Overdag een danser (#4×4), ’s avonds een elf (#Oberon2021)

“Hé Kirsten, heb je zin om mee te doen met een nieuw project? Ik mag als maker een act bedenken bij het 4×4 festival van Greg & Baud Productions en zoek nog dansers.”

Dat is het appje van Marit waarmee het begon: het meest intense theaterweekend sinds, nou ja, heel lang.

“Ik heb me ook opgegeven voor Oberon van Storytellers en dat is precies in dat weekend,” appte ik terug. “Ik ben bang dat het niet gaat lukken…”

Spoiler alert: het lukte. Niet zonder snot, zweet en tranen, maar het lukte. Was het zwaar? Jazeker. Zou ik het weer doen? Absoluut.

Marit kwam met een geniaal plan: overdag zou ik de voorstellingen tijdens het 4×4 festival dansen, ’s avonds zou ik in het Buytenpark staan als elf Dauwdrop.

4×4: zeesterren en soundeffects

Het 4×4 Festival bestaat uit 16 kleine acts van maximaal 16 minuten. Onze act heette Heb het leven lief, naar het nummer van Liesbeth List. In moderne dans en stil spel gaven we een inkijkje in het leven van drie jonge mensen in coronatijd: niet alleen verbeeldden we hun eenzaamheid en opgesloten gevoel, hun worstelingen en frustraties, maar ook de wil om te genieten van wat er wel is.

Ik was meteen enthousiast toen Marit haar idee presenteerde. Musicaldans in een gemiddelde amateurproductie kan ik wel, maar met moderne dans had ik nog geen ervaring. Ik keek er ontzettend naar uit. Moderne dans is lekker expressief en met een beetje geluk mag je dramatisch over de grond rollen. Dat leek me fantastisch om te doen – en dat was het.

We hebben gerold, gedraaid en gesprongen. Tijdens één van de repetities moesten we onze zeester – dat is ongetwijfeld niet de echte naam van de dansbeweging, maar vat hem wel goed samen – perfectioneren, dus rolden we braaf (en ietwat melig) heen en weer met onze voeten en handen netjes aan de grond. Ik kan de songfestivalliedjes van IJsland en Engeland niet meer los zien van 4×4, want op die nummers deden we onze warming up. Op 10 years begin ik automatisch mijn hoofd te draaien. Ik kan niet meer géén jumping jacks doen op Embers. Het blijven voor altijd fijne herinneringen aan het repetitieproces.

Lekker afzien

Het was heerlijk om weer met een groep naar een voorstelling toe te werken. Dat heb ik zo gemist! En daarbij was de groep heel gezellig: Marit, een hele goede choreografe en bovendien een positief en lief mens. Fleur, die wijnkaarten van 88 pagina’s uit haar hoofd kent en hele dansen improviseert op gevoel. Mijn zusje Mylène, met wie ik de grootste lol heb gehad op mijn brommer onderweg naar de repetities. (Jongens, wanneer dansen we de versie met geluidseffecten?)

Het was geweldig, maar het was ook afzien. Tijdens de eerste repetitie was het zo heet dat ik na vijf minuten al meer had gezweet dan alle zomerse dagen daarvoor bij elkaar. Na onze generale repetitie, die zeven uur duurde, kon je me opvegen. De dag voor de voorstellingen werd ik verkouden: zere keel, een hoofd vol snot, oorpijn. “Ik keek er zo naar uit en nu voel ik me waardeloos,” snotterde ik tegen mijn vriend. Hij liet me goed ontbijten en gaf me een paracetamol en een peptalk. “Ga genieten,” zei hij.

En dat heb ik gedaan. Nog niet eerder had ik een moderne dans gedanst, of gedanst in zo’n kleine groep. Het publiek was sprakeloos – op een goede manier, want ze waren onder de indruk (hoop ik). En ik was kapot, maar voldaan. 4×4 was een feestje!

Oberon: elfen en fladderjurken

Jurken! Pruiken! Elfenoren en tiara’s! Toen ik mijn outfit voor Oberon voor het eerst droeg, voelde ik me weer mijn vijfjarige zelf in een verkleedjurk. Samen met Marloes, de studiegenoot/classica-collega/mede-docent/human ranger in onze huidige D&D-campaign/goede vriendin met wie ik me voor dit theaterproject had aangemeld, heb ik zoveel gehypet over onze kleding en accessoires dat we bijna vergaten dat we ook nog een scène moesten schrijven.

Oberon is een theaterwandeling in het Buytenpark in Zoetermeer, waarbij bezoekers in kleine groepen langs allerlei acts worden geleid die zich afspelen in de elfenwereld. Het evenement ontstond uit nood – vanwege de coronamaatregelen kon de grote Buytenparkproductie niet doorgaan – en was zo’n succes dat het deze zomer terugkeerde. Vorig jaar deed ik mee als gids. Dit jaar leek het me leuk om met een act deel te nemen. Zo gezegd, zo gedaan! Marloes en ik meldden ons aan en schreven samen een scène.

We speelden Leeuwerik (Marloes) en Dauwdrop (ik), de serieuze elfenbibliothecaresse en haar verveelde assistente. Terwijl Marloes de bezoekers van het elfenrijk probeerde te verbazen met interessante feiten over de elfenwereld, onderbrak ik haar met roddels over Oberon en Titania. Fun fact: Leeuwerik en Dauwdrop zijn losjes gebaseerd op onze characters uit onze eerste Dungeons and Dragons-campaign.

Stipjes en naaktslakken

Donderdag 19 augustus was het eindelijk zover! Marloes en ik spraken af bij mij thuis om ons om te toveren tot elfen (en om de scène te repeteren… ook best belangrijk). We zijn allebei geen types om uren te tutten, maar nu was de make-up niet aan te slepen. Nepwimpers, wenkbrauwgel, gelnagellak, vijf kleuren oogschaduw: more is more. Onderweg naar de auto kwamen we de buurman tegen, die wat verbaasd keek maar wel zei dat we er mooi uitzagen. Om zeven uur stonden we klaar op onze plek in het park, tien minuten voor de eerste rondleiding zou beginnen. We verwijderden naaktslakken van ons grassige podium. Namen zenuwachtig onze tekst door. Hoorden ons publiek dichterbij komen…

Het was ontzettend leuk om onze zelfgeschreven scène te spelen en nóg leuker om de enthousiaste reacties van het publiek te zien en horen. Dat blijft toch spannend: op papier hadden we een grappige scène, maar op papier is er geen publiek. Wij kunnen onszelf hilarisch vinden, maar dat betekent niet dat de rest van de wereld het daarmee eens is. Gelukkig bleek na de eerste voorstellingen dat dat wel goed zat. Sommigen vonden het in ieder geval vermakelijk, anderen hebben hardop en luid gelachen.

De volgende dag werd ik wakker met een snotneus. Gelukkig waren wel de rode stipjes op mijn voorhoofd verdwenen – ik was vergeten dat ik niet tegen nikkel kan, en laat dat nou juist in mijn prachtige nieuwe tiara zitten… ’s Avonds verstopte ik zakdoekjes tussen het gras om na elke voorstelling mijn neus te snuiten. Inmiddels wisten we wat ons te wachten stond, dus hadden we tussen de voorstellingen door tijd om interessante feitjes over naaktslakken op te zoeken, een heleboel gekke GIFjes te maken en te zwieren in onze jurken.

De laatste avond sloten we af met een – inmiddels al traditionele – gigantische regenbui. Ondanks onze paraplu’s waren we compleet doorweekt. In onze nieuwe Oberon t-shirts (ik ben van plan ze allemaal te sparen) reden we naar huis, zeiknat en gesloopt. De volgende keer ga ik echt gezellig iets drinken met de rest van de cast en crew, maar nu wilde ik alleen maar warm douchen en heel lang slapen.

Voor het eerst een zelfgeschreven scène gespeeld tijdens Oberon: check. Mijn eerste moderne dans gedanst op het 4×4-festival: check. Heel veel gezelligheid: check.

Beide projecten waren fantastisch en had ik niet willen missen. Ik houd zo van theater!

Was het zwaar? Jazeker. Zou ik het weer doen? Absoluut. Mededansers, elfen en trollen: tot volgend jaar!