De rit naar Walibi Holland was buitengewoon oncomfortabel. Dat kwam niet door onze heerlijke auto. (De broer van mijn vriend, van wie we hem hebben gekocht, beschreef de Rover terecht als ‘een rijdend bankstel’.) Het kwam zelfs niet helemaal door mijn volle blaas, waardoor ik het laatste halfuur zo nodig moest plassen dat het zweet me uitbrak bij elke drempel waar we overheen moesten. Het kwam door de zenuwen die door mijn lijf gierden. Ik ging auditie doen voor de Halloween Fright Nights.
(Nou ja, eigenlijk de Spooky Days, want dat komt qua werktijden beter uit. Als ik tot zondagnacht moet werken, dan naar huis moet rijden en de volgende dag om kwart over acht moet lesgeven sta ik écht als zombie voor de klas, denk ik.)
De overeenkomst tussen de het bezoeken van de Fright Nights en het auditeren daarvoor? Terwijl je aan het wachten bent tot je het spookhuis in mag / aan de beurt bent om te auditeren, heb je spijt. All fun and games, totdat je vooraan staat in de rij van The Villa / je aanmeld bij de balie en je oog in oog staat met figuren uit je ergste nachtmerries / je moet bewijzen dat jij geschikt bent om die figuren zelf te spelen. “Waarom vond ik dit ook alweer een goed idee?” wordt je nieuwe mantra. Het wachten is het ergst. Er komt altijd een moment waarop ik op het punt sta om me af te melden met een smoesje. (“Nee, sorry, ik kan toch niet, ik ben net overreden door een bus. Ja, echt vijf minuten geleden of zo. Sorry hoor.”). Toch ben ik achteraf blij dat ik dat niet heb gedaan. Wat was het een fantastisch leuke ervaring! Ik neem je mee door het auditieproces.
Het aanmeldformulier
Het begint bij het aanmeldformulier. Ze willen alles van je weten: wat je in het dagelijks leven doet, of je ervaring hebt in de theaterbranche, welke bijzondere vaardigheden je hebt, waarom je je aanmeldt voor de auditie, hoe je eruit ziet. Ook stuur je twee filmpjes mee: een kort fragment waarin je jezelf voorstelt en vertelt wat je grootste angst is en een filmpje waarbij je een scène tegen de camera speelt.
De filmpjes waren zo gemaakt. Ik deed wat make-up op, oefende mijn snelle blik in de camera en schuifelde met een denkbeeldige rollator door de woonkamer. Ondertussen hoopte ik dat mijn buren mijn beste oudevrouwtjesstem niet door het open raam zouden horen. Voorstelfilmpje: check. Theater-cv (ik ben er heel trots op!): check. Met zweethanden klikte ik op ‘verzenden’. Twee dagen later kreeg ik een uitnodiging voor de audities. Ik vulde zelf een dag en tijdslot in (zaterdag 24 juli 2021 om 11:30 uur) en beantwoordde een uitgebreide vragenlijst over mijn kledingmaten. Nog geen twee weken later stapte ik binnen bij het BizNiz Center van Walibi Holland.
Controlfreak
“De auditie duurt maximaal 1,5 uur maar het kan zijn dat je eerder klaar bent. De uitslag volgt altijd later per mail.”
That’s it. Dat is alle inhoudelijke informatie over de auditie die ik van tevoren kreeg. Als echte controlfreak werd ik daar behoorlijk zenuwachtig van. Mijn laatste auditie (voor Aida van Jehee Vertelt) was inmiddels bijna twee jaar geleden en daarvoor wist ik in ieder geval wat ik moest doen. Een monoloog uit mijn hoofd leren? Een scène? Een stempartij of een solo? Allemaal prima, want dat kan ik voorbereiden. Nu kon ik me weinig voorstellen bij de auditie. In mijn hoofd werd het een scène uit Monsters, Inc.: alle auditanten staan op de scare floor en laten mensen schrikken door hun slaapkamerdeuren, terwijl de jury noteert hoeveel angstkreten er worden verzameld.
Ronde 1: de scaremuur, typetjes en veters strikken
Op een paar punten klopte die voorstelling: er was een jury en een scare floor, al zag die er iets anders uit dan in de film. Met z’n zeventienen kwamen we de zaal binnen. De driekoppige jury stelde zich voor en direct gingen we aan de slag met de eerste opdracht. Die draaide om de scaremuur: een wand met verschillende gordijntjes en luiken, net zoals in de spookhuizen. Telkens stonden drie auditanten achter de scaremuur. Aan hen de taak om de andere auditanten, die voorbij liepen, zo goed mogelijk te laten schrikken. Dat betekent: snel, groots in gebaren en mimiek en natuurlijk met de juiste timing.
Tijdens de volgende opdracht liepen we in groepen van vijf van achterin de zaal naar voren, waar de jury aan hun tafel zat. Dat deden we een aantal rondes. In elke ronde kregen we een nieuw typetje om uit te beelden: een psychopaat, een boze uitsmijter, een roofdier op zoek naar zijn prooi. (Mijn favoriet? Een dronken piraat die doet alsof hij nuchter is!) Voor de jurytafel moesten we blijven staan om ons typetje uit te spelen, tot ze zeiden dat we mochten doorlopen.
Ten slotte namen we allemaal op de grond plaats om onze veters te strikken. Daarbij kregen we telkens een andere emotie die we moesten spelen. Na een paar minuten verdrietig, angstig en geïrriteerd mijn schoenen aan- en uitgetrokken te hebben, was de auditie alweer voorbij.
Het ging zó ontzettend snel. Veel tijd om te reflecteren over hoe het ging had ik niet. Volgens mij ging het ‘sexy en hooghartig lopen’ in de tweede ronde wel prima (dat heb ik genoeg geoefend in Blind Date) en, hallo, ik heb niet voor niks mijn veterstrikdiploma. Dat moet toch iets waard zijn, dacht ik zo. Dat bleek. Niet veel later hoorde ik dat ik mocht blijven voor een tweede ronde: een tekstopdracht en improvisatie.
Ronde 2: tekstopdracht en improvisatie
Een tekstopdracht! Ik houd van tekstopdrachten, want ik houd van taal. Op mijn briefje stonden vier Nederlandse zinnen die ik allemaal in een andere gemoedstoestand moest brengen. De twee Engelse zinnen moesten in redneck-accent. Ik werd als tweede naar binnen geroepen. Nadeel: ik had geen tijd om mijn voorganger uit te horen over haar auditie. Voordeel: ik had minder tijd om me druk te maken. Over de tekstopdracht was de jury volgens mij tevreden – ik in ieder geval wel.
De improvisatie vond ik lastiger. Ik moest een opstandige puber spelen die klaagde over haar ouders (hé, daar heb ik ervaring mee!), maar dan nèt met een duister randje. Daarna voorspelde ik de toekomst van één van de juryleden als gemene waarzegger. Het ging oké, maar – zoals altijd bij improvisatie – schoten me pas achteraf hele goede dingen te binnen. “Dit had ik moeten zeggen! Zó had ik het moeten doen!” Ah well. Ik heb even gecringed over alle stomme dingen die ik heb gedaan en daarna heb ik het, zoals een echte Disneyprinses, laten gaan.
“Je kunt Latijn, toch?”
De creative director van de Fright Nights bladerde door mijn aanmeldformulier. “Je kunt Grieks en Latijn, toch? Kun je dan iets zeggen in het Latijn, alsof het een heksenbezwering is?”
Godzijdank kan ik de eerste paar regels van de Aeneis zo opdreunen en moest ik op de middelbare school het gedicht Odi et amo van Catullus uit mijn hoofd leren. Ik had anders wel wat zinnen kunnen uitkramen in de trant van ‘Juppiter deus est’ (Jupiter is een god), maar dat had vast minder indrukwekkend geklonken. Met zweverige handgebaren heb ik dus maar Catullus gedeclameerd:
Carmen 85
Odi et amo. quare id faciam, fortasse requiris.
nescio, sed fieri sentio et excrucior.
(Vooral dat ‘excrucior’ klinkt wel lekker, vind ik.)
Vertaling
Ik haat en heb lief. Waarom ik dit doe, vraag je je misschien af?
Ik weet het niet, maar ik voel het gebeuren en word erdoor gemarteld.
Zo zie je maar: zelfs bij de audities voor de Fright Nights heb je nog iets aan je studie Klassieke Talen. (Wat nou, dode taal?)
Vier weken wachten…
Nu kan ik niets meer doen dan afwachten. Binnen vier weken krijg ik de uitslag per mail te horen. Vier weken! Natuurlijk heb ik de eerste dagen na de auditie alsnog obsessief mijn mail gecheckt. Wat de uitslag ook gaat worden: ik ben een leuke ervaring rijker. Wordt vervolgd…
3 gedachten over “Mijn auditie voor de Halloween Fright Nights”