieuws? Daar kwamen we pas achter nadat ze af hadden moeten gaan op het moment suprême van de show. Natuurlijk is deze show massaal gefilmd. Zie de video hierboven, waarin ik verbaasd aan de partypopper blijf draaien in de hoop dat ‘ie zegt “Haha, grapje!” en toch popt (spoiler: dat deed ‘ie niet). Op YouTube bleef het niet onopgemerkt. Ik citeer: “Hahah dat ene mens naar daisy haar konfettie ding deed het niet hahah”. En: “2:23 het lukte dr niet hahaha”.
Achievement unlocked: uitgelachen op YouTube. Ik voel me nu stiekem een beetje beroemd.
4x Waarom de Halloween Spooky Days fantastisch waren
- Ik heb ontzettend veel leuke mensen leren kennen! Het was altijd gieren met Daysee, mijn mede-tribe Victoria (en Dyonne en Marielle), event crew Maaike en beveiliger Willem-Jan. You’re the best! Sowieso zijn alle HSD’ers (Halloween Spooky Day’ers) leuk en spontaan en gewoon hele fijne mensen. Mijn huisgenoten (die ik nog nooit had ontmoet voordat we samen een huisje deelden op vakantiepark Molecaten) heb ik, als enige HSD’er van de groep, niet veel gezien. Toch was de sfeer, als we elkaar wel zagen (bijvoorbeeld bij het nachtelijke broodje knakworst), altijd top. Shout out naar Daphne, Thijs, Rens, Quincy, Milou en Lerenzo, mijn persoonlijke fanclub en de leukste huisgenoten! En Rosalie, mijn steun en toeverlaat tijdens onze tocht door het spookhuis Below: we hebben nog een ritje in de Space Shot tegoed.
- Eén woord: grime. Ik schreef al eerder (hier en hier): de transformatie tot een ander vind ik één van de leukste onderdelen van theater. Ik houd van mijn overdreven pruik. Ik houd van mijn kleurrijke kostuum, van tutu’s en korsetten. Van glitteroogschaduw en nepwimpers, en van het chille gevoel van kwastjes op mijn gezicht als mijn geweldige grimeuse me omtoverde tot Dayseetribe 2. Ik had een grimeuse! Dat is toch cool?
- Het is fantastisch om deel uit te maken van zo’n groot evenement. HSD is natuurlijk veel kleiner dan HFN (Halloween Fright Nights), maar ook als HSD’er ben je deel van het geheel. De hype rondom HFN merkte ik telkens wanneer mijn werkdag erop zat en ik iets voor zessen uit de personeelspoort kwam – dezelfde poort waar niet veel later ook Eddie de Clown doorheen zou komen. Voor alle bezoekers die zich daar al filmend hadden verzameld was dat een behoorlijke anticlimax, haha. Zelf besefte ik altijd op dat moment: wow, dit is eigenlijk echt een ding.
- Het werk is geweldig. De tijd vliegt voorbij, want je maakt de gekste dingen mee. Ik heb een ritje gemaakt in een doodskist. Heksen bezocht in Wicked Woods. Gezien hoe Daysee onverschillig een liefdesbrief van een fan verscheurde (en daarna de brief weer aan elkaar plakte om hem te lezen). Een high score behaald van zoveel-en-dertig (veertig?) op de perv count (we telden alle flirterige, foute en vieze opmerkingen van bezoekers, en dat waren er schrikbarend veel). Ik heb geposeerd voor tientallen foto’s, filmpjes en TikToks. En vooral: er waren zoveel leuke kinderen die groot fan waren van Daysee (en van ons!). Ik geloof dat ik een paar keer gesmolten ben door schattigheid.
Tot volgend jaar!
Was het allemaal rozengeur en maneschijn? Zeker niet. Ergens halverwege oktober werd ik verkouden. Negatief, gelukkig, volgens de GGD én een handjevol zelftesten. Het ging van kwaad tot erger, tot ik in het laatste weekend alleen nog overeind bleef met genoeg paracetamol en een zak vol keelsnoepjes. Ik snotterde en snoot vijftig kleuren groen, had overal spierpijn en hoorde af en toe mijn oren suizen. Soms was ik bang dat de bloedvaten in mijn ogen zouden knappen of dat mijn hersenen gewoon uit elkaar zouden spatten, zo erg waren de hoeststuipen. Pas halverwege november werd het beter. The show must go on. Ik wilde voor geen goud het laatste weekend missen. Het was afzien, maar het was het waard. (Dit lijkt een terugkerend thema te worden…)
Inmiddels heb ik een mooie beoordeling in the pocket: een formulier met feedback over mijn speltechnische kwaliteiten en arbeidsethos. Het belangrijkste? Het woordje “Ja” na de vraag: Uitnodiging voor Halloween periode 2022? Ik mag terugkomen en dat ga ik zeker doen. De Halloween Spooky Days waren geweldig. Lieve spoken en monsters: tot volgend jaar!
De foto’s in dit artikel zijn gemaakt door Maaike Jansen, Tony Lucas, Rick van der Hout, Halloween Fright Nights by Delavrie Media en Cinderella Wemmers Fotografie.
2 gedachten over “Halloween Spooky Days (deel 2)”